Alle inzendingen over ouder

Moeder is niet meer Onder steen heeft ze zich teruggetrokken Haar hemel heeft 'r geroepen Ze stak over met het veer Te voet en moederziel alleen De rivier scheidslijn tussen leven en dood Het zal wennen zijn deze keer: Geen bloemen niet het noemen van haar naam Eerste moederdag... zonder moeder.…

Het noodlot kan ons net zo treffen als elk ander, zeker nu we ouder worden is het wel eens goed bij zulke zaken stil te staan. Wat ik je vragen wil is als een van ons de naam van de ander niet meer weet, we nooit vergeten om elkaar een zoen te geven.…

Mama is ziek en dat is niet fijn Mama heeft kanker en dat doet mij pijn Ik hoef dan niet geopereerd, geen bestraling en zo meer Maar zij moet naar het ziekenhuis, elke dag weer… En als ze dan thuiskomt is ze zo moe Dan wil ze nog maar één ding; zo vlug mogelijk naar haar bed toe Ook is ze niet meer zo vrolijk en blij Maar chagrijnig, ook tegen…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

De stilte van de nacht Trekt een spoor over mijn rug Naar onder en weer terug Een traan teweeggebracht Als wees niet thuis te rade Te vroeg van mij ontnomen Aan het stigma nooit ontkomen Van een joch vol geestesschade Ik wou dat je kon zien Mijn trots verdiend behaald Op het pad weer neergedaald Een man nu van aanzien Welterusten…

“Ik houd je nu al weken in de gaten en zo vond ik in jouw account iets geks: een site met blote meiden, wilde seks, daarover wil ik graag eens met je praten. Nee, ‘k ben niet boos joh, kijk maar niet zo sip. Ik wou je slechts bedanken voor de tip”.…

Is er een plaats waar de leegte mij slechts de ruimte laat Breng me daar en vertel me blijf ik staan ...als de regen en de zee niet meer op mijn klippen slaan Als mijn ziel niet wordt gedreven door de wind Als de hemel en de aarde mij niet zeggen waar te staan Als ik nergens om mij heen nog houvast vind Is er een plaats waar de stilte…

ik was erbij jij in het bos een hoofd vol met herinnering lage varens en het zachte groen van mos ook zij van grote hoogte verbonden met elkaar ze waren daar gescheiden uitgestrooid maar nu weer een paar stilte lachte blij jij voelde thuis met af en toe wat licht van gisteren dat verleden filterde in gezichten van vandaag er…

vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven van tijd is ook voor mij de spirit voorbij het zachte avondrood legt lieflijk de waarheid bloot van een ouder…

wanneer ik in alle eerlijkheid haar vouwen weerkaats die als vertakte twijgen in neerhangend vel uitdijen tot struiken in de nek van craquelé slaan vuurstenen ogen tussen gekreukelde leden vonken tegen de glazige waarheid kan ík er iets aan doen dat ze vóór me ging staan?…

Slaapt, slaapt, kindje slaapt, en doet uwe oogskes toe, die pinkelende winkelende oogskes daar, ‘k ben ’t wiegen al zo moe: ‘k en kan u niet meer wiegen, ‘k en ga u niet meer wiegen, slaapt, slaapt, toe! ‘g Hebt uw hert- en uw mondje voldaan, g’ hebt al uw krinkelende krulletjes aan, ach en ‘k en kan van uw wiegske niet gaan: slaapt, slaapt…

Ik hoor hem: moeders stem Kan m'n oren m'n oren niet geloven Alweer een jaar dood & begraven Zand erover zoveel scherpzand Steen erop zware roodrosse steen Stil... zo meteen hoor ik hoor ik weer haar stem.…

Zomaar een zomerdag, een julidag een ziekenhuis Toren van alle soorten barmhartigheid met tienmaal honderd ogen Ik ken de helling van de opgang Het aantal treden van de ingang In mij geen lied, geen zang M'n keel gesnoerd Achter de bos bloemen alleen mededogen Ik vraag 'n vaas... voor m'n tranen?…

U wijd ik heden mijn gezang Gelukkig kind! zo mild bestraald met zegen!... (Maar laat ik eerst van uw behuilde wang Die traantjes vegen.) Gij op wiens pad, bij 's levens lentegloor, Slechts rozen zonder dorens groeien... (Pas op wat, Jans, daar stopt hij erwten in zijn oor.) U, wie genot en zoetheên tegenvloeien, Wie nog geen zonde drukt, geen…

de oude schildpad loopt danzij een rollator weer als een kievit hangouderen vertrappen geraniums op het plein ------------------------------------- Voor toelichting kijk ook op: www.youtube.com/watch?v=jNV5bgsv984…

een reisgezelschap zoals wij: een stille en een prater maar anders dan bij ons; het is een zoontje en zijn vader maar zoon is oud en pa is kind dat zie je aan hun ogen en alles wat van praten rest zijn de zoon zijn monologen Pa weet niet dat zijn zoon hem duwt, lijkt weg van deze aarde maar de zoon kijkt trots, uitdagend haast en laat…

Mijn vader... hij was een straffe roker Aan het opsteken van een sigaar kon hij zich wijden In rook op gingen 'haar gordijnen' Vitrage in 'haar sop' en nieuw behang geplakt om de 2 jaar Wij vulden-als kind- de sigaretten en sigarenkoker Voor de rokende visite niet in 't minst bang Het is nu... -jaren na z'n overlijden- dat…

Moeder zei eens: ik ben in de herfst van m'n leven En even... dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…

Haar ziel moet wel vleugels hebben gekregen Zij liet haar duiventil voor wat het was In haar huis kwam geen woord Gebaar van haar me tegen Er werd gezwegen als het graf Maar boven haar tuin kon de lucht niet blauwer Het KNMI voorspelde regen Deze zonnige eind-julidag.…

voor streeploos glazen ruit verstilt de blik naar buiten nergens stuit het lege licht dat schel de kamer vult onaangedaan schijnen oude ogen zodra een weerklank binnendringt raakt het koude aangezicht peilloos diep bewogen…

Vaders Op straat hield ze me even aan en vertelde zomaar over haar leven ze was toen zes over haar vader zo opeens weg was hij nu al meer dan vijftig jaar geleden begrijpen deed ze het nog steeds niet zei ze en liep door ik bleef staan en keek om begreep het ook nog steeds niet over míjn leven van meer dan vijftig jaar nu…

26 jaar Billen niet meer de volle perzik waarin je wilde bijten Je man, zijn huis, zijn vrienden Heb je zo makkelijk gekregen Met nagels meer verzorgd dan de huispoets en gewillige borsten altijd bereid voor meer Geen tijd om te studeren, want wat wil je Elk feest uitgenodigd, Met alle vrienden aan koffie je sport, je lijn, je outfits…

deze boom is uitgegroeid minder buigzaam nu gehuld in ringen eerder leven dat de eigen bloei besnoeit en langzaam op doet geven krachten getrotseerd gevormd door het verleden te lezen in verharde lagen die het tere binnen schragen tot ze eindelijk zijn verweerd de weerstand in het heden het opgewassen zijn vastgelegd in rimpellijnen…

ik heb geen vogel meer in de hand ze zijn vertrokken laagvliegend over het land natuurlijk heb ik ze geleerd zich weg te scheren pas na een puberaal proberen begonnen zij dat te leren toch zie ik ze graag cirkelen boven het oude nest maar het te vaak landen geeft soms wat stress uitgevlogen naar eigen huis en haard…

Ik zie een kleine mens halverwege de akker staan in een zachte najaarszon. Gebogen, bijna biddend. Hij ziet me niet. Zijn handen steeds opnieuw de aarde tegemoet, verzorgend, bewerkend, liefhebbend. Zijn lichaam in diezelfde schoot nu, omarmd. Als ons iets is geleerd, dat in de aarde niets sterft maar slechts wacht op nieuw leven…

je bent van glas dat in zijn matheid nog maar vage beelden lacht waar het bewegen nog slechts een schaduw is van het echte leven je krachtige lijnen zijn broos en breekbaar door de tijd geraakt het kristal transparante heeft na vele jaren zijn vitale flonkering gestaakt nog ben je niet gebroken maar in de warme middagzon verstrooit…

Ze krast nog van links naar rechts Van onder naar boven Het kleurpotlood onhandig vast Als bang voor de grootte Van hun hemel als 'n blauw vel papier Gaan ze met hun strepen beloven Trouw te zijn aan hun 'eigen levenslijn'?…

kon ik de tijd maar keren, keren terug naar toen.. opnieuw met jou beginnen, de dingen anders doen.. als ik toch had geweten, dat jij er maar zo kort zou zijn.. had ik het zeker anders gedaan, zonder het verdriet en de pijn.. de relatie tussen moeder en dochter, gaat niet altijd over rozen.. maar we hebben er het beste van gemaakt…

schommelen of op de wip sommige kunnen echter niet kiezen zij zullen dankzij dokterdealers verliezen concentratiegebrek en ietwat druk Relatine op recept uit handen gerukt ADHD rennend naar de apotheek eindelijk rust, zonder geschreeuw of preek Kinderen behoren te zingen schreeuwen, gek doen of spelen in ieder geval de drukte met zijn ouders…

kind van de rekening Dit kind geen pakje boter te halen in een tas te kneuzen en te vormen alsof het stopverf was. te kleuren naar jouw wensen te kneden naar je hand gestuurd naar vreemde mensen buiten de deur beland. pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken…