Alle inzendingen van Chadia

Laat me opgaan in muziek of in de smaak van de koffie die ik drink en laat me luide stilte zijn in alledaagse oren Want ik wil verdrinken in de tijd en verdampen met het water in een naastgelegen meertje En laat dan de aardschokken mij zijn en de zomer mijn naam zodat ik dit vuur dat mijn hart bezit laat gaan…

Vandaag vloeit er uit mijn ogen wat uit mijn pen nooit vloeien kan en wat ik maar niet uit me kan krijgen, omdat ik het niet vergeten kan. En oh, ik wil je wel vergeten zoals een boom haar blad verliest, maar wanneer jij valt, kom je steeds terug omdat alles het van jouw kracht verliest. Je weet waarom ik ben verdwenen,…

Ik heb lang getwijfeld aan m'n dromen, ik heb zelfs getwijfeld aan m'n verstand en heb uiteindelijk besloten afstand te nemen van jouw hart. Ik zie de laatste blik in je ogen; je wist van niets en toch zo vol pijn ik vraag me af of je toen al kon weten dat ik er nooit meer voor je zou zijn. En nu ik afscheid heb genomen van de…

Ik kan geen gedichten voor je schrijven mijn lief want alle woorden heb ik al eens voor anderen gebruikt en ik wil je niet beschrijven zoals 'k een ander al beschreef Ik wil je geen woorden laten proeven met een smaakje van voorheen als vandaag voor jou en mij reeds een nieuw zonnetje scheen Dus wacht op mij mijn lief…

Ik zie een stelletje in de verte ze lopen dicht tegen elkaar; zij heft haar hoofd op, vertelt hem iets, hij lacht en kijkt stralend naar haar. Daar liepen wij, daar in de verte; ik begroef mijn blik in jouw ogen en je vertelde me zo ongedwongen hoe rijk je je voelde naast mij. Ze naderen, zijn nu dichtbij hun handen innig in elkaar en…

Met mijn vingertoppen wil ik langs je gedachten strijken en langzaam over je herinneringen vegen totdat ze zijn vervaagd. Ik blaas de stof, die pijn doet in je ogen, weg, met één ademtocht en ik neem jouw handen in de mijne, zonder dat je ernaar vraagt. En ik zou willen dat jouw pijn oploste in mijn tranen, want dan zou ik huilen totdat jij geen…

Je moet wel verdwaald zijn in mijn gedachten, want sinds jij mijn hoofd binnenkwam, ging je er niet meer uit. Zelfs niet voor één seconde. Waarmee voed je je dan, met mijn fantasieën en wat voel je, wat denk je, wanneer ik beef als jij met jouw woorden, mij de adem beneemt. Hoe heb je mijn denken zo kunnen veroveren; je plaatste een vlag…

Met mijn haren in de geur van het vroege ochtendlicht En mijn gedachten in de armen van de ochtendwind Fietste ik door dromen, die niet wakker wilden worden Met ogen vervuld van al de sterren in die nacht. Ik gooide mijn haar los en mijn wilde krullen, Die de vrijheid vonden in de eindeloze lucht, Krulden en kleurden de hemel lichtoranje…

Starend naar de lucht, grijs van het lange wachten, zie ik achter de wolken hoe het zou kunnen zijn Ontastbaar zweef je om mij heen Ik wil uit mijn lichaam treden om mijn ziel te bevrijden van mijn gevangenschap in vrijheid; van de leegte: noem het pijn. Ik voel me zo verdomd alleen…

Bij toeval las ik een gedicht van jou, aan mij gericht. Ik heb stiekem om je gehuild ook al wilde ik het niet. Ik houd je woorden tegen, en houd je bestaan verzwegen; ze kunnen nooit worden herhaald, nooit meer in dit leven. Misschien dat ik het papier ooit, wanneer ik mijn hart heb voltooid, over jou zal vertellen, misschien blijven…

Ik heb vele vrouwen zien huilen De tranen stroomden naar benee Tranen die mij steeds weer raakten En ik huilde met ze mee Maar er is niets zo mooi En zo puur als het maar kan Niets dat mij zo kan verwarmen Als de tranen van een man Het gevecht tussen gevoel en trots Emotie wint het deze keer Hij kan zijn tranen niet bedwingen En hij…

In de haartjes op mijn huid; Het lachje dat onzichtbaar, Mijn mondhoeken krult; En de warmte die mij omhult; Daar sla jij je vleugels uit. Ik, door jouw lach vervuld Schenk je glazige blikken In gouden glazen, waaruit jij Mijn liefde kunt drinken. En dan komt je gezicht opeens Heel dichtbij. Bij mij. En doe ik mijn ogen dicht……

Ik schrijf voor jou in het midden van de nacht en staar naar mijn gedachten op het plafond. Soms doorbreek ik de stilte met verwarrende dromen; en word ik wakker, dan staar ik weer naar jou achter het plafond. En de seconden worden letters, de minuten een woord, en de uren vormen zinnen; maar ze blijven ongehoord.…

Wat wij delen zijn mijn woorden; door niemand anders nog gezien. Woorden uit mijn hart geplukt, waar jouw ogen over heen strijken -intiem misschien- als de blik van iemand die voor het eerst liefde ziet of als de ogen van een kind, die in de lucht vlinders ontdekken en maar blijven staren naar dat wonderlijk iets. Misschien dat jij je…

Jij bent als een wit gordijn in de wapperende wind. En een glimlach, geplukt van de lippen van een kind. Jij bent het smelten van ijs in een warme zomerzon en de allermooiste vlinder die ik net niet pakken kon. Jij bent de blik van een bruid naar haar beminde bruidegom, en de woorden feil en ioom, maar dan gelezen andersom. Jij bent…

Lopen door de koude straten, een warm lichaam naast me. Hand in hand. Niets zeggen. Gedachten in elkaar laten vloeien en ons simpelweg gelukkig voelen. Niets zien. Niets horen. Dan de blazende wind, de verlichte ramen met gordijnen en de weg die voor ons uitgestrekt ligt. Ik leg mijn zorgen in jouw handen en geef mijn gedachten hun…

Onderhuids en binnensmonds fluister jij mijn ogen open.. Blootvoets loop jij over mijn huid; stralend kom jij in mij op.. Ik fluister terug in 't onvergetene, doop me in een bad van licht.. En bemin in mijn eigen spiegelbeeld de vormen van jouw gezicht.. En de muren zuchten om me heen, de aarde bloost onder mijn voeten.. De dag omarmt…

Ze noemen me een "nabestaande"; alsof JIJ niet meer bestaat en ze spreken in verleden tijd alsof 't niet meer over JOU gaat Ze denken dat je 'r niet meer bent; dat het sterven jou heeft gedood en als ik zeg dat 't niet zo is, stamelen ze wat en worden rood Maar jij lééft nog in mijn gedachten; op de plaatsen waar jij hebt gestaan…

Ze noemen me een "nabestaande" alsof jij niet meer bestaat en ze spreken in verleden tijd alsof 't niet meer over jou gaat Ze denken dat je er niet meer bent dat het sterven jou heeft gedood en als ik zeg dat 't niet zo is stamelen ze wat en worden rood Maar jij lééft nog in mijn gedachten op de plaatsen waar jij hebt gestaan in…

Jij bent daar, waar de zee de zandkorrels kust. Ik ben hier, waar de lucht haar helderheid mist. Ik kus de mist en mis de kust Uren van afscheid Liepen uit tot een dag. Woorden zijn er, maar hebben geen zin.…

Wanneer jij kreunt en steunt en ik mijn gezicht afwend van jou, is dat niet uit onverschilligheid, maar puur omdat ik van je hou. Zie je, ik kan je pijn niet verdragen dus probeer ik te ontwijken dat ik jou, dierbaar als jij me bent, in de ogen moet kijken. En die woorden die jij spreekt en waar ik uit op moet maken dat jij mijn kwetsbaar…

Lopend door de straten van mijn gedachten, probeer ik te herinneren hoe ze hiervoor waren geweest, toen er nog geen barsten en scheuren waren en er geen schokken werden gevreesd. De zon is verruild voor grijze wolken, de glimlach is omgebouwd tot traan, puinhopen hoop achtergelaten op straat, te bang om het verraderlijke in te gaan. Daar…

In een zwarte spiegeling zie ik haar marmeren huid, koud en kil en stel me voor hoe deze, beroerd door zijn vingers, warm en kneedbaar zou worden. Hoe hij haar kloppende adertjes onder zijn vingertoppen zou voelen wanneer hij haar streelde. Hoe haar lippen, rood van glas langzaam zouden smelten en hem terug zouden kussen en zij, met blozende…

Daar ligt mijn hart Naakt, Op de ruwe stenen; Ik heb het weggegooid Het was zo ongehoorzaam Volgde geen bevelen Waar het ook kwam ’t zorgde voor problemen ‘k kan er niet meer voor zorgen ’t vergt zoveel van mijn kracht Het is zoveel sterker Ik ben nu opgebrand Hoewel ik ’t vaak sloeg bleef ‘t ongetemd Harteloos heb…

Het was de boom die haar mooiste blad verloor. Want de wind had haar lief, maar hield teveel van haar om haar aan te kunnen horen zonder dat hij bij haar kon zijn. En de wind liep weg van haar omdat hij niet meer zou kunnen zeggen, en niet minder dan dat hij haar miste, ook al verdroeg hij dat niet. Het blaadje jammerde, losgeraakt…

Ik weet dat jij mij gerust zult stellen. Alle twijfels praat jij met één lipgebaar weg. En ik weet dat ik me hierna nog steeds hetzelfde zal voelen. Maar jij zult het niet begrijpen wanneer ik jou dit zeg. Daarom verzwijg ik de sterren in de ruiten van ons samenzijn en doe jij alsof jij het trillen van mijn stem niet hebt gehoord..…

Achter gesloten ogen heb jij niet meer een gezicht alleen contouren maken jou nog steeds tot een gedicht.. Letters dansen als 'n Ballerina de eenzame nacht voorbij en mijn enige toeschouwer hoewel onzichtbaar, dat ben jij.. Ik beroer de lucht van huid en fluister met mijn vingertoppen in jouw oren, overal "Liefste, ik zal nooit meer…

Vandaag wil ik niet om je huilen maar ik weet nog niet of me dat lukt wanneer de nacht met haar minuten mijn hart weer uit m'n lichaam rukt Niet de tranen zijn ondraaglijk maar de nacht die in mij is en haar bedrukkende angst bang voor het komende niets waarin zwart leegte en mijn verdriet ondeelbaar is…

Het communiceren met de geluiden van de straat deed mij de taal van de geheime liefde kennen. Woorden waren niet nodig, want ik wist in iedere blik precies wat jij wilde zeggen; ik voelde 't ook. Was het de vonk die oversprong, of de begeerte naar een hangende tros druiven, waar jij met je kin omhoog, op je tenen, net niet bij kom komen.…

Ik heb jou de vrijheid ontnomen, opgesloten in de kerker van mijn hoofd. Mijn lach van tralies die jou moest bewaken, heb ik als een labyrint om jou heen gebouwd. En dan was er nog de lichtbruine zee, wazig van tranen, die ik nog om het doolhof heb geplaatst, opdat jij echt niet kon ontsnappen. Erop vertrouwend dat de lucht onmogelijk…