Alle inzendingen over lightverse

Wanneer ik op verjaarsvisite ga hoor ik een kamer vol met hen die klagen. Het blijkt voor bijna niemand te verdragen: een sleetse moeder of aftandse pa. Zo’n vader wandelt in zijn blote kont en ma heeft steeds haar slipje vol gescheten; het oordeel van ‘t gezelschap volgt terstond: ~In een tehuis~ en dan de zaak vergeten. Ik heb misschien…

Vandaag de dag valt niemand te vertrouwen want niemand blijkt te zijn waarop hij lijkt. Bankiers, zij spelden sprookjes op de mouwen en hebben slechts zichzelf riant verrijkt. Politici, zij laten villa’s bouwen van toegestoken geld, zoals nu blijkt. Haast niemand kun je heden nog vertrouwen want niemand blijkt te zijn waarop hij lijkt…

Aan de oostelijke kim begint de dag weer vroeg te dagen, de zon in haar gestage klim laat traag de nacht vervagen en sterren en de maan verdwijnen in de morgenstond, het eerste vleugje hittegolf beroert de droge grond. De gloeiend gouden bol beweegt zich langs de hemelboog, gehoorzaam aan haar eigen tijd en gang kruipt zij omhoog en treitert…

Hij heeft het in zijn hersens opgeslagen: juist veertien zinnen en niet eentje meer, ook eentje minder doet hem danig zeer. Een ander aantal kan hij slecht verdragen. Het metrum, als het even kan, van vijf want zes geeft weer zo’n rommelig geheel en vier leidt meest tot kinderlijk gespeel. Ja vijf is hem geschreven op het lijf. Het rijm…

Het maken van pleziergedichten wordt vaak onderschat, je denkt al snel dat flik ik wel, vooruit, ik doe maar wat. Een vleugje ritme, ‘n snuifje rijm dat giet ik zo in ’t vat, maar als je ’t zaakje overleest, dan is het nooit ~je dat~. Het blijkt toch minder simpel dan aanvankelijk gedacht: dat vorm-vast-rijmen moeilijk is, dat had je niet verwacht…

Volharding 1 Met de Volharding 2 fiets ik een eindje mee. Een plons en luid gesnater. Daar lig ik in het water. Volharding 2 Daar lag ik in het water. Het werd later en later. Op de Volharding 8 heb ik maar niet gewacht.…

Het rijtjeshuis u weet wel ~aanelkaar~ daarvan staan er in Nederland zo velen, je vindt ze zelfs aan plein en boulevard, haast nooit architectonische juwelen. Ze zonnen door, ja dat is vaak wel waar en hebben tuintjes waarin kinderen spelen. Het rijtjeshuis u weet wel ~aanelkaar~ daarvan staan er in Nederland zo velen. Het groeit maar…

Je denkt ~Nou dit geheimpje houd ik onder eigen pet~ maar ondertussen mail je ’t wel naar je vriendin Janet, want die is te vertrouwen vanaf A tot en met Zet; dat is ook zo, maar onderwijl zit je op ’t internet. En daar is waar het misgaat, want je waant je onbespied. Dat had je maar gedacht want diep in ‘t virtuele riet verschuilt zich de AIVD…

Wanneer ik 's avonds in de tobbe lig te weken diep onder 't schuim, van af mijn tenen tot de kin gelijk een licht en luchtig uitgespreide deken, dan krijgt mijn droge leven weer een beetje zin. Want als ik 's avonds in de badkuip ben gekropen dan zwerven mijn gedachten op de wilde vaart. Ze zeilen weg over de zee tot in de tropen, ik voel…

Je ziet ze op een vliegveld en in havens aan de zee, want juist daar sjouwen mensen heel vaak contrabande mee. U vraagt zich af: Waar gaat dit over, u heeft geen idee? Ik zal het u vertellen, het betreft ~De Douanier~. Zo’n man die met gefronste blik jouw zenuwen belaagt en ter verhoging van de angst je en passant nog vraagt ~Iets aan te geven…

Toen ik als kleine jongen eens per jaar ter kermis ging, kreeg ik van Oude Oma een rijksdaalder te verteren. Dat was een godsvermogen om in één dag te spenderen aan draai en zweef en al zo meer en menig suikerspin. Als ik mijn ogen toedoe zie ik nog steeds in mijn geest hoe Jack Ladero, bijgenaamd ~Het Knetterende Beest~, zijn rondjes draaide…

Kunst en cultuur en ook nog wat van taal; de koppen worden bij elkaar gestoken. In Groningen gebeurt het allemaal. ‘t Docentenkoor gaat er zijn pot weer koken. Zo veel op ’t repertoire is niet frugaal; ja vuur genoeg om ’t flink te laten roken. Kunst en cultuur en ook nog wat van taal; de koppen worden bij elkaar gestoken. Voor ’t onderwijs…

Wanneer ik zo terloops de kat bekijk terwijl zij op de sofa ligt te slapen, voorafgegaan door levensgrote gapen, dan denk ik vaak ~wat heeft die poes het rijk~ Zij hoeft haar kuch niet bij elkaar te schrapen. Er staat voor haar steeds binnen pootbereik een bak met voer, een vorstenmaal gelijk. Haar bek hoeft het alleen maar op te rapen.…

Het jaar doet er weer toe, de teugels van de toekomst zich nestelen op de takken van de avondschoot en hun kwetterende muzen…

(Naar de ets van Rembrandt - 1631) Bezij een kromme wilgenboom zat vrij van enig schroom - haar rokken opgeschort, aan het ontblote onderlijf - een pront en potig boerenwijf te poepen en te pissen. Het was daar waar de Amstelstroom zich uitmondt in het IJ, juist op de plek die Rembrandt meestal als zijn stek verkoos ter studie van een…

Bij ’t graven in het centrum van Den Bosch -men gaat er een parkeergarage bouwen met als gevolg veel zand en grind verstouwen- kwam onverwacht wat prehistorie los. Er kwamen stenen werktuigen naar boven, zoals een schraper, messen en een bijl en scherven als de punten van een pijl; men kon welhaast de ogen niet geloven. Ook jachtbuitresten…

Blue Monday, ‘k voel de tranen in mijn ogen; mijn levenslied klinkt verre van Majeur, wat ik me voornam is reeds lang vervlogen al hangt er nog een oliebollengeur. De zon te zien blijft bij een ijdel pogen, de dagen zijn te kort en zonder kleur . Blue Monday, ‘k voel de tranen in mijn ogen; mijn hartenklop klinkt danig in mineur. ‘k Verzuip…

koffierondje theekransje ksta er vierkant achter alhoewel... de lengte van zo'n rondje of het kransje wordt nog wel eens gehinderd door het tekort aan stof teveel aan lucht een luchtig koffierondje dan maar. pffffff…

Als een larve sluip ik door het januarilicht de klok van maangoud kruipt langs de ramen hel verlicht wordt de cocon van mijn winterslaap waarin de liefde zich langzaam kan verstoppen Ik schuur en stamp tegen een rupsenhuid van ijzer het lichaam door de seizoenen vastgesnoerd waarin de ziel zich ongestoord kan verpoppen ik blijf een wezen…

Een versje schrijven, was allang mijn wens Bij deze dus maar eens begonnen 'k heb zo wat zinnen bij elkaar verzonnen Die zoetjes zingen voor een lezend mens Zo'n versje schrijven, nee geen hindernis Een kwestie van wat woorden brullen Om daar de lijntjes mooi mee op te vullen Zo simpel is het, voor mij kattenpis ..............…

Het meisje is een jaar of zes en speelt heel leuk viool. Ze gaat nu al een poos op les, beheerst knap de triool. Haar vader groots van ijdelheid, daarbij gefortuneerd, ziet wond’ren in de kleine meid: zij wordt geadoreerd. Dus geeft hij haar op heur verjaar een prachtig instrument. Een eeuwen oude Stradivaar. Hij kijkt niet op een cent…

Koud en onvruchtbaar als de polen wordt mijn glazen aardbol gevuld met winterlicht, in de draaiende bewegingen van de mooiste wensen ontkiemt het noorderlicht. Wolken kunstsneeuw drijven behoedzaam binnen, het zijn de souvenirs van openbaringen, gebloesemde herinneringen van een laatste rustplaats aan de buitenzijde van mijn…

Zoals een straaltje zonneschijn de dag wat vrolijkheid verschaft zo zal ook dit gedichtje zijn waarin het leed wordt afgeschaft. Woorden als: hartzeer, spijt en dood zult u niet horen deze maal. Integendeel, als schoon kleinood bied ik u dit keer zoeter taal. Vol blijdschap zing ik in dit lied hoe 't vrolijk straaltje zonneschijn reeds…

Ik zie het ding nog in het schuurtje staan; op zondagavond werd ie aangestoken, een nachtlang stond er wasgoed op te koken want ’s maandags moest en zou de was gedaan. Ook op het keukenaanrecht stond er een, een groen geëmailleerde naar mijn weten. Een kleintje, nee ik zal het nooit vergeten. Het was een éénpits ~Beccon~ naar ik meen. Ma…

Ik zeg u, wat mij zo aan Kerstmis stoort, -’t is wel niet veel maar toch moet u het weten, al is ’t alleen maar dat ik word gehoord- is dat er zo godsgruwelijk wordt gegeten. Iets extra’s met die dagen, nou akkoord, maar wat er niet naar binnen wordt gesmeten, is wat mij met de kerst toch danig stoort en dat mag u van mijn part best wel weten…

’t Is donker en het sneeuwt in de woestijn, de herders waken trouw over hun schapen, ze spieden in het rond en gaan niet slapen nu wolven op de stroop naar lamsvlees zijn. Dan breekt de lucht en engelen dalen neer. Ze blazen zich de lippen vol met blaren op toeters in een hemelse fanfare, getoondicht door de allergrootste Heer. Klaar klinkt…

Het is al weer zo’n jaar of drie geleden dat ik logeerde in het AMC. Ze hebben daar toen flink in me gesneden en dat viel om de dooie dood niet mee. Twee weken voor de Kerst kreeg ik te horen -ik kon nog nauwelijks op mijn benen staan en had inmiddels vijftig pond verloren- dat ik nog niet het hoekje om zou gaan. Niets heeft mij ooit zo…

Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat en zoute tranen uit mijn ogen komen, die sporen trekken over mijn gelaat. Mijn droefenis is niet meer in te tomen, het plaagt mij als een onontkoombaar kwaad. Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat. Vanwaar,…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een eikenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het hart, tonen in een opkomende synergie van stilte. Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame wintertooi uit de aarde om weer in de gerijpte mist te vergaan, waaruit de purperen zon hem baarde. de vlucht te vinden…

Ik vind een foto hier doet mamma vast plezier ik sta met zus erop papa weer niet Waar was hij toen toch heen kinderherinnering doe hem de groeten maar als je hem ziet…