Alle inzendingen over patronen

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Een vlinder vliegt om mij heen zo elegant en sereen hij is wonderschoon zijn kleuren hebben een patroon het is een prachtig gezicht alles is zo vederlicht het lijkt wel of hij staat te dansen zijn vleugels gaan door het zonlicht glanzen wat een praal en pracht je bent net een smaragd zuiver en puur een juweeltje van de natuur.…

angstvallig vasthoudend aan wat ooit was manoeuvrerend tussen vier muren om niet te veel af te wijken van het dagelijks patroon daar vernieuwing graag op de loer ligt weer al het licht uit de kamer dat herinneringen niet zal doen vergelen noch doen aantasten zodat schaduwen op z'n plek blijven net als ik…

Een ongewoon perfect gevlekt patroon. Reikhalzend wiegend trekken slanke benen meer publiek. Jaloerse blikken vallen op de buurvrouw met de gladde huid. De muziek stopt. Ze rukt een tak van haar dieet. De microfoon schalt: Hiernaast worden de zeeleeuwen gevoed.…

Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

In deze tijd van vliegen, haasten, rennen, Hanteren wij elk jaar een vast patroon, M’n vrouw hangt constant aan de telefoon, Om ruim op tijd het kerstdiner te plannen: “Jij was net eventjes naar de wc, Maar ook m’n ouders eten dit jaar mee.”…

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

ik heb schoonheid zien bloeien uit het donkere niets gedachten kleurden rafels langzaam tot lied de melodie van nieuwe patronen genereerde het schone een warme kern klaarde van binnen het lichte uit zwart ik lachte weer stralend mijn crisis voorbij verstrengeld zongen kleuren hun liefde voor mij…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

verre geluiden verhalen van stilte bemuren de leegte houvast door begrensd stilte hangt mazen in het net van de tijd weeft draden van rust in het patroon van bestaan breng me jouw stilte ik geef je rust kom we gaan leven als de haast is gevlucht…

er klonk steeds muziek als onze blikken kruisten maar de vonk sprong nog niet zacht sponnen tonen patronen tot een melodie alleen woorden wilden niet komen stilte heeft ons alles van liefde geleerd in gezamenlijke toekomstdromen helaas is die realiteit nog niet onze werkelijkheid maar het lied zingt al een paradijselijk perspectief…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…

In tranen om nieuwe chemtrails schotse ruiten op hemelsblauw namiddag kleurt wazig wit zonsondergang doorstreept geluidloze vliegtuigen weven luchtig hun patroon hertekenen het volmaakte tot een schandelijk kladje, gestoorde breinen willen het klimaat onder de sloef, aluminium en strontium dringen in de kern…

Verborgen hield je je voor zon voor regen, harde wind .............m'n kind Verborgen voor me al die keren Ik herkende je aan je kleur, je patroon de blos op je wangen Ook je bewegingen waren me verre van vreemd Ik legde m'n oor te luisteren aan je gezangen M'n kind het fladderen zal je........ niet verleren.…

'Mooi' is niet alleen een oppervlakkig patroon voor werkelijkheid, want binnen in je schrijf ik deze songtekst als eindig begin.…

Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Zonder dat je het wil, of dat je er maar iets vóór of áán hoeft te doen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Waarvan je denkt als het kon zou ik het "anders" overdoen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Die je eigen ik vol in de kern raken En je vaste patroon verstoren…

ik heb de rode loper al uitgelegd waarop je danst sjanst en kleur bekent lichtvoetig het nieuwe patroon van je leven verkent met geheven hoofd en stralende ogen eindelijk jezelf bent ik zie in gebaren en lach de tekens die wij elkaar hebben gegeven ook ik ben publiek maar ik heb je al zo lang hartstochtelijk lief…

zie je ogen en je handen heel ontspannen maar je haren waren bleek kleurloos door de chemokuren in een weer moeten verduren door het sprankje hoop waarop wij voortborduurden jij patronen en ik structuren wij presenteerden vandaag aan de wetenschap jij rollatort traag naar binnen ik wacht op een nieuw beginnen…

uit niets dan steen woorden halen is zeldzaam in dit opgebroken verband maar hoe met wikken en wegen hopeloos de klinkers zonder het zachte tiktak tot medeklinken bereid toch worden gedoemd; akkoord de straatmaker legt hier het verband op gespannen voet met deze lijn wordt het hier gaande weg verlegd stuitend hoe hier iedere steen…

En dan drukt winter zijn stempel op pad en perk in mijn tuin Jaagt wind en metgezel sneeuw tussen struik en boom hun laatste blad verloren De prietpraat tussen fris groen van bol en knol met stilte bedekt De tafel voor vogels door mij gedekt, de vetbollen gehangen Dempt even... even maar mijn verlangen naar voorjaar, lentelicht…

licht wolkte speels tegen een donkere hemel vonkte af en toe in het versterken van elkaars intensiteit in serene stilte volgden kleuren het tijdloze pad van komen en gaan zonder een ons bekend patroon bleef de balans zuiver en schoon ergens lichtte volmaaktheid op maar gods hand wuifde gewoon…

Mijn tranen rimpelen het water in een golvend patroon ik tuur naar boven wolken jagen het donker voorbij daar lig jij sierlijk gevlijt in diepe rust jij bent niet langer een vreemdeling in het paradijs jij liet de mist verdwijnen als een trouwe dienaar door mijn uitgekost verleden kan heden worden geleeft…

De Boedha in de schoot geworpen op een frêle lotusbloem De nagedachtenis ontworpen, verdrijft de vader’s droevenis Verlaat ik andermans patronen, gevormd tot mijn ontsteltenis We vragen elke dag de Goden te zorgen voor vergiffenis In eenzaamheid ben ik ontworsteld aan tergende verbintenis Dit leidt tot een verfijnde geest ontdaan van…

het rimpeltje was zo strak dat de lach nog niet geboren was een lichte lijn in de verfijnde mimiek van zachte babyhuid als licht en schaduw strijden neemt donzigheid de lach in contrast nog zijn de patronen niet geijkt is nauwelijks duidelijk op wie de jonggeborene lijkt pas als het hart de basis wordt voor de volle lach…

ik spaar de stukjes rode draad die braken in mijn leven niet altijd was het rechte pad voor dag en nacht te gaan daar waar het juiste spoor ontbrak dacht ik vrijheid met een lach maar ongebonden zijn weeft geen patroon blijkt slechts een irreële droom ik heb de draad weer opgepakt het rood geeft mij nu richting en houvast…

Het bewierookte zelfbeeldje vraagt aan de Boeddhaposter wat hij van het uitzicht vindt Het loze uitzicht in dit leven van niet te doorbreken patronen met alweer een beminde minder de nacht weer langer dan de slaap Je wilt rust maar als je rust vindt wil je leven Dat is het lot, niet te ontlopen meng je tranen maar met water dan lost…

Het is een uitdaging om de knoop door te hakken Wanneer je in de knoop zit, ontwarren Je kunt het touw zover vrij maken dat je erin blijft hangen Erin blijven hangen is de makkelijkste weg Tevens biedt het geen enkele oplossing De uitdaging is een patroon te doorbreken Het doorbreken van het patroon is een verlangen om naar te snakken Bevrijdend…

jij raakte me ik haakte in volgde de lijnen van jouw patronen in stromen die door hormonen werden bepaald verstrengelden zachtjes de vingers smolten in elkaars armen dansten eenheid op de melodie van eigen muziek proefden stilte na het uitbundig moment van onze liefde voelden het nieuwe leven zo diep gewenst…

gedragen vlaagt warme wind de laatste zomerakkoorden het bronsgroen eiken laat zich door de zon met nog meer kleur verrijken bladeren ritselen steeds nieuwe patronen schonen het herfsttapijt bomen maken zich klaar voor het koudste deel van het jaar het bos gaat in ruste met het geluid van vogels op weg naar zuidelijke kusten…