Alle inzendingen over individu

Ik faal dus ik ben Schreeuwde zij de wereld toe Ze wilde rennen, dansen, springen Maar haar benen waren moe En ze viel en stond weer op Maakte fouten, kropte op Wat zij niet aankon en ze smeekte Of de wereld haar vergaf Want wij falen allemaal Zei ze zachtjes en vol twijfel Maar juist dat maakt ons zo mooi Het maakt ons af, uniek en…

Haar leven raasde rakelings Aan haar voorbij. Het zwaaide snel nog even, Zo sociaal als dat het was. En verdween toen In de avondzon. De zwakke stralen die vertelden Hoe mooi zij was. En hoe mooi zij ooit nog poogde Van haar leven iets te maken. Maar geen rails volgende trein. Geen razendsnel gevaarte. Ze verlangde naar een rails…

De dichter spreekt een geheimtaal in z'n verhaal huist meer stilzwijgen Hij treft muren zonder oren en bij de doven geen enkel onthaal Geen hond taalt naar zijn poezie z'n bundels onverkocht Geen handen.. kan hij op mekaar krijgen men gaat aan 'm voorbij Als ie z'n ronde doet, podia beklimt achter katheders ....plaats…

Verstand is als een appel. Gaaf en puur van vorm in zijn organisch verband. Een eenheid ons door het leven geschonken die ons wijs kan doen spreken met de mond. Welk een voorsprong is aan de mens gegeven die deze verantwoordelijk maakt voor al het minder begunstigde leven om hem heen. Een onmisbare bouwsteen voor al het leven heeft de…

Er willen zijn om nog te beleven. De dag van morgen na vandaag. Dat wat adem in jou heeft voorrang geven. Ook al brandt de vlam wat te traag. Het is die spirit in ons dagelijks leven uit welke elke mens leven mag. Die ons opwekt om voort te leven. Fundamenteel doet opzien met gezag. Het avondrood dat eens zal gloren. Elke dag brengt…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

Gedachten passen niet, passen niet in mijn hoofd. Ik zie ze komen, zie ze gaan. Zie ze uit het niets ontstaan. Spontane gedachten breken uit, s' Nachts breken ideeën in. Ik kan ze geen namen geven. Ze zijn zinloos maar hebben zin. Soms kan ik wat gedachten vangen. Kan ik ze dwingen in een vorm. Dan veranderen zwevende gedachten, in gedichten…

Mijn aar zij zwaar, Als hem de sikkel telt; Mijn kroon zij schoon, Als hem de bliksem velt. De dood brengt nood, Zo niet vereelt hem reikt De hand een pand, Waaruit de dagvlijt blijkt. Mijn zon, Uw bron Springt nog voor aardse dorst; Ach warm, dat arm Ik niet zal staan, mijn borst. Mijn aar zij zwaar, Als hem de sikkel telt; Mijn…

Lof voor de zotheid die wat kleur geeft aan het leven. Lof voor de zotheid van dat verzetje voor even. Dat lachen om die dwaasheid die een dagelijkse starheid doorbreekt. Iets toestaat van een ongedwongen houding te vertonen anders dan de grijsheid die normen en waarden preekt. Dat aan jezelf toestaat dat je ook eens menselijk…

Ik kan mijn ogen sluiten en niet meer zien. Ik kan zelfs mijn ogen openen en niet meer zien. Het doet geen pijn. Ik kan heel goed niets denken en niets hebben en niets vragen en niets zijn. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 1998.…

Een hele weg ligt open door een schitterend bloemenveld. Vele tulpen kleuren ingeslopen in wat mijn goede humeur vandaag niet bekneld. Met de liefde van een goedgemutste lentewandelaar. Opent een rode zee van tulpen met bloemenvriendschap zonder enig persoonlijk gevaar. Zie mijn wereld kleurt de lente. Geurt een gans nieuw honingrijk…

Geen dag behoeft hetzelfde te zijn. Durf jezelf elke dag in de spiegel te bekijken. Hoewel er ogenschijnlijk niets veranderd lijkt te zijn, kunnen er toch zaken spelen die van het gewone afwijken. Kijk jezelf eens diep in de ogen. Misschien speelt de passie een verleidelijk spel. Misschien heb je nog iets goed te maken. Is er alleen de…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

Zeker, mijn liefste, ze zullen, maar wij zullen meer, ze zullen zullen, maar met speels gemak zullen we meer wat ze ook zullen: ze maken geen enkele kans want wij zullen meer, we leven allemaal niet meer dan gemiddeld tachtig jaar, zij niet en wij niet maar zie maar mijn liefste wat wij uit die zeg veertig jaar nog kunnen peuren terwijl…

ooit stond zij boven op een berg en mijn bewondering was groot toen eindelijk het kwartje viel belandde zij liggend in de goot…

Gelukkige dromen zijn nooit goedkoop. Zij zijn geprijsd naar periodes van zware regen. Nochtans komt er ooit een tijd dat zij hun gewicht in goud aan ons leven mogen geven. Tegenslag behoort bij de levensdag. Niet elke roos is geschikt voor een eindkranszege. Toch wie doorplukt met fantasie plukt zijn zegen naar het zware…

Levenslang ben je getuige. Levenslang ben je observant van het goede en het kwaad. Levenslang dien je jezelf ervan te overtuigen hoe het met je eigen normen en waarden staat. Levenslang moet je keuzes maken. Levenslang gaat het maar om één ding Levenslang dien je jouw eer te bewaken. Hem niet te bevlekken vanaf het prille begin. Levenslang…

Gister gelopen onder de spoorbrug door, driemaal de zon voorbij met het nieuwe kind, tot waar je de autoweg ziet. Hoe je verdeeld raakt, op- gedeeld over steeds meer leven, zoals de zon op drie plassen, over drie bruggen, driemaal gevangen in mist, uitgerekt in water, onderging achter ons, voor ons. Vuurtje gestookt in een krant onder de…

Een komediant tracht te plezieren. Tracht een lach op te wekken in de duisternis. Daar waar de droefenis overheerst in het leven. Bevrijdt die gaarne een beklemming uit zijn gevangenis. Het ommuurde menselijke leed dat zo lang vergeten is te leven op een wijze die gelukkig heet. Leert weer lachen door die komediant. Die met humor bevrijdend…

Het applaus is de implementatie van twee handen op elkaar. Een gevoel vertolkt met gratie. En vrolijk erkentelijk gebaar. Een paar handen die andere individuen promoveren tot het sterrendom zo langdurig en met zoveel zorg bewerkt. Een klappende opwaardering voor het succes van die ander die zijn beloning krijgt met respect versterkt.…

Er zo je gedachten over laten gaan. Niet met lege handen blijven staan. Je gedreven voelen om wat van binnen bruist naar de buitenwereld te mogen keren. Je ware gezicht te laten zien zonder dat het nodig is het onder kunstmatige laagjes te grimeren. Je bent zo natuurlijk beter en ook dat went. De kern impliceert de ware mens die tevreden…

Kwetsbaarheid Een zwakte En sterkte tegelijk Één blik vergeten Onomkeerbaarheid Gesterkt door liefde Verzwakt door pijn Herinneringen vervagen Een rookgordijn…

als ik naar de horizon kijk en alras mijn ogen sluit dan zie ik een rode lijn ver voor de einder uit in stilte met beide ogen dicht komt mijn landschap tot bedaren en zijn uiterste polen gelijkgericht bij wijze van spreken, als het ware   hoor ik daar in de verte een stem? is het degene die ik altijd zocht? zou het kunnen dat ik het zelf…

zelden ben ik lichter dan gewicht laat ik witte plekken leeg wordt mijn zwijgen taal boven licht en leegte dwarrelt stil de rode draad die me zeldzaam verbindt met wie ik ben…

fouten maken kunnen we allemaal maar het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang…

wij werden te zijn hongerig door opgerekte afstanden scheidden onze wegen zich vandaar? in ons samen tot beider zelf nog voordat inkeer smaakloos intrad geacht te zijn, niet anders dan wij werden vorkmatig, straminaal, ieder…

Vliegen naar iedere bestemming. Vliegen naar elke stad op de wereldkaart. Als mens je voor even vrij te kunnen wanen. Een droom krijgt vleugels zolang je die in je hart bewaart. Een vrije vogel even los van de grond Een prevelende bidvogel die uit verlangen de zwaartekracht voor even verslond. Los hoog hangend in aardse gezangen. Een menselijke…

Doorheen de Sinjorenstad Over een voltapijt van sneeuw Beloofde het met de stilgeborene Tevoren aan een bloedige eeuw Bepaald geen sappige dag te worden Toog hij een cafeeke naar binnen Om met de gerimpelde schrielkip in een tas Maar niet instant te hoeven beginnen Zich van zijn overschot te ontdoen Op het kerkhof in zak en as Waarna het…

Men heeft mij toegedekt met duizend namen door eeuwen vroomheid en ontzag bedacht, mij op een troon geplaatst, gebrand in ramen, met milde tonen mijn gezicht verzacht. Maar Mirjam was mijn naam toen ik nog jong door zon en wind getekend en getaand met velen water putte uit één bron en heuvels wollig van het vee zag staan. De weelde van een…

Stille wenken die aandacht schenken. Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn. Het verlegt de grenzen…