Alle inzendingen over Uniek Zuinig

Ik zal er zuinig op zijn, elke dag.…

Helaas heeft de artiest nu amper werk Hij bijt dus op een houtje, deze maanden De kunst der zuinigheid houdt hem net staande Vaak staart hij hoopvol naar het blauwe zwerk En denkt: o had ik vleugels en een staart Dan was ik ook miljarden staatssteun waard…

Wij danken u mevrouw Van Engelshoven U gaf een zootje euro’s aan cultuur U keek daarbij wel zuinig, beetje zuur Alsof u ’t zelf beslist niet kon geloven Denk ook als hoofd van de cultuurbewakers Aan alle zeven snelsonnettenmakers!…

we hebben de tijd opgerekt toch wordt er in meer minder gezegd alsof we zuinig moeten zijn op de info die we geven in zijn effecten op leven het heerlijk kletsen is voorbij want wat we doorspelen is nu van belang voor jou en mij wil melker 02/02/2022…

“Zuinig met water”, roept meneer Vitens. Gemeentepils mag maar met mate vloeien. Ik draag mijn steentje bij met veel plezier. Voortaan geen water meer maar meters bier.…

herdenken is de tijd nemen even stil te staan bij verkregen vrijheid die we ogenschijnlijk zó gewoon vinden herdenken is ook de herinnering levend houden aan hen die hun leven gaven voor de vrijheid waarop wij niet zuinig genoeg kunnen zijn…

Ik beschrijf mijzelf, want zo uniek ben ik niet: jij herkent jezelf!…

Op British railways is het stevig lappen Een kaartje van iets meer dan duizend pond Daar kun je haast de wereldbol mee rond Wanneer je spaarzaam snackt bij overstappen Wie zuinig is kan voor dat geld al gauw De muis z’n nieuwste hangout zien (Ni hao!)…

Geen overvloedig kerstdiner dit jaar. Geen hertenbiefstuk, reerug, wildpaté, Konijnenbout of ander kerstcliché, Laat staan iets decadents als kaviaar. Hoe ik mezelf exotisch heb verwend? Met kebab uit een shoarmatent!…

Mijn hart klopt voor jou in de maat van haar tranen unieke klankkleur.…

Luister, een hart klopt in de maat van haar tranen unieke klankkleur…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

is het koud buiten vraagt hij niet veel aan zegt zij zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten in het zal het voorjaar zijn…

Ik ben doof en blind Mis toch haar stem Haar lieflijke ogen Mijn hart doet moeite Maar mijn hoofd laat Mijn hart niets toe Zit verankerd in de stoel Zie hoe de regen zuinig Het raam bevochtigd Was ik maar gezegend Zonder ogen en oren Opdat ik kon voelen Hoe de regen mij troost…

is het koud vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door 't ijs doch wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten het zal het voorjaar zijn…

Je mist iets pas als het er niet meer is Van een schroef tot een moer Van je vrouw tot je kind Het denken neemt een vlucht Je stelt het je beter voor dan het was Wat is fictie en wat werkelijkheid Toen je het had Was je er niet zuinig op Want; Het was; Gewoon, Normaal Nu, mis je het Een ongevulde gat in het denken en doen Dat niet meer…

Hoe kan ik pretenderen ......U Te kennen ontkennen Uw unieke zijn weigeren Te erkennen Uw geur Uw kleur Uw licht Uw uitstalling Uw unieke leven Iedere MENS die sterft Is een bibliotheek die verdwijnt Hoe kan ik die volledige bibliotheek kenen Als ik grootste gedeelte van mijn bibliotheek al vergeten ben Hoe…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

Mensen die maar op een ander willen lijken laten iets unieks liggen zichzelf!…

Ook mensen vergaan ooit als hout, uniek levend naar een vurig licht. Een foto heeft zijn unieke weg gevonden. Onmogelijk om zichzelf te herhalen, of om een identieke fotograaf te vinden. Gedichten ontstaan als brandend hout. Vaak uit vurige gedachten. Soms uit bijna niets. Zo lijkt het.…

is het koud buiten vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst...…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

Dus schat, we zullen zuinig moeten zijn, maar ‘k offer me wel op, ik drink wel wijn.…

omdat mijn liefde nu eenmaal niets vereist heb ik de foto speciaal voor haar ingelijst --------------------------- (mannen zuinig met Valentijn. Bron: Telegraaf)…

als ik aan je denk voel ik hoeveel liefde jij mij schenkt toch ben ik nog geen hormoonfabriek waar jij stilaan op de knopjes drukt in het besturen van mijn emotionele balans er is liefde in het spel met de factor sjans waardoor wij beiden stevig zijn geraakt die van ons een uniek setje heeft gemaakt…

dan een gerucht Moet ik mijn bestaan rechtvaardigen Tegenover degenen die mij niet waarderen Waarom zou ik dat doen Waarom zou ik dat proberen Waarom wil ik dat mensen mij mogen Als ze mij niet willen mogen Waarom heb ik dit niet eerder besefd Heb ik me zelf al die tijd voorgelogen Het mooiste dat het leven kan schenken Is de gave om uniek…

ik zag bomen op een rij in de monocultures van mensen veerde op voelde de schepper in mij luisterend naar alle wensen behing iedere boom met een eigen heelal uit ballen slingers en lichtjes tussen elvenhaar zij waren al in groen uniek toch maakte de piek het cruciale onderscheid zag mensen komen vol emoties de bomen bewonderen…

schok stokt navenant in mijn schouders zonder enig excuus een onverschillig maar dagdagelijks gebeuren mijn droom rolt als een teerling op de landingsbaan verplicht met gordel aan tot bij de stilstand van het noest gedraai ik sluit mijn oog een arend stort zich onbeducht in zee ver achter mij roep ik nog vergeefs je unieke…

er ging een galerie aan mij voorbij alleen zij was er niet bij verdween in een vluchtig beeld waarin haar ziel heel even naar mij keek zij tekent de beladenheid van stilte waar alleen expressie spreekt uit een ijlte die met kleuren ingehouden warmte speelt na een ontdooiend begin openen ogen en gezicht kom je binnen in haar unieke…