Alle inzendingen over tijd

Met genoegen kijk ik op mijn kinderjaren zo veel jaren terug een herinnering om te bewaren wat ging die tijd toch vlug! We lazen vele boekjes van W.G. van den Hulst serieus en aardig altijd met liefde vervuld Ik was een jaar of tien in de 4e klas bij Meester Van der Rest las hij voor uit Abeltje Annie M.G. Schmidt schreef o zo best…

De sprong van 't eerste half jaar is genomen. Twee kwartalen reeds om, 'k weet nog hoe 't jaar begon. Zeiden we gister niet tegen elkander: " de beste wensen" Was dat echt al zes maand gelee zitten we nu werkelijk in deel twee. De tijd vliegt.…

U bent te laat: wij zijn vertrokken. als u goed luistert is misschien de echo van een laatste voetstap nog te horen. De rest is stof: 't geluid van vallend puin lijkt louter van een afstand nog op lachen. Op u viel niet te wachten; de lichten zijn gedoofd, zie maar dat u ons vindt. Wij werden data in uw boeken, wat u van buiten…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder! Nemen dan hun vlucht Naar de horizon Laten zich verleiden Door de rode avondzon De dag schemert De nacht ontwaakt Het is donker en duister De wereld slaapt Gefluister, ik luister Zie…

Liet me meevoeren door het water en de wind stroomafwaarts met de rivier tot in de andere wereld waar geen grenzen zijn afstand niet bestaat tijd slechts een moment is die z’n adem even inhoudt daar zag ik jou weer jong en mooi als toen wind waaide ons samen de rivier werd ons bed de droom bracht het vuur waar de nacht ons verblijdde…

ik heb in het jeugdig verkennen van de ruimte met tijd gespeeld hem vooral vergeten in een gelukzalig opgaan van beleven door er gewoon te zijn pas na jaren kwamen maanden werden dagen belangrijk in hun regelmatigheid nu tellen we uren letten op seconden bij gaan en vertrek is tijd een ijzeren wet hij heeft de regie in ons…

ik behoud mijn hoofd, ondanks alle vragen die me zijn beloofd telkens als ik bloemen strooi de nectar bewaar voor het ontbijt de wortel voor het trekken van thee, de geur verdienstelijk geparkeerd in mijn revers dan bloos ik als je naar me lacht toch wens ik me soms een andere bloem een die kan zingen van de straat, dansen als een honingdraak…

(Subtitel: Onaf) Het is niet af, daar het in tijd nooit klaar kan zijn. Die tijd fluctueert tot fiasco Tijd doorgaans niet te stoppen hoewel een stopwatch zelfs de snelste negeert na deze eerst punctueel subliem te hebben vastgelegd Daarentegen niet af Tijd, ontegenzeggelijk een enorm gevaar in deze tijd Vooral een gebrek aan tijd…

en als ik dan mijn stad zo zie skyline flats kantoren voel ik mij even als verdwaald verleden is verloren geen school of straat waar ik ooit heb gespeeld groenteboer of kruidenier mijn stad nooit meer zoals het was alleen herinneringen hier…

Ik geloof dat het mijn onderkin was die het eerst wat uit ging hangen Mijn borsten zijn ook niet meer van die fiere staande prangen. Mijn billen voldoen niet aan de norm mooi en rond van vorm Mijn leeftijd is mij aan te zien Oh, was ik nog maar negentien.…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…

Meegaan en acceptatie Of vechten, actie en verzet. Kiezen voor de ander Of eindelijk eens voor jezelf. Volg ik m'n hart Of een keer mijn verstand. Maar alles heeft meerdere kanten en lastige dilemma's. Wat je doet, het is nooit goed. Er is altijd iemand tegen. Je altijd en eeuwig moet verantwoorden Maar aan wie moet dat echt? Liep je op…

in de woelingen van een tijd waarin nog niets vastligt rijgen we momenten aaneen tot een bestaan op zachtmoedige dagen zoeken we woorden om te zeggen wat we misschien bedoelen niets nog staat vast de dingen lopen zo schitterend uit onze handen zachte briesjes verstoren de schijnbaar strakke oppervlakte alles nog doorstaan we met glans…

Een stapel dagboekjes bladzijden ritselen de jaren aan mijn oog voorbij. Ik glimlach om de tijd dat ik gisteren nog ‘achterdag’ noemde en de inrichting van de speelhut mijn enige zorg was. De brok herinneringen vloeit in tranen, want alles gaat voorbij; Morgen is vandaag achterdag.…

Tussen mijn vingers door glijden je haren, als ik ze streel met langzame gebaren; en als ze zachtjes vallen uit mijn hand, denk ik aan het verglijden van de jaren. ------------------------------ uit: Meisjesgenade (1980)…

De zon is brandend aan het ondergaan. De avond is vredig aan het vallen. En ik? Ik ben hier mijmerend neergestreken. Hier, aan deze tafel, onder een oude beuk, maak ik de balans op van de dag. De toekomst wil ik hier vergeten. Het verleden heeft al afgedaan. Wat bleef zijn mijn sigaren, een glas met koffie en Keizer. Een vogel zingt een…

Verdrinken kun je in water. Omkomen in de chaos. Sterven van angst. Verdwalen kun je in de toekomst. Zoekraken in het verre verleden. Doodgaan in de overleden tijd. Verdrinken kun je in het moment. Dat is de énige, Goddelijke weg, die tot ons ware leven leidt.…

In het donker van de nacht, als de slaap maar steeds blijft wijken... lig ik met gesloten ogen, diep in mijzelf terug te kijken. Mijn herinnering brengt mij terug, heel ver, tot wel een jaar of zes. Op klompjes, heel alleen zwierf ik daar door de hei. en ruik de geur van kamperfoelie, en zie... het felle geel van brem, wat was ik zorgeloos…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

Hoe plotseling is zij zo broos geworden zonder dat ik wist wat heb ik reeds gemist door in de sneltrein van de tijd aan haar voorbij te reizen hoe lang nog zal zij moeder blijven en naar mij uitzien langs de sporen hoe plotseling is zij zo broos geworden?…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

Hoe moet dat nu straks met mijn stoel en die van jou als ik de tijd uit loop en struikel over die grijze haar, die waar mijn ogen over al die maanden, uren, over je je hebt nog twee minuten en jij gewoon je boeltje en mij. De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart…

Alles van voorbij reist mee in je tas de dagen van geluk de dagen dat je verdrietig was Alle herinneringen zijn deel van je bagage vormen je basis worden je talent een deel van je entourage Je reis wordt steeds completer het reisdoel bijgesteld geen belemmering die nog beknelt De dagen van voorbij vormen…

De toekomst, is verleden tijd geworden. Het verleden, is in het heden opgegaan. Vandaag, wordt de oogst van gisteren. Vandaag al, kiemen de zaden voor morgen. Wanneer we van ganser harte, onze fouten kunnen áchterlaten. Wanneer we, vooral vandaag, het goede hebben vóórgedaan.…

we keren terug naar de dingen die voorbij gingen het hart in lood geklonken de boeken met ezelsoren het hanenpoten-briefje van het kind we leggen zoveel terzijde foto's van een vergeten vakantie hoe onbeschrijflijk jong we waren het geboetseerde vaasje van het andere kind dingen die ons herinneren aan wie en hoe we waren wie we dachten…

't Verlangen van de Jeugd Is vreugd En woelig tijd verdrijven; Moede Ouderdom schept lust In rust; De mijne in werkzaam blijven. Zolang de Hoogste macht Mij kracht Naar lijf en ziel blijft gunnen, Is 't mij niet enkel goed, Maar zoet Te doen wat Zij doet kunnen. Dit zij, min leven lang, De dank Aan die 't mij gaf en rekte…

Ja, daar daar ligt de veste Grave aan de Maas Voorbij de bakenbomen de scheepswerf failliet gegaan Het kostte een zestigtal werkers hun zekere baan daarover nu gezwegen Ja, daar ligt Grave je komt geen muur geen soldaat er tegen Maar 't blijft -tot op heden- een vestingstad alleen een poort en Het Arsenaal spreken nog…

Wilde lichaam met ziel erbij maar had genoeg aan een huis een loopbaan met toekomst en allerschattigste baby’s Zij kreeg het allemaal wilde nog meer dan dat want het huis werd ouder evenals lichaam en ziel De baan bleek beperkt houdbaar de baby’s werden volwassen haar lege plekken gevuld met een troostende botoxspuit…

ik hou een slag om de arm om het verleden voor te zijn en het heden te herroepen voordat de tijd gebeiteld is er gaan stemmen op om alle woorden te herschrijven alle klokken te verzetten, een voorbije smart te zwachtelen ik ben gaande te voltooien indien, dan, in ochtendlicht wanneer het uur zal stollen…

We kunnen niet slapen, mijn oude kater en ik. Hij zit op, ik aan tafel. De tulpen worden wakker. Het is midden in de nacht. Hij spint dat het een lieve lust is. Ik geniet van stille bloemenpracht.…