Alle inzendingen over psychologie

ik zie mijn kind dat met grootse gebaren door onze vingers glijdt jaar na jaar gedijt in warm omsloten tijd hij draagt de zomer in zijn ogen gebogen over zijn prentenboek vol zelfgemaakte beelden met op de achtergrond de zee graaft hij een geul vol idealen en laat het zilte nat zijn gang bepalen, tot ter kimme in een gouden zon zijn…

Ik bekijk de werkelijkheid met de ogen van een ander, en zie: de lijnen vervagen, worden zachter, hebben hun scherpe randen verloren, de rafels waaraan ik mijn vel zo gemeen open haalde zijn verdwenen - het is nog steeds een werkelijkheid, maar minder grimmig dan toen ik er eerst naar keek, mijn ogen mijn eigen waarheid…

ik verdrijf pijnen met andere pijnen… mijn ziel weent mijn geest verjaagt kwellende gebeurtenissen door andere te creëren er heerst een veldslag in mijn vermoeide lichaam bewust of onbewust... ik blijf het steeds herhalen.…

Wanneer onze dromen geen waarheid meer zijn wanneer onze dromen ons bedriegen zal de schone schijn van al het liegen aan het licht komen…

Even spatte de zon open in de intensiviteit van het verlangen het was lang geleden dat ik de zomerbloesem had geproefd zintuigen die ik had gekregen door mijn heimwee ik liep met je mee door het oorspronkelijk bos bloesemvrouwen lieten wind waaien over landerijen ik had je lief gehad toen ik op de wolken liep maar alles bleek vergankelijk…

ze pikken allemaal een graantje mee en oogsten maken brood wel om te breken niet om te delen nee iedere homp verheft hun status ze groeien boven alle gewassen uit…

Het gedicht Wordt niet Om het gedicht Geschreven Maar om Terug te Vinden wat Men ongemerkt Verloren was.…

ik stapel ze op er zijn er nog genoeg zo vroeg in de ochtend deze schelpen, wat men ook beweert, zijn geruisloos het zand echter spreekt over het liefste en het strand lijkt leeg alles is voorbijgaand, zeg ik en wachten is verloren tijd een meeuw kijkt mijn kant op de zon droogt haar vleugelpunten de noordenwind zal haar…

als ik de krampen in mijn lijf verbuig naar positieve energie in aangepaste schoenen overblijf dan gaat het goed, maar ik moet niet weten wie mij moed geeft overeind te blijven als een oordeel dit beklijft ach, de evenknie van wie ik ben loopt zoals ze lopen moet ze danst de foxtrot tot het eind een chachacha of vier flamenco, tot in…

Struik met dode blaad'ren Aangevreten door vorst en zout, Maar dan - Lenteknoppen vormen zich Uit het onzichtbare niets, Nieuw leven baant Zich een weg Door de oude dood, Twee knopjes zijn nieuwsgierig, Laten zich al vast zien, Bekennen kleur Voor 't nieuwe leven - Langzaam zakken de wintersporen Weg in de schoot van de lente…

het bittere zout geproefd, langs gebarsten lippen brandend en bedroefd emotie laten gaan geen traan verlaat mijn schrijn zonder eerst gevoeld te zijn daar klopt een hart in liefde voor wie dan ook, in het kwadraat ik laat mijn handen open langs de haat op hun gelaat…

Het maakt wat uit als je het licht bij naam noemt in een medemens die het spoor bijster raakt het maakt wat uit als je aanhoort wat je hart je ingeeft het hoofd zal volgen het maakt wat uit als je jezelf vergeeft voor alle verdriet die het leven met zich brengt…

je leeft in mij en sust mijn kreten duizend malen stiller dan 't verlopen tij, neergeveld door 't verleden het water en later de wind en het zee-licht kind wanneer zijn ze omsloten door het zilte schuim verstoten en wanneer is alles zo gebleven de wonde die 'k voel kloppen en het levenslange vrezen ze leeft in mij bij eb en…

daar zag ik duizend zwaluwen in hun gebed naar de Hemel gedragen en gevoed hun nietige gestaltes afgetekend tegen blauw, als ons verlengstuk opgetild boven het grauw van alledaagse dingen in hun onschuld schuilt het hart van zoveel kwetsbaar leed het mes dat aan twee kanten sneed toen hoop dat hart verlaten had daar zag ik duizenden…

Onwetend ben ik ontstaan Onwetend geboren ook Zonder adem lig ik Hier blauw van de kou Op de geruïneerde Buik van jou Die me net Gekregen hebt En die zachtjes schreit Uit opluchting om het Einde van de doorstane pijn, Ik heb geen adem nog En zie er niet naar uit Ooit adem te halen - Wat zou het me baten? Dit is wat het…

het blad waar ooit beloften op bevestigd werden lijkt te zijn verdwenen in ’t vroege ochtendlicht waar vale geheimen zich onkreukbaar wanen reit zonlicht onbezonnen de kamer in om dromen te verdonkeremanen…

ik heb mijn geschiedenis weten te wissen oude liefdes , met vergane vriendschappen heb ik versnippert alsof zij nimmer zijn geweest de doden bewaar ik even heb ik naar ze gekeken heel even en sloot ze voor altijd in mijn hart…

Ik heb bijna alle drugsmiddelen geprobeerd, alle New Age wegen en jarenlang praatgedoe bij de beste psychiaters van Nederland, maar nog kamp ik met faalangst en durf ik vreemde mensen maar amper te genaken, laat staan toe te laten in mijn comfortzone. Spuug bloed. Sociale vaardigheden zou een vak moeten zijn op alle scholen in de wereld,…

Er is niets mis met het huis op zich, sterker nog, het floreert volop en er heerst een serene rust, terwijl ik de planten teveel water geef. Maat houden was nooit aan mij besteed. Er waren nachten in ondergrondse danslokalen, waarbij ik de tel van de bierflesjes geheel kwijtraakte. Als bierbrouwer had ik zeker geen winst gemaakt. Mijn vader…

Soms denk ik dat hij het is Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel En met mijn tranen worstel Dat om me heen, die lege galmte En hij staart me aan, in alle kalmte Even, ben ik dan muisstil En weet ik niet meer wat het is, leed Om liefde te bezinken In tranen te verdrinken Die ik zachtjes wegvaag en vergeet Het helpt me wel, ik kom…

Vooruit! Vooruit! Voort! Sta niet stil, Kijk niet om Maar ga door, Door, door! Kijk niet om, Sta niet stil Word niet als Die van Lot Een zoutpilaar In opdracht van Je eigen god.…

Aan verre reizen hoef ik al helemaal niet meer te denken, want dan verzoek ik de goden en ligt een angstpsychose dik op de loer. Toch verstuur ik de nauwelijks leesbare codes op de lipjes van de blikjes Coca Cola om een verre reis te winnen, heel tegenstrijdig allemaal. Ik begin al te bibberen, wanneer ik mijn vertrouwde stad op de fiets…

Een gum is zo handig iedere oneffenheid onbedoelde uitschieter kun je wissen de gum brengt je terug naar de perfecte tekening in wording De pennenstreep met ruwe hand dwars door de fijne lijntjes gezet is niet ongedaan te maken Je kunt hem met dikke lagen Tipp-Ex bedekken de imperfectie blijft immer zichtbaar…

- ik droomde dat ik ondergronds leefde dat regenwormen en emelten mijn buren waren met wie ik dagelijks het gesprek aanging het waren conversaties die 'k plezierig vond want ik hoefde me niet constant te verdedigen, we lieten elkaar in de eigen waarde, de regenwormen, de emelten en ik, Nu is mijn gelukzalige droom voorbij,…

Ook ik stond eens tegen de Klaagmuur aangeklamd, terwijl ik een schietgebed op een papiertje naar binnen duwde. Welgemeend uiteraard. Ik zag dat Donald Trump met een keppeltje op zijn verschrompelde tronie hetzelfde deed, terwijl hij pas daarvoor nog voor miljarden dollars aan wapentuig had verkocht. Dat was op zich al een reden om diep te…

Wat ik kom doen vraag je hoog te paard was ik van mijn stuk gebracht had ik het niet laten merken leg uit dat ik mij voel als een substraat een specimen dat een langzame ontleding ondergaat dat dit niet gaat werken Jij en ik zijn toch mensen? probeer ik nog terwijl je uitdrukkingsloos naar me staart…

Na de zoveelste witte nacht loop ik ergens in de middag weer de hinkepinkeend tegen het lijf. Die kreupele eend is mijn goeroe, want hij doet mij beseffen, dat onvolmaaktheid levenslustig en waarachtig tekeer kan gaan, dat zogenaamd abnormalen en onschuldig gehandicapten even veel waard zijn dan de gave en dominante eenden, die zich onterecht…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…

Haar kleuren wapperen vrolijk in de blauwe lucht. Het blonde haar geurt naar de korenvelden. Vrolijk springend in de wind. De wieken van de molen draaien boven het ontluisterd kind dat zichzelf niet meer terug vindt. Klokken laten haar hart niet meer bonzen. Steeds meer roekelozen en bozen sluipen door de donkere straten voorbij slapende…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…