Alle inzendingen over pijn

Sorry mamma, Ik wou je niet boos maken, ook al weet ik niet wat ik heb gedaan. Sorry mamma, Je moet niet gillen wat ik je ook heb aangedaan. Sorry mamma Ik weet het ik ben stout. Sorry mamma Ik wil alleen maar dat je van mij houd. Sorry mamma, Ik weet ik ben waardeloos Sorry mamma, Wees alsjeblieft niet boos. Sorry mamma, Alsjeblieft mamma…

Helaas, mocht het niet zo zijn, En dat doet mij, verschrikkelijk pijn. Ik wil geen antwoord meer, op mijn vragen, Ik vind wel een vrouw, die de pijn met mij wil dragen. Vanaf het begin, heb ik alles van jou doen geloven, door je eeuwige trouw, te beloven.…

Iets dat zegt ik weet het gewis dat alles van waarde weerloos is Pijnen die dicht bij elkaar blijven krachteloosheid die je draagt antwoord dat je graag wilt horen liefde die verlangend vraagt. iets dat zegt ik weet het gewis dat alles van waarde leven is…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

Ik wil zo niet langer leven Ik kan het niet meer aan Ik zou zo graag sterven Waarom laat God me nog niet gaan? Omdat er mensen van me houden Omdat er mensen om me geven Omdat anderen het niet aankunnen Als ik niet meer zou leven. Ik leef dus voor een ander Moet het zo van God? Dit gevoel moet snel verdwijnen Want ik ga er langszaam aan…

Zonder de stilte te vragen om een gebaar staat ze voor het altaar van de hoop en is haar kind de rechter die ze alleen om hopeloze liefde smeekt als haar medicijnen haar weer veranderen in het kind dat ze nooit meer vinden zal…

In mijn hoofd heb ik deze scène Al duizend keer laten passeren De pijn telkens getracht te voelen Zodat ik deze nu kan incasseren…

Ik deel mijn pijn met alle mensen die zich kunnen indentificeren met deze tekst. Wees sterk en je komt er wel uit: hoe lang de weg ook is: je komt er uit! Laat niemand je waarde afpakken want het is het mooiste en waardevolste wat je bezit...........…

Het is een schommeling, Een schommeling van pijn en blijdschap, Wat jij voelt is anders, Jij voelt liefde maar op een lagere trap. Het verschilt in je hart, Mijn hart wil meer, Maar het komt niet overeen, Ik voel het keer op keer, De pijn kom ik wel te boven, Al doet het zo’n zeer.…

en het doet echt zoveel pijn, om te weten dat jij niet meer bij mij wilt zijn! Maar toch blijf ik geloven, dat het allemaal ooit nog eens goed gaat komen.. want vergeten zal ik je nooit, ook al heb je me helemaal uit je gedachten gegooid! Wat ik voor je voel is heel bijzonder, en hopelijk gebeurd er ooit nog eens een wonder..…

je loopt door de straten liefste en je zoekt het bordje met een naam de naam van een dode man gestorven voor het raam het licht is nog aan een roos in zijn hand je foto op de tafel zijn hart opgebrand je klopt op de deuren en het beeld versteend een standbeeld van een man in niemandsland en een verloren meisje in de straten weent…

Waarom al dit lijden Waarom al die pijn Je wilde hier niet weg, Je wilde nog langer bij me zijn, De strijd was oneerlijk, En geheel onterecht, Maar je verloor helaas dit gevecht, Lieve Eveline rust zacht.…

voor hen fladderde ik van bloem tot bloem bij hen verdronk ik een stille dood ogen vol liefde koestering terwijl mijn hart schrijdde ongehoorde noodkreten mijn lippen koesterden een droom angst pijn verlangen smachten zoekend naar onrealiseerbare droom toen verdronk ik radeloosheid onbegrip pijn en schaamte wanneer stopt het niet niet…

Ze heeft teveel meegemaakt, ze zit vol met verdriet en pijn. Machteloos probeer ik haar verdriet met alles wat ik heb te stelpen. Ik kan wel gek worden omdat ik weet dat ik haar kwijtraak, niemand kan haar nu nog helpen……

Ik ben je liefde De spiegel van je geest Ik ben de vrijheid die er nooit is geweest Als ik je aanraak voel ik warmte Maar meer dan dat, voel ik je pijn God, ik wil alles met je delen en "gewoon" met je in liefde zijn Niets zal ik van je eisen daarvoor ken ik je te goed Maar je zou eens moeten weten wat jij bij mij van binnen doet…

De twijfel, ze drijft me in een grot Maar de pijn vloeit als ik zou gaan Mijn familie en vrienden gaan eraan kapot Daarom blijf ik nog even hier Al zegt mijn verstand dat ik wil sterven Dat ontneemt het leven al het plezier maar, niemand mag mijn twijfel erven…

Als ik je kon helpen dan zou ik dat doen met mijn luisterend oor en een troostende zoen als ik je kon helpen en je liet me toe dan hielp ik je zoeken naar het "waarom" en "hoe" als ik je kon helpen want ik ben echt bereid met je te praten en te zwijgen tot in de eeuwigheid als ik je kon helpen met je pijn en verdriet ik zou er…

toch te spelen lekker naar buiten zoals zovelen maar je hebt een zonne-allergie dus je kunt dit allemaal niet je moet een pet en handschoenen dragen als jij je buiten wilt wagen stonden de mensen maar eens vaker stil bij de waarheid dat niet iedereen kan doen wat hij wil ik hoop dat voor jou ooit de zon weer mag schijnen en dat jeuk en pijn…

Het is alsof van binnen zoveel is stuk gegaan Alsof je met scherpe messen mijn liefde te niet hebt gedaan En ik weet niet hoe ik het moet zeggen of hoe ik het je duidelijk maak geen woorden om het uit te leggen en ik probeer het o zo vaak Maar soms is vechten zinloos en vergeet ik dat je weg bent alsof je voor een ander koos en je alleen…

hoe lang hou jij het nog vol leven in een wereld van schijn óm je gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten…

duurt tot het laatste uur Ik geef mij over aan het duister En voel de passie van mijn pijn Het vuur, de haat, het inspireert me Dit is de plaats waar ik wil zijn…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Wat voor iedereen vanzelfsprekend is Heb jij jarenlang bezeten in je dromen Zeepbellen met een immense betekenis Hebben jou de jaren helpen doorkomen Met onschuldige jongensogen kijk jij… Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam…

de heldere dagen zijn voorbij de knisperende sneeuw is als blubber iedereen weer gewoon naar zijn werk het leven is grijs monotoon en niet vrij pijn is er of hij is er niet en niets helpt beter dan geduld en afwachten ondertussen stug doorgaan met werken tot de laatste dag aan wat voor licht en idealen je zag en wat je ook wilt doen of wilt…

Ik wil nog één keer je armen om me heen je ogen zien stralen Ik wil nog één keer zijn met jou alleen even met je dwalen Ik wil nog één keer even met je praten even bij je zijn Ik wil nog één keer ik kan je niet haten een afscheid doet pijn…

wanneer twee rivieren één worden en later weer zelfstandig verder gaan blijft er altijd een beetje water van de een in de ander staan…

Dit is het niet meer waar ik naar verlang Ik hunker naar praten alles vertellen aan jou omdat ik zo ontzettend veel van je hou Het doet zo'n pijn als jij me niet begrijpt dan is het net alsof de angst van binnen rijpt Ik hunker naar praten alles vertellen aan jou omdat ik zo ontzettend veel van je hou…

Ook is dan mijn hoofd te zwaar Kunnen mijn schouder hem niet meer dragen Dan kruipt langzaam vanuit mijn nek De pijn omhoog, ik kan het niet verdragen. Op deze dagen loop ik liefst Kilometers lang ver weg Langs wegen en over paden Ik ben gewoon dagenlang kompleet van de leg.…

En waart gij nimmer zelf gekomen, En had geluk slechts kunnen zijn Van teerst gemis de waterklare pijn En tegen d' achtergrond der bonte dromen Lichtschaduw van uw verre schijn, Uw zon die nimmer boven kimmelijn Rees uit oneindigheids verstilde stromen, - Ik zie geen ander doel voor 't eenzaam wachten Der gouden dagen, der juwelen nachten…

alles wat in mijn hart leeft is weg voor jou als een kaars die brandt zonder vlam het licht dat zij verspreidt is duister ik kan duizend keer zeggen dat ik van je hou maar het is zonder liefde de woorden doen mij pijn zelfs als ik ze al denk respect, bewondering draag ik oprecht voor jou maar de kaars brandt zonder vlam soms…