Netgedichten

netgedicht (nr. 63.832):

Iets ontroert...

Ze begraaft haar hoofd in de laatste zomerbloemen,
haar mond gesloten in stille huivering
verrast door vragende, smakeloze, vochtige lippen...

Wat zoekt ze ?
Ze zoekt het koele water dat borrelend lacht naar de bomen
die elkander toe fluisteren .

Wat hoort ze ?
Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken
onder het groen van het eikenloverenbad
en elke noot die trilt van liederen
van mussen , mezen en vinken.

Ook de zoete wind blijft zingen tussen de populieren
en d'aarde orgelt zweemzoet van bijenzwermen tussen het gekleurd bloemenbed.

Er is iets in dit leven dat ontroert
wanneer de regen druppelt,
elk blad na blad door haar zwaarte naar beneden buigt
en ontdaan van haar vracht
weer naar d' hemel nijgt ,

d'aarde plots stopt met zingen
en de stilte de lucht in zwijgt .

Haar ademhaling stokt
wanneer ze op de drempel van het woordloze staat ,

haar blik gericht op een staaltje binnen sijpelende ijskoude werkelijkheid .

Troosteloos gaat ze zwijgen,
haar handen geblinddoekt en geloken ogen.

Soms wilt haar denken gewoon gewichtloos zijn !