Alle inzendingen over emoties

de avond schuifelt over de rivier het brakke water prevelt zijn brevier populieren gooien het licht aan flarden wolken knielen in dit lome uur op de hoeve drijven ruige boeren argeloze koeien in de schuur.…

Nog voel ik het zand door vingers glijden de hete zon branden op mijn huid en de waterkruik die ik klotsend droeg op mijn hoofd tijd verdween gleed weg in duizenden jaren naar een land ver van mij vandaan…

In de verte klinkt gelach geschreeuw van ruzie geluiden van de nacht zij telt tralies en stenen voelt de scherpe pijn van haar geseling die dag waar blijft toch de tijd die zij met haar haren verloor in oneerlijke strijd slechts een kind klein, mager onbemind…

Vinden wij het nieuws nog leuk of de vooruitzichten van het weer volgen we alle oorlogen op de voet of interresseert het ons niet meer. Soms zou men de tv uit willen zetten om van die ellende maar niks te zien maar met een stille hoop blijven we kijken of ze de wapens neergelegd hebben misschien. Het zijn niet alleen de oorlogen die…

Na zoveel duisternis en dood, na traagheid van de uren toch weer een glimlach. Niets kan hier blijven duren, ook niet het zwarte, de vragen, het onbestemd verlangen. Alles heeft zijn tijd zei Prediker en hij kon het weten. Nu kan ik dus weer gelukkig heten en dromen met de ogen van een kind.…

moet ik nu vluchten op een duin in de schaduw van de maan in een boomkruin tussen de plooien van de wind of ik een schuilplaats vind ingetogen weggedoken achter wenkbrauwbogen in het glasvocht van je ogen de vogels moet ik het niet vragen ook zij ontvlogen moedeloos de hagen.…

alle luchten waren blauw uren schreden voort in kerks groen de paden op met zachte demping spelden in gebroken witte knop oeverloze zwam het hoofd loodzwaar vol voos bezinksel stevens recht vooruit moe en klam een bord zei dit is natuur gevallen bomen gaan gewoon rotten er kwam een paard met mens voorbij soms een hijgende trimatleet…

Ik liep op blote voeten door het zand en voelde de warmte in heel mijn wezen 'k maakte woorden van kristallen korrels maar kon mijn eigen schrift niet lezen. Ik voelde door 't geknars mijn pijnen wist niet waar noord noch zuiden was totdat ik eindelijk tot het besef kwam dat mijn voeten bloedden door het glas. Het kreunen van mijn pijn…

Grimassen vertrokken mijn gezicht De baby volgde elke trek Ze glimlachte tegen mij Mijn dag was overbelicht Mijn bord was bijna leeg Mijn dochter opende vol glans Vol liefde haar mooiste blik Ik verschoof mijn laatste restje kip Het vuur spatte uit haar ogen Wat Pa mij nu weer flikt Ik heb mijn eigen leven Hoef niet door jou te worden…

een geurige wond ben ik uit jouw bloed geslagen een gebroken gelaat als in scherven uiteengezongen ik heb mij gevangen in de boog van je tijd en draag je mijn herinnering op verslagen als de waarheid in de tijd van Averroës nu donkert het in mijn mond een duisterend verlangen en terwijl de wind speelt met een betekenisloze gedachte…

Ik vraag mij af hoe lang het nog duren zal dat ik als een bal heen en weer word geslingerd en van vrezen verval tot steeds dieper vreesachtigheid. en hoe kort is de tijd, hoe kort is de tijd dat ik als een bevende voorjaarswingerd tegen de machtige muur van het leven hang! waarvoor ben ik bang? ik ben bang voor het uur dat de dood mijn…

de oostenwind wuifde naar mij in zwoele vlagen hij vertelde over het jonge kind ik had toen nog niet tot tien geteld, laat staan dat ik zware stenen kon dragen de wind sprak over die jongen die slenterend over straat zocht naar vrienden tussen die massa; de zienden het alleen zijn bleek al veel eerder geboren niet wetend…

’s Ochtends vroeg komt de mist aan mijn deuren huilen van wie hier toch in ontbreekt. Zijn plingelende snik en kopstoot tegen de muren en nog antwoord ik hem niet. Verdriet om wat er niet is, is enkel het vervuilen van je eigen humeur. Plots is ook de schriele lentezon overtuigd hiervan en zingt even door de longen van elke kleine mus of merel…

Het knisperend grind op de paden draagt geruisloos de stilte voort waar bomen de graven omarmen rust zacht, klinkt als draaglijk woord lief dwarrelen de eikenblaadjes als warme deken over de dood ik hoorde jouw stem in een leeuwerik toen ik heel even mijn ogen sloot…

stilte valt op blauwe lucht uiteen adem weeft een hoog verlangen blauw boven wolken tronen wit je dromen tonen in de weelde van het minnen wonen de hemel op je lippen strooien.…

met een bleekrode blik ontwijkt men het zware, een knik als het waren, niet op zuiver zien gericht men ervaart voor een periode zekere gevoelens buiten proporties handelt dan vaak ook manisch verblind voor latere aardse geboden dit opperste rose genot wil ik mijzelf nimmer ontzeggen het zou wellicht windeieren kunnen leggen maar…

ik klamp mij vast o ja, alleen in gedachten aan wat ooit was; het zijn in verwachten zweef in hier en toen loop in een straat met dovend licht wat moet ik doen verduisteren van het laatste gericht of opnieuw verlangen naar iets dat vergaat ik bewaar die lach en houd hem vast ongemerkt door de tijd veredeld het vervlakt de pure…

Daar stond zo`n oude schoenendoos verborgen onder het stof der tijd op zolder bij de herinneringen het plaatje van die kleine meid ze knipte fragmenten uit de bladen een compositie van haar ideaal en plakte het in die schoenendoos zo fröbelde ze haar mooiste verhaal een kijkgaatje bood in perspectief kabouterfiguurtjes uit de libelle…

Ik droom mijn droom van de prins op het witte paard op de bank liggend kijkend naar de Tour ligt mijn eega, met snor en baard, ik droom een droom van een prachtig kasteel, inclusief mijn op wenkend dienend personeel, kijk in de rondte en zie van dat laatste dan niet zoveel... Ik droom mijn droom van aan de top te staan; men me om handtekeningen…

Over de lust voor het leven heb ik nagedacht hoe bedwing ik de tranen zo dat zij in hun kommen blijven wanneer het verdriet in aderen danst en zelfs het hart weet niet hoe stoppen met denken voor het moment om mijzelf te kunnen redden wanneer niets te redden valt en redeneren te zwak is als het theelicht in de duisternis van het hart…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam mijmer ik langs de ontstane rivieren die de rug in alle koelte verlieten nu leiden ze naar een warmtebron waarin ijsbloemen zeepbellen zijn doorlopend sta ik stil bij de tweesprongen die mijn verstand en hart verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte…

Ik vang mijn hoofd nog net tussen de kussens zo zwaar de zomer op mijn netvlies rust. Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen…

helikopters dwarrelen uit de bomen ik plak er eentje op mijn neus zweef lichtvoetig boven de grond…

nimmer braken golven harder dan in de branding van vandaag klotsend als een wilde hartslag tegen een onverzettelijke geraamte bij elkaar gehouden door wilskracht maar ze laten sporen na onuitwisbaar fel getekend in gebroken dromen soms tijdelijk verblekend door lichte waakzaamheid geen gedachte zal zich verslapen door vermoeidheid van…

Weet je.....moet je horen zo begon steevast zijn verhaal dan wist ik wat er komen zou 't vertellen in ons eigen taal Hij had zijn voorkeur van verhalen over alles wat hij had meegemaakt over de oorlog en het boerenleven en elk verhaal heeft mij geraakt Zelfs toen hij aan het dementeren was kwam vroeger voor hem steeds dichterbij net of…

jij droomt nu in mijn open veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten…

Gedachten temidden van een bos krachtige eiken die knoestige takken ver in het rond uitbreiden hier en daar door schaduw van groene brede kronen verraste ogen naar een licht- heldere blauwe hemel leiden en lopen langs een smal zandpad waar doorvallend zonlicht groene bladeren bespeelt donkere en felle kleuren grauwe stammen het rijk…

wil jij mij treffen als mijn dorp aan jou voorbij schuift zie je dan mijn arm die haast schuw naar jouw ijzeren ros wuift of is de blik enkel voorwaarts gericht tussen wanden van geluid waartussen witte strepen voorwaarts flitsen en asfalt de toekomst duidt wil jij me treffen en de stoet van wielen voor even verlaten of eist de…

toen je werd geboren groeide om jou een laag van spiegelglas waarin je zocht, naar wie je was want iemand had je innerlijk ontnomen de pijn naar binnen toe geslagen we drukken knuffeldieren door de kieren zalf en lentegeuren maar het verzacht niet diep in jezelf, vond jij ze zijn er, in je bloed tranen met een rode gloed iemand zong een…

21 dagen zwerven op straat opgeven spreekt boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend…