Alle inzendingen over algemeen

Laten we samen zijn alleen de avond rond de lamplichte tafel sonnetten schrijvend over tijden lang vergaan. Toortsen lichten de laan naar het toernooi opgewonden jonkvrouwen bekennen kleur, van willige schildknapen priemt de lans. Dan begint het grote gapen en ga ik weer alleen slapen.…

PRETGEDICHTEN the place to be for all kinds of poems by amateur poets like you and me voor lyrische schrijfsels en dichtconterfeitsels voor muze oralia eroticalia beeldetalaria quantummechanica metamorfosica prozapoëtica langdurige twijfels in rijmauditoria kortdurende blijfsels als snelsonnettaria maar liever nimmer kul…

NETGEDICHTEN de plek voor poëmen van amateurpoëten Geachte niet-genomineerde dichters waar ook ter wereld op het wijde web u bent, als ik het goed begrepen heb verbaal begaafde onbetaalde zwichters Ook ik behoor tot de papieren tijgers die zich hier ophouden in 't legioen der hobbyisten die niets anders doen dan tegendeel te zijn…

elk getal is een geval apart maar wat me nog ‘t meest verwart is dat het cijfer nul een lading heeft van vrijwel niets nou ja de wielen van een fiets en de glazen van een bril wat ik eigenlijk zeggen wil twee van die rondjes naast elkaar zijn beslist geen loos gebaar het klinkt als niets en generlei maar je hebt ze nodig allebei haal…

het tanend heden loopt voor de dag uit dit is het begin van hervatting ingescheept voor vertrek ongerijmd als een blinde nachtwolk te bedenken wat nog komen gaat op voorhand onherroepelijk niemand gaat het gesprokene nu nog woorden in de mond leggen daarvoor lijken zaken reeds gedaan nog voordat dit gebeurtenis heet ware het een…

Autobanden teisteren het asfalt. Het geraas van auto’s legt een deken van decibellen over de stad. Een cadans van geluid, de echo van bijna eindeloze goederentreinen op het spoor. Lichtflits en schaduwen spelen hun spel op gordijnen en het plafond. Nachtelijke stilte is een utopie, De prijs van onze 24uurs economie.…

Het sterrenstelsel is vannacht bezweken Het was al niets meer, had op niets geleken Setèngah mati, op sterven na dood Er werd bij volle maan van koers geweken Kompas van schippers op een blinde vloot Van blauw dreef men stuurloos in 't rozerood Scharlaken purper gulden morgenstond Verdwaalde bestevaer in dubio Sextant zegt noordwaarts…

Ze drijven bijkans dagelijks voorbij De padden champignons en vliegenzwammen In ons gezichtsveld, rood met witte stammen Maar spillebeen komt zelden in 't gevlij Wij horen roodkopzwartstaartmezen drammen Op zoek naar hoornaars en een dwaze bij Voor wie de imker korven uit moet kammen "De herfst is jong, maar vreemd," zoals ze zei…

wie is toch die zon die elke dag velen verblijdt met haar zinderingen die verlangend doch kuis in ieder vindt dat wat ze zoekt wie is toch die gele ploert die schrijnend de aarde vloert met haar schermutselend riant vermogen om zonder gedraal met één ieder aan de haal gaat wie is toch dat ding die daags naar beneden loert,…

Wie schrijft die blijft zolang de bom niet valt maar blijft wie schrijft dan ook nog na zijn dood de dichter-schrijver die vaak werd gelezen doch in 't hiernamaals nimmer werd geprezen voor wat bij leven voer werd voor de mezen doordat geen mens meer las doodop van 't racen beeldbellend in het tijdperk van ontlezen maar…

als de vakantie bijna voorbij was en het nieuwe schooljaar kwam eraan ging ik eerst nog even winkelen om nieuwe spullen in te slaan soms ruik ik nog de geur van een leren schooltas de pukkel en de rugzak die kwamen later pas ik kocht een nieuwe schoolagenda die niet lang leeg zou blijven volgeplakt met plaatjes was er weinig plek om…

Altijd opnieuw worden zij geboren, de ene komt, de andere gaat zomaar in het niets verloren. Als bloemen met al hun heerlijke geuren verschijnen ze als regenbogen in allerlei kleuren. Ze laten je zweven, ze laten je lachen, je hoeft er vaak niet lang op te wachten. In het moment is er plotseling één daar, terwijl jij je zelf nog afvraagt…

niemand neemt nota van achteloos verblijven de binnencirkel van een rotonde de kromming van aarde altijd en iedereen is nog niet overal en nergens de locatietheorie zegt van wel ik schrik er niet meer van de geest die een schaduw werpt zelfs in het voorbijgaan een geleding naar gebeurtenis als ultieme plaatsbepaling…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

het blauwt nog niet aan het hemelgewelf de boventonen staan in het vale grauw voorlopig ligt de stad in ochtenddauw de lucht ploetert al dagen met zichzelf het lukt haar niet de pleinen te versieren de bewolking biedt haar streven tegenwicht dat geeft de straat een somber aangezicht ook mensen zijn maar moeilijk te plezieren ze slaagt…

er ligt een lange weg te gaan die honger met brood verbindt langs stadslicht, hemelbogen en schaduw, ter aarde geworpen een kalf huilt als een geit geen omtrek in de verte te zien soms waait tederheid voorbij op de tast, zoals dat hoort de omstandigheden moeten hun samenloop nog vinden op afstand maar onafwendbaar zoals hop en bier…

Zullen we nog één keer uit de aronskelk drinken? De amechtige man achter ons laten. Van het karmozijn eten. Omdat het rood en zoetig is. De vrouw met de wandelstok ontwijken. De bergpas volgen. Naar waar het wreed en onherbergzaam is. Nog één keer bij de bruine beer gaan slapen. Omdat hij groot en harig en krachtig is. Laat ons dan gehavend…

Ik zie mensen lachen en praten maar ze horen elkaar niet en de bloemetjes in de wei blijven in knop Ik zie mensen de draden spinnen van het leven maar het leidt niet naar een doel Er zijn mensen die oneindig ver lopen maar de afstand is niet te meten Ze lopen tegen muren aan die zij zelf hebben opgetrokken Er wordt veel gesproken maar eigenlijk…

Je droeg het vuur - mijn vriend - maar verbrandde de palm van je hand. Je verjoeg het uur - mijn vriend - maar je ogen verdragen het licht niet meer. Je geesten van de nacht, nog even schurkend over het water, schudden hun vervagende hoofden. Als de nevel optrekt, midden in het meer, je heilige graal. Maar je ziet het niet.…

de paarden op het land dragen in de avond het somber silhouet als een laat gebed. voor de stilte aangetreden zijn de beschrijving van een lange dag op de lage horizon met ernst beleden. loom en moedig uit zwart gesneden houden ze doezelige warmte van de aarde in een lome droom vast. ze staan als een voorbode van wat groot hoger is…

bij de een is het minder en een ander ondervindt juist meer hinder om niet te vergeten moet men graven in steeds dieper gelegen lagen een heel gedoe laat het een troost zijn het is nu eenmaal zo: in het hoofd van ieder mens graast een koe…

toen, achter muren en achter planken wanden, achter deuren, in kasten en achter kieren, onder het gehaakte tafelkleed, onder een sprei als een lichtend baken, in dicht gebladerte van bomen, achter dikke stammen, tussen hoog gras, verhuld soms nog in toevallige etalageruiten of in donkere ramen, in…

Zoals elk jaar regent het. Op de parking hou ik een paraplu boven moeders hoofd. We lopen grote passen. Daarna gaan we door rechte gangen. Het regenscherm krampachtig onder mijn arm geklemd. Je bent het al gewend. De scans. Je ogen zoeken onze blikken. Op je kamer staat de TV aan. De koning en koningin schuilen onder een zwarte tent.…

De wereld wordt geregeerd door het secondaire kletscircuit Het heeft niets met de echte wereld te maken Maar het komt voort uit de menselijke creatieve geest en het zijn bezijden de waarheid zaken. Zinnen die worden verdraaid Zodat er een andere betekenis aan wordt gegeven Als je het over Pinokkio zou hebben Zou degene verder met een lange…

onderhuids bij hemelkoorts begraven ligt achter het hek het lont van geesteskind in het uitgetreden landschap tot naam te bekennen nog voor het heldere zicht natuurgetrouw zonder te weten…

deze treinreis is een oneindig gebed van smerige perrons en gebrekkig staal het tierige groen heeft ook zijn verhaal ik geniet van dit wonderschoon boeket het is vooral hoogbouw die met me reist zich heeft geworteld in het stadse land dat een pagina krijgt in de ochtendkrant waar een critica op haar schoonheid wijst een herfstig park schuift…

Op weg naar huis loop ik langs de kramen. Gebliep en gepiep verdooft mijn oren. Ik denk aan Broadway Boogie Woogie, Mondriaan. De wagens ruiken naar roestig ijzer. Zoete zweem van suikerspin als antigif. Op het oude Weversplein speelt een muzikant met wit bezweet hemd. Accordeon met elektronische drum. ABBA, met de tristesse…

ze gedroeg zich niet zoals ze zich voelde zei niet wat ze dacht ze speelde toneel   ze lachte terwijl ze vanbinnen huilde deed alsof ze plezier had ze speelde toneel   toen zette ze haar masker af ze vertelde hoe ze zich voelde zei waaraan en hoe ze dacht en wat haar mening was   ze verloor daardoor vrienden maar degenen die bleven…

onthoud het haalbare op korte termijn weerschijn is altijd droog verte geen afstand lijfelijk afwezig is kenbaar als grafische weergave in dat niemandsland leunt de dag tegen het laatste licht zodanig dat elk gebied meer vaag lijkt dan grijs duister is niet voelbaar de val komt voor de hoogte…

Strooi met je lach en iedereen wordt vrolijk Strooi met empathie en de mensen om je heen zullen je beter begrijpen. Strooi met aandacht en je zult in het middelpunt staan Strooi met liefde en de wereld wordt een beetje meer pink Strooi met je kennis en en je krijgt er een betere wereld voor terug Deel je positiviteit en geluk zal je ten deel vallen…