Alle inzendingen over steendruk OR kunstverwoestend OR tuig

ik ben geen sprookjesverteller van huis uit ik kies de stilte droom mijn wereld die binnenin ontluikt natuurlijk tuig ik de kastelen op met koning en wat prinsen aan het hof maar hun gebakken lucht slaat aan en laat het mystieke voor altijd gaan ik wil spelen de ergste confrontaties tussen groepen liefdevol helen in een wereld…

De Harense kak is zéér bescheten ze blafte over honden met lange slagtanden zonder tuigen aan te brengen viel het mij op hoe zeer zij terug beet een kleine aangelijnde gedachte zo stond zij voor mij goed op haar strepen haar schapenvacht gleed vals beschamend van de schouders een naakte waarheid restte haar ware gedaante het wufte…

Elk scheepje aan wal, aan ka maakt er muziek Publiek met goede oren ......geniet Wind een vast bespeler van mast, stagen en tuig Een lied kun je er niet in herkennen Het zijn improvisaties -ter plekke- bedacht Hard of zacht hangt af van gure windkracht wind voor of wind tegen Soms even ritme van regen......…

De hippies vluchtten ijlings naar hun bedden Door acties van de Jantjes op de Dam. Nu haalden Bossche hooligans hun gram, Die zouden daar de middenstanders redden. Eencelligen zijn zo dus af te troeven, Ook in Den Bosch vangt men met boeven boeven.…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

Zulk tuig dient ter vernietiging, of niet ? De dreiging was reëel, zoals u ziet.” Nieuwsfeit: Bijna 60 procent van de Britten denkt dat premier Tony Blair heeft gelogen over de massavernietigingswapens, en de dreiging die uitging van het Iraakse regime.…

Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar zat misschien een ziel die niet meer wist waarheen. ------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

ik zag je laveren tegen de wind het kind in je speelde met water je ging overstag het tuig draaide om de boom kwam pas later de klap was te hard en maakte een eind aan je dromen het zeil is gereefd de storm gaan liggen je kind leeft zich uit in het kijken naar vissen lacht naar de zon weerkaatst in de golven draait zich uiteindelijk…

de prachtige lage Zon die deze jonge Avond onweerstaanbaar Maakt in het geurigste Fluitenkruid dat er Maar zijn kan, zie ik Op het speelveld Van de pas gemaaide Weidegrond met een Grasmat waar elke Arena trots op zou zijn Twee hazen die hun eigen Spelletje spelen, elkaar Bespelen met een brille Waar geen bal en ook Geen tuig…

zoveel ballen zijn er al gevallen in het tuigen van de boom weer een droom in duigen de kinderhand van toen is nu een oom raap altijd de scherven in drukte van belang veeg herinnering bijeen en weet hun glans zal volgend jaar niet erven maar ik laat ze nooit alleen zo sier ik mijn boom met schijnbaar leegte aan de winterharde…

voordat dit alweer vergeten is dienen we onze namen onze plaatsen van handeling te herhalen onze zinnen op te tuigen het boek niet dicht te slaan elke bladzijde te koesteren elk woord de geur van papier en inkt op te snuiven de datum na te vragen een vogel na te fluiten door bij wijze van spreken heel hard iets onwelvoeglijks te roepen…

Langszij liggen ze vast liggen ze met knoop en mastworp Zeil en tuig in het vooronder de bibbers in 't hout Het is te hopen dat de scheepjes niet los raken,op drift door opstekende wind 'Mijn kind hierin wil ik je wiegen in mijn bootje' Maar wacht een goed seizoen waarin de zon aan kracht gewonnen Een briesje in de…

Zo tuigen we onze dag af, we likken onze wonden. Zo samen liggen is geen straf, ’t is knus in onze sponde.…

Tuig dat vrouwen lastig ging vallen nergens kon je gezellig meer staan 's avonds geen brief durfde posten daarom zijn we weggegaan!…

jij kan als geen ander de woordbetekenis een geheel eigen inhoud geven door letters te laten leven ze kalligrafisch op te tuigen met de meest ludieke snuisterijen in vorm en kleur zodat ook zij qua inhoud een geheel zijn het is geen beeldspraak die jij voor ogen hebt maar wel de warme intrinsieke verbondenheid van exposure…

Verslapen, nooit meer gezien Tot, ja tot de man in de straat Door een politiek correcte staat Laagsgewijs gevuld met haat Elk stuk tuig de kop in slaat…

koop sfeer in dennengroen een boom om op te tuigen met slingers van herinnering de geur van vroeger weer te ruiken zie knusheid in het licht van kaarsen beloften wiegen in hun vlam sneeuw ontdooiend aan de laarzen krijg honger van een etalage vol met overvloed het schreeuwend duur verstilt het wild gevild de wijn is goed we spreken…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon.…

ogen bloeden van verlangen foto's van de zwarte bloemen deel ik uit, voor wie maar wil nieuwe wereld kom handjes klappen in de stilte niet zo hoog geheven kindernagels krabben leegte meisjes janken iedere morgen kom, jij reus vergeet je olie en je winsten lever in die ruwe dood verbrandt je moordend tuig bewaar haar ogen in jouw hart…

Moeder, languit in een poel van grenadine liggende te dromen van iets heel erg liefs uit het interbellum moest wel uit haar loopholes komen Prompt zag je ze buiten lopen, grienende verdiendieren die nog moesten afleren te overleven Met de militaire tak van meditatie leerde moeder ons ze allemaal te slopen Ook moesten wij het tuig postuum…

Maar toen kwam daar een volkje aangelopen, een zootje ongeregeld, tuig en zo. Ze bliezen op trompetten, ’t klonk bezopen, een oorverdovend, hels fortissimo. De stadspoort sloot en ging ook niet meer open. Helaas, ze bleven in de regio, vals blazend op verwerpelijk niveau.…

waar bomen zich tuigen met groene wazen en bloesemende luister speelt de wind het verboden spel in tintelfrisse vlaagjes opent hij de dag om met een lach koesterende warmte van zon als deken gratis mee te geven hij verlost wolken van vorm en kleur droogt de lucht tot in het blauw kou zijn witte lijnen recht kan schrijven…

Hoe weerzinwekkend was toch dit gespuis dat vele gruweldaden heeft begaan Datzelfde tuig wordt nu in bad gedaan omringd door zorg van het verpleegtehuis. De Nederlanders en ook vele Belgen beloond voor genocide, moord, verraad, zou ik ten enenmale graag verdelgen.…

moet ik nu de kansen grijpen met nova's naar de zon gaan smijten de maan verdampen in mijn laatst kwartier ik kan sterren roven hun koude schittering zonder scrupules doven ik heb ze binnen handbereik in de mij nog toegemeten tijd zal ik religies af gaan tuigen tot de sluiers openwuiven en de waarheid zichtbaar is van hun leugens…

Pekbroek, tuig, het ruime sop. De zeeman heeft een haringkop. Haal om, haal op. Opperbram hoog in de mast. Daar tuimelt me de varensgast. Haal op, hou vast. Haring hom en haring kuit. Het bloed spat alle kanten uit. Haal om, haal op.…

Het zeugma is mijn grote vriend Krijgt nooit de eer die het verdient Al die wonderschone combinaties Efficiënt en ook nog gratis Zaanders zetten koffie, thee en over Op stak de man een pijp en neer de rover Wil men eend of oorlog voeren Verkiest u jonge of ouwehoeren Tuig op een boom en buurman af Zwijgen is goud en als het graf…

op de rand van mist vernevelen de koppen maar de geluiden komen naderbij in vreemde talen gonst de strijd in paardenlijven mij voorbij de smaak van bloed en vettig tuig kreten rauw en ruig het schreeuwen en het doodsgereutel brengen mij de sleutel van de tijd ik zie ze gaan met rossen op de vijand af het godenvuur in ogen…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

Zijn het mijn gezellen of hun eerloosheid die over mij heen buigen, om zich te laven aan hun oorlam, wat stram verdampt in houten glazen, om in het want de kwetsuren van hun daden op te tuigen?…

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…