Alle inzendingen over warrig hoofd

Oorlog in mijn hoofd ruzie tussen beide ze blijven allen schreeuwen ze blijven allen strijden Oorlog in mijn kop er zijn zoveel gewonden en als dit nog even doorgaat zo word ik straks dood gevonden Oorlog in mijn hoofd ik geef het bijna op en er is niemand die ziet dat ik een slagveld verstop…

Ik zie niets, ik hoor niets, wij spreken alleen zachtjes in mijn hoofd tegen elkaar het bovenstaande, het onderstaande: samen op het strand, geen beweging op de vloedlijn; gelukzaam thuis…

staar ademloos naar het ontzagwekkende terwijl de klei onder je schoenen kleeft lange puntige bladeren plukken neveldruppels als de oceaanmist over Socotraanse toppen jaagt waar is je oog voor ingekerfde wonden op stammen van duizend jaar het drakenbloed wordt duur betaald lees en laat Socotra rusten vaar in je hoofd…

naar lucht happen, wissen zo wijs als een herinnering het minder kan maken; zalig wordt het in je hoofd blijft vaag een blauwdruk na niet uit te gommen.…

zich aan neveldruppels laven Staar vastgenageld in het drakenbloed-bomen-bos naar de ontzagwekkende reuzen getooid met brede dichte kronen terwijl de klei zompig aan je schoenen kleeft Streel de ingekerfde wonden op duizendjarige stammen van duur betaald drakenbloed Laat de reuzen hun wonden likken vaar naar Socotra alleen in je hoofd…

woorden breken als ik schrijf, verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

Pijn aan de oorschelp, als een hoedrand dubbel geplooid onder mijn warrige slaaphoofd. Pijn aan de linkerarm die de hele nacht gekneld zat op de scherpe bedrand. Pijn aan de enkel, opgespannen weggedraaid in een kluwen van lakens. Pijn aan de onderrug, door het hoofdkussen opgebold onder mijn bekken.…

In Morheus's armen gedragen door droomland spint ze garen weeft nieuwe plannen slaapdronken nog bij het ontwaken breekt de glimlach van de zon door in haar hart zelfvertrouwen recht haar rug en schouders de uitdaging aannemend stapt ze in het beloftevolle van de nieuwe morgen de wind streelt heel even door een warrige bos krullen…

in alle eenvoud antwoordde ik de verwarring de warrige werveling van gedachten vormde zich plotseling tot een patroon als kleurige bladeren bijeengewaaid tot een soort gobelin op het gras toen ging de windvlaag liggen natuurlijk, je hoeft in dit dilemma geen deel van je eigen ik te riskeren je zei me, dat je raad had ingewonnen dus…

Ja maar, ik wil met je kussen, vandaag, dolgraag, gestaag, maar laag, ik wil je hoofd kussen. Nee toch, Ik wil met je kussen spelemeien, vleien, bakkeleien, breien, ik wil je hoofdkussen.…

vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd weer een literator uit Nederland gescheurd!…

in een zachte fluister voegde de wind ze samen haar lach en haar traan streelde troostend langs natte wangen kuste kersenrode lippen lokte haren wapperend warrig even sloot ze haar ogen wimperlang vertelde zichzelf nooit meer iemand zo dichtbij te laten komen dat liefde pijn kan doen maar haar hart spreekt nu al een andere taal…

In het knusse vertrek van de geliefde kroeg vermeien zich thans niet meer dan acht mensen de weinige bezoekers voorspellen met geschuif van hun drinkglazen veelbelovend samenzijn dat verrassingen vraagt drukke spraak is spoedig daverende scherts en warrig gezang denkbeelden strekken zich naar hevige strijd uit tussen harde waarheid…

warrig..warm.. blij en verward hou ik van jou met heel mijn hart dit was wat ik voelde toen ik naar je keek bij binnenkomst na zo`n lange tijd welke voor mij een eeuwigheid leek daar stond je dan in mijn gang.. ik was wat bang heel even maar toen je mij zoende rook ik aan jouw haar en was het goed..…

Het ruige bruine rund afkomstig uit woest heuvel- en bergland graast lustig met waakzame ogen op Nederlands of Vlaams heideveld onder het bedaarde eten danst losjes zijn geduchte kop waaraan twee lange kromme hoorns steeds naar de bosrand wijzen in dennen en sparren de verstild woorden vatten van dichte warrige wouden uit het verre stamland…

Daar stond een man op het plein midden in de drukte stil te staan met verschrompelde schoenen verfomfaaide jas en warrig zilverkleurig haar en ook een broek met versleten riem op half acht of negen niemand op hem wachtend kijkend met vermoeide ogen naar een blauw briefje op de grond alsof het een boodschap kon bevatten die hem zou meenemen…

zoveel liefde voor je voelen als je 's morgens naast me ligt ogen dicht en ademhaling regelmatig, mond die even opent dan weer dicht haren warrig op je kussen engelengezicht kan me nauwelijks bedwingen met m'n ogen langs je lippen voel jij dat ik naar je kijk lieve ogen lachend open blijven hangen in mijn hart en we weten zonder woorden…

ik zag je verdwalen te midden van al die mensen ben je gaan halen ogen afwezig bij een moeizaam bewegen je woorden warrig en vaag heb jou een arm gegeven zijn uit de drukte geraakt je begon langzaam op te leven glimlachte met excuses in je blik voor de overlast die jij mij gaf je wilde geen koffie moest nog wat doen gaf mij zomaar…

Dag droom fluisterde ze toen de morgen haar wakker kuste ze rekte zich nog slaapdronken uit dag meisje zei de droom heel zacht vanavond neem ik je weer mee voor vandaag een mooie lente lach de wind lokte ondeugend haar warrige haren bij het open venster goede morgen klonk de fluister in haar oren dag vlinder zei ze zacht, stuurde…

in chaos bevroede gedachten vlieden uit mijn met waanzin en nevel bezwangerde geest tot wegdeemsteren gedoemd onbruikbare woordenvloed die mij noopt tot warrig denken werkt kromme daden in de hand die niet straffeloos verder leven is het de zon? is het de wijn?…

Hij fluisterde: "bedankt mevrouw", ik streelde door zijn warrige haardos. Totdat de ambulance kwam, toen was het plots voorbij. Ik wist niet eens zijn naam.... en hij niet die van mij...…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

Ook in de tijden van Heer Halewijn Bleek men al hoofden af te kunnen hakken. Toen waren er geen plastic vuilniszakken, En evenmin bleek er een stoep te zijn. Op het banket dat toen is aangericht: Zo ‘n hoofd op tafel…..toch ook geen gezicht.…

Geestelijk zieken ook krankzinnigen genoemd ervaren het gangbare leven als een warrige misschien kluchtige vertoning komen driftig of gemoedelijk hun eigen wil na ze kunnen angstwekkende monsters zien daarbij prachtige gestalten horen soms stemmen die waarschuwen en dreigen dan plotseling opwekken spreken dikwijls met deze verschijningen…

Er bestaat geen vaste grens tussen zee en zand een blinde glasblazer stuurt de golven op weg naar adresloze bestemmingen ongeschonden komen ze zelden aan voor nabestellingen heeft hij lucht genoeg warrige wolken glijden tegendraads over het dun bevolkte strand waar pandjesjassen in waggelgang ronddolen - aan hun rekken ontsnapt - de…

Tussen de donderbuien door, waarbij de flitsen met genot, de mens liet schrikken zonder pardon, weten we toch weer, dat niets onvoorspelbaarder is dan ons eigen heerlijke herfstweer Wat loop ik graag in een forse bui, de stralen in mijn nek, ja lach maar, een ander vindt dat misschien wel gek, maar een forse bui, op haar en hoofd,…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

De eend zwemt door dicht kroos, maakt een warrig lijnenspel. Snel zwemt de zwaan voort, kleppert luid met zijn vleugels: eenden kijken boos. De valk grijpt zijn prooi, maar schrikt... Die merel ontsnapt: geslagen winnaar! Gedwee vliegt de meeuw van haar zitpaaltje weg: een aalscholver komt.…

op zachte voetjes ga je door het huis gezwind als de wind en zo stil als een muis Warrig, narrig wonderkind! jengelen kan je eindeloos maar als je zachtjes spint weet ik weer dat ik jou uitkoos Hongerig, brommerig drommelskind!…