Alle inzendingen over individu

Eenzaam zitten zij te turen in hun glazen bol. Nog altijd in de toekomst gluren. Heksen geloven in hun rol. 's Nachts gaan zij uit vliegen. Witte wieven ziet men bij volle maan. Op heuse bezemstelen het luchtruim doorklieven om naar hun heksenkringen te gaan. Heksen staan voor hete vuren. Overdag brouwen zij dranken in hun grot. Een…

Speels en onbewogen was het kind in zijn verlangen. Licht bewegend danste het in de wind. En bloosde het rood zijn bolle wangen. Mijn fotogenieke kind. Als een rietstengel zag je hem neerbuigend zijn lof verdienen, als zonder enige plicht. Ten ogenschouw van ieder ander het zich weer energiek had opgericht. Toch wat ging er achter deze…

In het diepste van de rivier vermengt met het zand, mee stromend misschien naar niemandsland. Herinneringen, diep opgeborgen. Gevoelens misvormen de rivier. De oever loopt over en brengt ze niet naar hier. In mijn niemandsland sta ik nog te wachten tot het mij bereikt. Het lijkt mij niet te vinden, omdat de rivier ze te ver verspreidt.…

Opa op zondag. Wie heeft er nog tijd? voor al wat grijs is en uit een andere tijd. Oma, een plakboek vol herinnering. Oma, van de oude mensen en de dingen die voorbij gingen. Oma op zondag. Wie heeft er nog tijd? Voor haar die vertellen kan vol nostalgie zonder spijt. Opa, een levensverhaal vol zegeningen. Opa, van de oude mensen…

De boze man zie hem gaan. De stad, het vuil en de mensen. Mieren kruipen om hun hoop. Zij dragen aan wat zij voor hun koningin wensen. Voetstappen klinken op straat. Een veelheid van benen en vermoeide voeten. De stad in de ochtend kent geen genade voor wat tussen zijn straatstenen leeft en straks voor zijn nieuwsgierigheid moet boeten. De…

Soms sta je boven aan de trap. Maar je wenst weer slechts op de begane grond te verkeren Opnieuw te leren hoe alles in elkaar steekt. Wat is verbleekt met mooie nieuwe kleuren te begeren. Want boven aan die trap oogt het uitzicht mooi, maar tegelijkertijd voelt het als een claustrofobische kooi. Wat soms te zwaar weegt op de dragende schouders…

Ik zie de bomen niet meer. En waar het licht was vallen hun schaduwen om mij heen in het gras, Alleen in het gras kan ik slechts blind staren. Ik zie haar niet. Haar beeltenis is mijn geestelijk ervaren. Mijn hart voelt zich verloren in dit seizoen van het licht. Een bos van hoge stammen omsluiten mijn wezen. En brengen mij uit mijn…

Duurzaamheid is mij na aan het hart. Puur en groen mag het van mij wezen. Met windenergie maakt men een goede start. En ook de warmtebronnen hebben zich reeds bewezen. Laat de energie ons als liefde zijn. Een avontuur in het ongewisse. Die warmte brengt en tederheid geeft; zoveel we het nooit meer willen misse.…

Het aller belangrijkste in het leven is de liefde. Liefde van de een voor de ander. Liefde in eensgezindheid voor elkander. Twee mensen die van elkaar houden. Elkaar onvoorwaardelijk vertrouwen. Opdat wat het leven met elkaar verbindt geen twijfel ondervindt.…

Gedachten, altijd weer gedachten. Onze geest spreekt en brengt ons verder zonder wachten. We denken aan elkaar of we denken er over na. Ik denk dus ik weet dat ik besta. Zolang ik leef zal ik denken over mooie en minder mooie dingen. Sta ik open of wil ik mijn gedachten verdringen. Ik weet dat ik zonder gedachten niet kan. Bij al wat ik denk…

De mysteries van het leven. Het ongewisse van ons bestaan. Welke zijn de wegen die ons geluk geven? Welke zijn de wegen die we beter niet kunnen begaan? De keuzes zijn vaak zo moeilijk en het leven is zo kort. Moet men roekeloos wezen of is de voorzichtigheid de troef die het wordt? De mysteries van het leven. Slapend lijkt het of we…

Ik kan niet anders dan mijzelf belijden; Wanneer ik spreek, spreek ik mijzelve uit, Dan zoek ik soms, zo heimlijk mijn verblijden En smart te zingen, dat de oningewijden Niets horen dan een liefelijk geluid... Ik kan niet anders dan mijzelf belijden, Ik spreek mijzelf in al mijn liedren uit. Ik zou wel graag van andre dingen spreken, Maar,…

Het is van mijn leven nog niet geschreven, nog nooit van m'n leven. Het staat om de dood nog niet te boek, om de dooie dood niet. Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is…

Muziek recht uit het hart. Een ware symfonie slingert als een bloemenkrans rondom mijn hoofd. Een zegenkrans van de liefde, waarin ik altijd heb geloofd. Een muzikaal verpozen met een kringloop van rozen; als een balsem voor het hart.…

Zomerblijheid omringt door al het goede van de natuur. Het geel en groen van de boterbloemen zo schoon en zo puur. De zingende vogels in de bomen. Een vervulling van al mijn dromen. Zomer blijheid haalt mij binnen in een boeiend avontuur. De zomerkleuren zijn zo beeldend en puur. Alles gekregen zonder enig schromen . Met alle blijheid…

Ze kunnen mij niet dwingen, wanneer ik mijn geluk vind in de eenvoud van de alledaagse dingen; te vinden het geluk dat ik in mijn dromen niet verzon! Om niet te genieten van het moment dat ik alleen kan pakken in het blauwe schaduwspel onder de warme levensbron! En wanneer ik houvast vind onder een dak van blauwe takken, slechts voor even…

Choreografie in het fundament van angst, het falen een trein net niet gehaald, mand vol lege eierschalen uitgegleden op de medeklinkers, gevlucht voor zinnelijke verhalen, door de stroperigheid van een droom te dwalen in het slijk, voor een spoorboom die nooit open gaat, verbeeldende ideologieën van de straat, talrijk de als klinkers…

De ochtendmens houdt van vrede. Het goud gloort gulzig uit de mond. De voeten willen graag betreden; de dauw bedrupte grond. De ochtendmens heeft vertrouwen. Het is bestaan zoals nog niet eerder bestond. De handen willen graag vasthouden. Ze vouwen zich omdat het leven vrede vond.…

Bij het ontwaken, wat kan de wereld schitterend zijn! Een symfonie fluistert aan mijn oren. Een vogelconcert voelt als opnieuw herboren. Ik zal vandaag de winnaar zijn. Ik zal vandaag behoren. Van dat stukje geluk dat ik niet wil verstoren.…

Er is geen reden tot klagen. Laat het regenen iedere dag. Mij zal het niet deren zolang ik leven mag. Ik zou zoveel nog willen vragen. Zoals zonnestralen iedere dag. Mij zal het niet deren. Ik begroet ze met een vriendelijke lach. Ik wil van de werkelijkheid leren. Na regen komt zonneschijn. Ik wil mijn laatste twijfels verteren om…

het is uitdagend fris op deze plek die als luchtspiegel weerkaatst in een overzees veld, nergens een kleinhuizig, aangeharkt dorp, het is een pleisterplaats die in de smaak valt en de kinderjaren zijn al verlaten de avond loopt voor de troepen uit, lijkt zich elders te bevinden, in een opgeschoond, onwrikbaar tijdperk er drijft geen huis…

Wat één is, is zichzelf maar wie een ander kent is deels ook die ander is ook wat anders was tot op dat moment En je neemt dat waar, het dringt tot je door en je groeit Dat is interessant, we vertellen het door in verhalen over mensen en de goden die zij zich denken: hoe meer zielen, hoe meer vreugd en humor dankzij de verschillen…

Een heilige van steen heeft zijn nek gebroken omarmd door een jongen Zijn hoofd ligt in het midden van het plein, tussen de linten rood-wit zoals de ambulance voor de baldadige toerist die goed voor de dag wilde komen met een unieke achtergrond zonder benul van kunst of oog voor het vakmanschap van Bernardo Falconi laat staan enig…

Ongeloof dat geen twijfel kan verdragen in ongestelde vragen, zoektocht van de werkelijkheid naar niemandsland nooit volbracht om vermoedens niet verlegen niet gerijpt om niet te delen cognitief begrip van lijdzaamheid het oude inzicht te laten helen verloren in beetje eenkennigheid verkend op veel te vlakke wegen, opgeteld in elke stap…

Slijp de nachten in ieder uur, wet de tijd en pennen op slijpers steen, omvat het lopend vuur op papier, verhult weer een vergeten dag die lijkt gesluierd door zelfbedrog en wat de afvalbak niet vrat inkt in associaties gedoopt, des schrijvers avontuur wordt niet in ongeduld gedoogd als de zon zich schijnen laat, zijn de…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

Ontwakend in de dageraad, dankzij het spinsel op mijn tijds-penselen met z’n valse streken waterverf, uitlopende beweging op het vergeelde doek van ongebleekte canvas maskeert het onbevangen lichaam, alles afgewogen, verlaat als laatste passagier een voortdenderende trein op een onbenoemd station met een te nauw…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

In het kleinste kamertje van het klassieke herenhuis bedenk ik mij een grote ruimte omdat we nergens samen zijn het moet er toch ooit uit benauwde vorm van ontlasting er is niemand anders dan mezelf die dit voor elkaar krijgt lichtelijk beschonken vrijwel zonder zielglans onder het strijklicht van de lamp in de hal begeef ik mij…

morgen is het weer zomer dan hangt aan het groene ijzerwerk rondom mijn kleine buitenterras weer het opgehangen plastic in zwart gevuld met een kleurrijk gewas of beter gezegd, eenjarige plantjes zij blijven twee seizoenen zo sterk als de kwetsbaarheid van oude van dagen er zijn nog vetplantjes in rieten mandjes, overjarigen zoals dat…