Alle inzendingen over Kent

Och, je kent mij wel, ik ben netjes, hartelijk -- en ik praat en praat.…

Het is zondag, de 13e augustus Van het jaar des heren 2023 Met blijdschap ga ik naar het Huis des Heren Gods onderkomen in de bergen Hier in Waldkirchen, Zuid-Duistland Laat Hij zijn nederigheid zien Niets groots, ’n altaartje, wat bankjes Geen orgel, toeters of bellen maar wel De kruisweg, Christus smalste weg, Mooi gehangen doch…

Maar hij, hij kent haar lijden, kent der mensen herten, hij kent dat haken, kent die afgrond, kent die smerten; het lijden kent hij en het middel: steeds bereid voert hij met zich als middel - Gods barmhartigheid.…

Je kent hem wel, die opa, ja echt, je kent hem wel. Hij staat daar langs de lijn, zijn plaats: links-buiten-spel.…

Wie kent het niet wie heeft het niet in huis wie kan nog zonder bank of pas wie is fiscaal nog onbekend. Wie kent een bank waar geld niet telt wie heeft nog nooit zijn geld geteld wie kent een winkel zonder geld wie weet wanneer het geld ook knelt.…

En altijd is het zo geweest Dat de liefde haar eigen diepte niet kent Dan op het uur van haar scheiding…

Wie ben ik om u te zeggen wie ik ben Wie bent u om mij te zeggen dat u mij kent Ik ben wat ik van u aannam Ik ben wat u mij ontnam…

Een mens zonder kennis van verdriet kent de waarde van een glimlach niet.…

Een gast: voorzichtig gaat ze zitten op een stoel – die ze nog niet kent.…

Jij huilt in je slaap, dat is een kant van jezelf -- die je nog niet kent.…

Hij stond alleen te staan, toch kent iedereen hem voortaan. De politiek kleurde tot achter de oren en maakte excuses als nooit tevoren. Jan Blom, jij stond alleen te staan en iedereen kent nou je naam.…

Mijn liefde kent geen gaan en komen Kent geen afstand ook geen tijd Voelt als vogels, vlinders, bomen Vrij van trauma's, zorg en spijt Wars van eisen, zonder grenzen Nimmer aflatend, keer op keer Meer bestaat er niet te wensen Ik bemin de liefde zeer…

Ik wil je niet kwijt nog voor je de mijne bent als was het maar voor één nacht één enkele en ik wil je niet smeken zonder dat je de overgave kent die mijn hart voelt radeloos maakt het me elke lege nacht waarin hoop meevliegt op lentewind maar ik wil je niet smeken zonder dat je de overgave kent die mijn hart voelt voor jou mijn…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

heb je wel eens met de wind gesproken de wind kent je gedachten en denkt met je mee heb je wel eens de wind horen zingen de wind kent je hart en droomt met je mee heb je ooit dwars door de wind gelopen een fluisterzacht briesje of harde vlagen de wind wandelt altijd met je mee…

mensen in veelvoud ongeneerd ingelijfd kent kunst geen schaamte…

Een vreemde wellicht een vriend, die je nog niet kent Een vriend schaars geluk…

De tijd kent geen grens. Eindeloos gaat die verder. Maar niet voor de mens...…

niets of ook niemand kent jou beter dan jezelf blijf dan ook jezelf…

Door het levenslied kent gans de mensheid weltschmerz alledaags verdriet.…

Eerst in de toekomst, daarna in het verleden: geluk kent geen tijd.…

wie ongeluk kent herkent geluksgevoelens elk ander moment…

Ook al mag je mij, straks zal ik weer alleen staan -- zodra je mij kent.…

Liefde: vergeten dat je elkaar kent, opnieuw -- elkaar ontdekken.…

liefde kent geen muren geen veiligheid door plexiglas of gesloten deuren liefde telt alleen de uren van samen zijn zij wil zelf bepalen hoeveel, hoe vaak, hoe lang liefde is niet bang zolang zij leven mag elke gegeven dag met haar handen in haar schoot wacht ze met gebogen hoofd hij heeft trouw beloofd liefde kent geen regels…

Vraag ik elke dag opnieuw Staand voor de spiegel kijk ik mezelf in de ogen Maar ik zie niets Blind Je kent me niet Niemand kent me Een masker klemt Mijn hart doet pijn Breekt elke dag Wie ben ik? Niemand……

Het menselijk kwetsen kent vele uitwegen en holen. Een weekdier kent zijn troost die in de bodem ligt verscholen.…

wie kent nog de namen, terwijl een woord niet ondenkbaar is, wie kent nog de stad terwijl straten verhuizen, later dan nu het lichaam dat de vorm aanneemt van begeerte, de stem die de mond napraat grenzend aan taal in de ruimte van begrip een kuil nog voor het avondlicht gegraven met een laaghangend verleden voor zich uit wachtend op een…

Wie kent zichzelf? Wie kent de grijsheid die de dagen bindt aan uren, aan niet gebluste vuren die steeds opnieuw ontvlammen? Toch blijf ik geloven in liefde die sterker is dan zelfs de dood, die mensen boetseert tot nieuw geboren worden in de nacht.…

Soms kent de natuur haar eigen grenzen niet meer, laat staan de onze.…