Alle inzendingen over Kraantje lek

Wat onvoorstelbaar leek wordt werkelijkheid.…

Ze kocht een nieuwe winterjas en laarzen en een mooie das en even leek het of de pijn er met het geld vandoor was…

Dit strand leek me te leeg menigte minuscule kiezeltjes dat de gedachte stenigte met dit blikveld voorwaarts te gaan…

Hoe je het ook bekeek, Het was niet wat het leek, Het was gewoon genant. Je kunt natuurlijk wel blijven Overdrijven.…

Zoals een kraan koppig blijft lekken, druppel na druppel, liet ze haar leven traagzaam wegtikken.…

alles anders - aangedaan het was een jaar of wat geleden leek wat overbleef in vrijheid nimmer meer vanzelfsprekend leek de skyline afgemat en door onwetendheid getekend Leken zusters van de nacht in slechts één nacht voorgoed verdwenen ook al kon ik toen niet weten wat een droom er nodig had ik soesde weg en ik vergat een jongensboek…

het zou lente worden het lijkt wel herfst alles is somber gekleed het waaide niet toch leek alles langs me heen te gaan langzaam stroomde er over mijn wang een traan de zwarte omgespitte grond leek telkens zwarter hoe langer ik daar stond de donkere lucht hierboven de grote grauwe zwarte raven het is toch niet te geloven toch moest…

Het leven leek je aan te staren. Het leek alsof je weer verder kon. De zon probeerde je op te warmen. De sterren brachten jou geluk. Toch besloot je weg te kijken. Te vermijden wat je tergde. Donkere donderwolken verschenen in je hoofd. Het bliksemende, het knetterde, het brandde. De pijn was onaanvaardbaar.…

Ik was buiten Voor even leek alles groen En de wereld leek nog kleiner Dan ikzelf. Ik vergat te denken Bij mijn lopen. Alles ging langs mij heen En ik passeerde de beelden Op mijn netvlies Om ze te branden In mijn gevoel. Ik was klein heel klein Bijna net zo groot Als de anderen.…

Vanmorgen zei je: dat kan niemand je meer afnemen ik liep langs het strand de wind woei het niet weg de golven spoelden het niet mee het zand bedolf het niet de meeuwen konden het niet overstemmen integendeel alles leek het te willen aanzwellen zodat ik bleef, bleef zwelgen in de herinnering van mijn hoofd op je schouder, hoe dat leek…

petroleumstel mijn stoofpeertjes en masse in één grote pan watertanden lekken vrij rond geurige verleiding…

Een vrouwtje dat kwam uit Stavoren dat leek voor de liefde geboren Haar minnaar die zei Doe hèt maar met mij Je ring is nu toch al verloren…

liefde leek toen nog zo gemakkelijk... zo gewoon: jij en ik; het had iets schoons!…

De jongen uit Amsterdam-West Deed altijd enorm zijn best Het leek hem zo fijn Een kwartje te zijn Maar hij kwam uit een dubbeltjes-nest…

Zware hoge berg Het was zo zwaar als lood De trappen leken van ijs De lucht van sneeuw De mentaliteit was laag Zelfs te laag voor mij, Want ik leek net een oude opa Mijn conditieniveau was sloom Al dagen zat ik op een fiets Waar ik werd voorgetrokken door een vriend, Maar vandaag kon ik de hoge trede Van het hoge gebouw Niet beklimmen…

toen jij er niet was ben ik gaan verzinnen van jij, zon en gras maar ondiep van binnen wist ik dat jij er niet was dacht jou op mijn bed hoe samen we vreëen en heel af en toe leek ‘t of wij het echt deëen maar dat leek vooral net nu jij hier niet loopt lig ik ’s nachts te woelen als de gek die zich sloopt met hoe hij je kan voelen…

Na een moeilijke, lastige pijnlijke week, waarin alles teveel leek, kwam de zon weer een beetje terug. Door een simpel bezoekje Dank je wel lieve DITje…

Wonderlijk zo na de winter Alles leek dood en verdord Kale takken, kale bomen Maar je weet...…

keren mijn lichaam kon beroeren zonder ook maar enig gevoel Het leek je niets te deren een paar keer sex dat was jouw doel…

ik betrad het huis van glas wist meteen niet meer wat boven of beneden was ook binnen buiten gaf problemen omdat lichten dwars door muren schenen kamers leken virtueel in transparante scheiding toch beperkten zij de ruimte in voelbaar substantieel alles leek te zweven tussen kelder en het dak alleen door het bewegen zag je dat…

Ik weet nog toen ik jong was, Toen school nog zo vreselijk leek, Toen ik nog niet voor mijn lol boeken las, En ik nog anders naar de wereld keek, Ik weet nog toen ik jong was, Met m’n hele leven nog te leven, Zat ik daar, dromend in die klas, Ik weet nog toen ik jong was, De dood nog zo ver leek, Maar nu, als ik slaap, Kan het zijn dat…

Ik ving een glimp op van mezelf toen ik eventjes niet meer keek en begon toen zachtjes te beseffen dat ik de persoon gemist had waar ik vroeger toch op leek.…

tot de tijd mij laat ademen snelt het leven langs me heen zal het tomeloos vertellen hoe kwetsbaar mooi het vroeger leek…

zittend op het balkonnetje prikken de keien muren mijn hoofd lek de wind neemt mijn leven mee o algarve…

met een uitzicht dat sprak in verre verten dat wat leek op dat dat wat ik al had meegemaakt…

Hij leek behoorlijk levensmoe maar dat was fout omschreven hij was door 't jagen naar geluk en door de hedendaagse druk gewoon moe van het leven.…

Het was dat ik me verkeek Op wat het leek Maar achteraf toch niet bleek. Maar is het dan misschien, Iets wat je niet kunt zien? Of komt het van “ boven “, En kun het alleen maar geloven?…

Wij leken Hebben verkeerd gekeken Gewoon de andere modus. Je weet het toch wel Bergaf, gaat altijd snel.…

ik heb een mens liefgehad een mens met fouten en gebreken die toen ik lief had van geen betekenis leken maar met de jaren groter bleken dan toen ik liefde dacht…

fietsband die lek is, bereider. al oplossingen ondernomen om onderdoken hopen op te poken. nieuw licht ingeprikt.…