Alle inzendingen over 'n verdrietig gevoe

je bent blond - het hele domme mensenras rent honderd meters in seconden zwemt het schandaal over reist per spoetnik naar de maan en gaat per beatnik naar de bliksem bouwt bolle bouwsels waanzin en schrijft gigliotheken vol – maar jij bent blond en daarenboven dient geconstateerd dat je blauwe robijnen…

Dik neergehaald vernederd, helaas Mezelf vergeten opgeboeid verteerd Maf Geen aanverwanten tevens werkend met personeel Zware koopverslaving Dik nep Ridder op gouden paard Mijn ondergang Kinderlijke tevens schone mensen Dankbare prooien Heb je dan ook dik misbruik van gemaakt Smerig Oogjes nu wijd open Verbazing tevens diepe spijt Tijdverspilling…

van alles wat op je pad maar toch ook weer niets al is niets ook weer iets iets om mee bezig te zijn iets om vast te houden los te laten, weg te stoppen iets wat nietszeggend kan zijn of juist veelbelovend vooruitstrevend & springlevend iets om voor op te staan iets om te laten gaan zodat er niets overbljft want ook niets is iets…

veeg die tranen van je gezicht 'k wil dat je m'n glimlach ziet ween van vreugde ween van verdriet maar voel vooral voel de warmte je zal het zien je komt er door zing een lied ik heb een goed gehoor…

Waar zijn mijn tranen, wie heeft ze weg genomen Als ik huilen moet dan komen ze niet, en zit ik alleen met een stil verdriet Het doet zo'n pijn als de tranen niet willen komen, maar ik blijf dromen dat ze ooit nog eens terug zullen komen…

Moederdag is weer zo'n dag dat je je moeder eren mag zij gaf je het leven en bent met haar verweven in liefde en verdriet omhels haar en geef haar een dikke zoen en oprechte aandacht dat is het mooiste wat we haar kunnen geven nu je het nog kan doen…

was het laat die zondagochtend toen ik thuis kwam en niet meer wist waarvan of wat ik gedaan had de sleur bepaalt m'n dagindeling m'n gevoel is weer geknapt zo is toch elke dag een marteling waarom kijk je niet om in spiegels die de waarheid zien is jouw verdriet dan zo verstoord wil je nog meer misschien ik wil zon ik wil zee ik wil…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…

Heel zachtjes fluister ik tegen mijn engeltje dat ik niet verder wil leven Heel zachtjes fluister ik tegen mijn engeltje dat ik het heb opgegeven Dat het zo`n pijn doet om te vechten tegen mijn verdriet, angst en pijn Heel zachtjes fluister ik tegen mijn engeltje dat ik de moed heb opgegeven om mezelf te zijn Heel zachtjes fluister ik tegen mijn…

mag ik nog een maal bij je schuilen uithuilen op je schoot Moeder, met je armen om me heen open en bloot Moeder, ik ben nu verweesd jij die me leest als verdriet achter m'n ogen brandt en lachen, kiespijn.…

Wat de mooiste dag van m'n leven zou kunnen zijn. Is veranderd in een dag van ongeloof , verdriet, en intense pijn. Ik had gehoopt om je hartje te mogen zien kloppen. Maar mijn verdriet is niet meer te stoppen. Je zit er wel. Maar het zijn de minuten die ik nu aftel. Je kan me elk moment gaan verlaten.…

De dagen beginnen gelukkig weer te lengen m'n postbode blijft nog trouw post brengen Geen kaartje van vrienden, die heb ik niet niets van familie, alleen.. tot m'n verdriet Met fermheid doorgeduwd gaat 't ploffend vallen alweer zo'n aanmaning, beland op hoop van allen In 't begin zo af en toe, nog welkomend gerinkel of 'n bezorger voor…

O meisje, meisje zo klein, zo kwetsbaar en zo teer je hart gekrenkt vol van lijden en verdriet een lijdensweg van dag tot dag en leven doet zo`n pijn emoties overheersten je leven teveel verdriet onder je lieve lach en meisje, mijn respect voor jou eindelijk, uiteindelijk de keuze voor jezelf het einde van je leven dat bepaalde jij…

dood te zijn misschien is dit wel 'n stukje antwoord op al het verdriet, de strijd en de pijn…

aan een traan hangt wat van je verdriet je huilt het weg, maar vergeet het niet de pijn is niet voor de vinder je kan het delen, maar het wordt nooit minder voel het aan en voel met een ieder mee als we dan huilen moeten, dan huilen we zeker met z'n twee…

Starend naar 't leven sluit ik m'n ogen voor de dood 't Licht van geluk maakt nu duisternis van verdriet Zachtjes hoor ik mezelf in de schreeuwende stilte om mij heen Je bent niet alleen, ik ben bij jou... maar jij niet bij mij...…

Een zomerse herfstdag De aarde toont zijn kleed de natuur laat de bladeren blozen zij dwarrelen naar benee als een tapijt voor onze voeten de lucht lekt haar verdriet ik wacht dat op 'n dag de zon weer schijnen mag.…

Ze zingen zingen samen de liederen van vreugde, van verdriet Smartlappen.... zingen ze -bevlogen- ik herken de deuntjes maar de woorden niet 'Een café aan de haven' 'de klok van Arnemuiden' Met hart en ziel zingen ze krijg tranen in m'n ogen.…

Emoties die niemand kent gevoelens zijn uit het zicht mijn hart is uit z´n element betraande ogen zien geen licht Verstand dwingt me te breken met een gevoel dat niet mag verstikt door een kleurloze deken verdriet neemt me volledig in beslag Iets loslaten doet soms zo´n pijn en zeker als het je heel dierbaar is zal het echt slijten op…

, die ik vertrouw het kan niet meer, niet even praten, het doet mij, zo'n zeer ik hoop dat je daar gelukkig bent, en dat je af en toe nog aan me denkt.…

O meisje, meisje zo klein en teer je hart vol van lijden en verdriet een lijdensweg dat was je leven en leven doet zo`n pijn emoties overheersten je leven en meisje, mijn respect voor jou eindelijk, uiteindelijk de keuze voor jezelf het einde van je leven dat bepaalde jij zelf voor altijd en voor eeuwig maar jij had geen keuze slechts…

achter liet Je komt niet terug Dat weet ik wel Ook al doet het nog z`n pijn Hoop dat je gelukkig wordt, ook zonder mij…

Fonkelend als een diamant Een traan op weg naar beneden Met daarin het beeld van jou Langzaam uit m'n ziel gegleden Glinsterend vocht op mijn wang Een zee van opgehoopt verdriet Het gemis gevormd in elke druppel Vanaf het moment dat jij me verliet Mijn hart huilt en schreeuwt om jou Maar jij kunt mijn verdriet niet horen Ik verdrink langzaam…

Gepest Dat ene woordje, bezorgde zoveel verdriet Gepest Dat ene woordje, deed zo'n pijn Gepest Waardoor ik er niet meer wou zijn Gepest Waardoor ik mezelf niet durfde te zijn Gepest Tranen met tuiten, met veel verdriet Gepest En niemand die het ziet Gepest Houdt het dan nooit op!?…

Dat zo'n klein mensje kan groeien, het blijft elke keer 'n wonder. 't Zal ons ook altijd blijven boeien, maar voor jullie was het wel heel bijzonder. Na zo lang wachten en hopen, en iedereen heeft jullie dat van harte gegund. Nu komt het verdriet binnen geslopen, draag dit ook samen als je kunt.…

Momenteel haat ik alles, m'n leven, de situatie waar ik in zit bah! 'k ben verdrietig, kan wel janken gewoon om niks! Oud zeer, nieuw zeer, moet ik graven naar meer, in vroeger of het heden? Diep van binnen weet ik het wel, maar er voor uit komen...kop in het zand dus! Ben beter in denken dan doen in sommige gevallen.…

geen volzinnen zullen ooit meer uit jouw pen vloeien daar jij woordloos opging in de mist…

Vandaag wil ik niet om je huilen maar ik weet nog niet of me dat lukt wanneer de nacht met haar minuten mijn hart weer uit m'n lichaam rukt Niet de tranen zijn ondraaglijk maar de nacht die in mij is en haar bedrukkende angst bang voor het komende niets waarin zwart leegte en mijn verdriet ondeelbaar is…

zonder adem teruggekeerd, in het verleden taak volbracht, een beloning geïnd op zoek naar verdriet.. zonder vrede gevonden, waar je het verliet de toekomst zo'n ongeschreven zuiver bestaan.. zonder liefde geleefd, daar alles moest doorgaan…

Helden vragen geen respons gewoonlijk wonen ze onder ons hebben haast helderziende ogen en helpen, uiterlijk onbewogen, degene die in zijn verdriet het zelf soms even niet meer ziet. Belangeloos, zonder misbaar, alsof geroepen zijn ze daar. Misschien heb ik het je nooit verteld maar voor mij ben jij zo'n held!…