Alle inzendingen over Druppels

Een druppel van de bron een glinstering van de zon een lach van de maan of sterren aan de hemel staan.... Jij bent mijn liefste moeder iemand die al mijn liefde verdient. Je bent weg. Je woorden Je daden Alleen je schaduw achtervolgt me. Je stem zit in mijn hoofd. Hoelang zal het duren voordat je schaduw ook verdooft....…

Mijn vingers omklemmen een handvat van hout vasthouden, niet zwemmen dolend door ’t woud Ben naar iets op zoek mijn hand kleurt grauw druppels langs het zwarte doek ik weet niet hoe ik het hebben zou…

Deze morgen is het windstil wat ligt verborgen vuisten zo kil Deze middag stormt het in mij wat ik ook zag wat ik ook zei Deze avond stuurloos gevoel waar ik ook stond geen enkel doel Deze nacht druppels langs de ruit wat ik ook dacht maakt niet meer uit…

voldoende druppels druipen af, terwijl men acht gewoon te leven verwachten wij teveel van wat men is, en van het leven aldoende dat wat men ons gaf, namelijk zielsblindheid en een ogenblik bindt men de woorden aan elkaar verondersteld dat het zo is weet men steeds de sleur te breken, tot een gat dat langzaam smelt en smeedt men langzaam…

Geest zweeft uit de fles druppel van haar laatste traan het zonlicht omhelst.…

Druppels racen om wie het snelste valt, om eenmaal beneden samen te klonten, gevangen in elkaar. Van hun gezamenlijk lot nog geen weet, en ze zakken traag, onder mijn vinger scholen zij samen, onwetend hoe de zwaartekracht hun bedroog.…

glinsterende pijn druppels vergankelijkheid rustend in een oog…

zoals druppels glijden van een blad geen houvast meer in jouw leven de emoties drijven je ogen druipnat het wordt stilaan tijd om opnieuw te streven hou je vast aan de takken van de bomen want een felle rukwind kan plots verschijnen en kan zorgen voor wanorde in je dromen laat je gevoelens nooit meer ondermijnen zet je leven terug op de…

't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

ik zag hoe water je ontving in eerste rimpeling je echo weer deed stuiten in tweede cirkeling om uit te vlakken wie of wat je was tot tijdloos spiegelglad…

- O wist ik welke hand Die druppel gif goot in mijn levenswijn!…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier en planten opnieuw zingen met druppels nat, doch... zacht en teder!…

Nauwelijks letten op de druilerige druppels die samenklitten tot een zwellende zondvloed. Geen acht slaan op het tromgeroffel van regen op het verbloem(en)de regenscherm. De wind briest de waarheid en knaagt aan de vergullende dijken van de helende tijd.…

Zoute druppels op bevroren aarde brengen zachtheid aan het licht, en geven mijn ziel een stem van pijn die ik te lang bewaarde…

Als de kringloop van het bestaan gaat zoals het wordt beweert voel ik geen angst om heen te gaan dan ben ik na mijn sterven misschien de druppel rode wijn die blijft kleven aan je glas waardoor jij je goed herinnert hoe diep en zoet ons leven was…

Chemokuur Vloeistof druppelt Belager neergeknuppeld Lichaam vol vuur AL vrezend hopen Veel volk Donkere wolk Vijand doorgekropen Zucht Adem afgesneden Hel betreden Ik vlucht…

Zijn wereld klein en aangepast, Zoals geen mens het ooit verwacht. Een ziekte die je niet begrijpen kunt, Die je echt geen enkel gunt. Na maanden in het verpleegtehuis, Voelde hij zich er nog niet thuis. Maar na een val en heel veel pijn, Kan hij eindelijk bij oma zijn.…

stil sluimerend slapend de nacht druppels vallen helder uit schaduw spiegelen in plassen licht weerkaatst tranen vullen en breken al wat er is gedacht…

Eenzaam hangt hij aan een tak wil zo graag vrij zijn gewoon zijn weg vervolgen Geboren uit een grote wolk en samen met zijn broertjes en zusjes naar beneden het onbekende tegemoet En nu hangend alleen zijn familie in plassen bij elkaar dromen uiteengespat Strijkt een windvlaag langs laatste zetje naar beneden eindigend…

Ik ga gewoon de vrede brengen en doe in hemelsnaam toch mee, al is het maar een druppel olie op de bewogen volk’renzee!…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

toch blijven de druppels nat maar vallen transparant nog staan wij aan de goede kant…

in elke druppel van de dag rijgt geschiedenis aaneen in herkauwing stippel ik ze uit in de kruissteek van wind in de serene mistigheid bouwt het zich op in helderheid in het gesternte van andere tijden in tragedies en verrukkingen…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

Mooi is muziek geluk vinden in een lied van je één twee drie hop - sa - sa - of we dansen de latijns - amerikaanse cha - cha - cha - met gestolde gedachten bevroren tranen scherven van stil verdriet dwalen door winterwouden in woordschalen vergaren poëzie vol hoop geurende bloesem…

God wacht in de schemering, Hij heeft een kaars in z'n hand en laat een traan vallen in het boek der wereld en mensheid.…

ooit vloeiden ze samen in alle opzichten gelijk tot in hun midden een prijs viel in plaats van het kwartje en hun wegen zich scheidden door verschil uiteengedreven hadden zij weinig meer gemeen ze druppelden uiteindelijk alleen…

fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig vlies het is zonnelicht dat barende warmte biedt ontelbare fladderende wieken verspreiden de geuren die steeds sterker naar de verte rieken alwaar de dageraad op mij wacht morgen, morgen zo hoop ik zal jij mij met tedere blikken uit duizend druppels…

je spint de stukjes wol die jij hebt vergaard langzaam draait de draad in kleuren van de dag jouw hand bepaalt de dikte in het strelen een enkele breuk is snel te helen zonder druppels bloed je zet de klossen op een rij klaar voor het weefgetouw maar als ik door jouw handen ga zet je mij altijd vooraan…