Alle inzendingen over verdriet

De arm vol bloemen, ijlt de vrouw naar 't graf,  Alsof haar stralend dáar te beiden stond, Wijd open de armen, rijzig, jong en blond, Haar lief, die haar, wie zij een hemel gaf. En hijgend buigt ze en bevend kust haar mond De naam van hem, wien dood nam van haar af. Zij lijdt voor liefde als voor een zonde straf. Zij strooit haar bloemen op…

de kern, daar raakt 't het allerdiepste punt maar jij bepaalt zelf wat je ermee kunt je kunt het laten liggen als een hoopje oude troep maar je kunt het ook oppakken en er iets mee doen de kern is een begrip dat je zelf in kunt vullen de kern kan een gapend zwart gat zijn maar ook een lichte ruimte vol aardelijke dingen maar eerst moet…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Als niemand begrijpt wat je bedoelt als niemand weet wat je werkelijk voelt als niemand ziet wat stilte met je doet als niemand kent hoe 't is als boosheid in je woedt als niemand snapt wat ik allemaal hoor als niemand wil weten waar ik me aan stoor dan voel ik me soms ellendig alleen...…

Laat ons de blaren van alle leed vergaren. De aarde, ook vermoeid, heeft nooit dode blaren gedragen. De aarde wondt om, in de driedagestond, te laten herrijzen onder de loodzware kus van de liefde. En is die kus weerom licht leed, leed, dat alles is, - Ik ben Die is, - o, laat deze zoen niet verloren gaan want elke zoen is gloên van goed…

Geluidloos neemt de herfstnacht alle gedachten mee naar toen het begon met jouw fluisterstem, daar bij het graf van jouw vader vertelde je eindelijk wat jou was overkomen in jouw jeugd er vlogen kraaien boven bomen die onder herfstlicht op het kerkhof stonden er huppelde een verdwaald konijn op het goed onderhouden graf van de…

Ik denk weer even aan Kees hij is een jaar al dood is best veel een goeie vriend van mij we gingen naar de film of we kletsten een hele avond en dan vonden we het goed dat we elkaar al 40 jaar kenden hoewel dat ons ook onmogelijk leek maar het was echt zo en roezig namen we afscheid als de beste vrienden toen was hij opeens dood…

Zij was het die mijn hart sneller deed kloppen Zij was het die mijn hart feller deed slaan Zij was het die mijn liefde niet kon stoppen Zij was het in mijn leven voortaan Ik ben het die mijn tranen deed lopen Ik ben het op die dag van haar dood Ik ben het die haar nooit kan ontlopen Ik ben het die haar mis tot mijn dood…

nu nog schaduw in de tuin tien zonnebloemen blinken zwaar de kat strijkt en vogels zoeken naar een enkel evenwicht perzikkruid verzoekt een wilde bij om toch ook een vlinder toe te staan in haar gaan ging zomer mee ze stierf aan armoe en het vallen van de nacht ik heb gewacht, geschreeuwd, gebeden maar het heden biedt niets meer…

Tussen muren van eenzaamheid krijgt de stilte nauwelijks ruimte in volume van leegte herhaalt het vacuüm een spiraal ook zonder jou gaat de zomer voorbij dwalen dromen tussen geesten van overleden vrienden die hebben gezien hoe jij geboren werd in dit zonderlinge land van stilte en falende voorbehoedsmiddelen ben jij het ongewenste product…

Een opgeruimde kast en kelder brengt ruimte in het hoofd en hart maakt gedachten helder geeft een nieuwe start Kijk naar het oude land met nieuwe ogen het landschap verandert van gezicht ogen die de kwaliteit verhogen alles verandert door het licht…

het vreet aan me het gemis aan warmte het woelt in me en graaft gangen, donkere gangen met doodlopende uitstulpingen ik treur om jou want ik ben je onderweg kwijt geraakt ergens in die donkere gangen ik treur om ons om wat wij ooit waren want elk van ons is verdwaald achtergebleven, alleen daar ergens...…

Ik zie een vlieger Heel hoog in de lucht Met mooie, felle kleuren Helemaal gewichtloos op haar vlucht Zo vaak zou ik willen weten Hoe het is om zorgeloos te zijn Met mijn hoofd in de wolken En mijn twijfels klein Mijn voeten van de grond Mijn gedachten vrij En even niet te hoeven denken Aan wat er allemaal mis is met mij Maar zelfs…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

Je hebt verdriet, veel verdriet. De glans raakt los van je gelaat. En je voelt dat je er alleen voor staat. Zeker is het nu moeilijk. Hoeveel kan iemand dragen? Jij bent een vrouw zo sterk en zoekt je afleiding in het werk. Bleek je gezicht, verdwaasd in de kamer leeg van binnen. Gehaast lap jij de ramen om het leed dat er is te vergeten…

al die kleine dingen bij elkaar één grote prop tranen rollen over je wang je ogen als kranen die je niet kan bedwingen voor alles bang dat kan leiden tot nog meer druppels op de grond het is een wond ontstaan door kleine schrammen in je huid alleen liefde zet deze kraan weer uit…

Vandaag 25 jaar geleden won de kanker het van jou... ze zeggen pijn vervaagt met tijd maar ik wist dat ik je altijd missen zou Ik vraag me vaak nog af of je naar ons kijkt wat je van ons vindt en of ik een beetje op jou lijk Soms stel ik me voor dat we samen zijn drinken we een kopje thee kletsen over alledaagse dingen en wandel je…

Het hart zingt wild en fel vanuit haar vrijheid! De mond werd niet gesnoerd, door iemand ooit, nog eens monddood gemaakt. Alles, waarover ik zingen zal... presenteert een vrije wereld van vorige en huidige generaties! Generaties volwassenen en kinderen, die ook sterk in mij leven. Het zal voor een volgende generatie zijn, die bepaalt wat…

leegheid laat het rode bankje zien het verlokkend rood is zinloos niemand wil mee diep in die grote blauwe zee de sleutel van de grote klemmende rode deur ligt op de bodem wie goed zoekt zal niets vinden de sleutel wacht…

O, ik ben zo vrolijk zo vrolijk, zo vrolijk het is om te janken maar janken heeft geen zin droog je tranen, dus wees maar, vrolijk, zo vrolijk ieder leven heeft een "einde" zo gaat dat, doch ooit was er een "begin" dat was zo vrolijk, zo vrolijk, zo... Illustratie: Joke de Groot.…

Zij schreeuwen van geluk. Ze schreeuwen, vooral, om geluk! Zij schreeuwen van verdriet, pijn en ellende... Ze zijn enorm bang, om gek te worden van hun pijn. Woedend van verdriet. Wat te denken, van de tranen, te delen? Daarvan word je stil en liefdevol.…

hoe kan ik jou begrijpen met onbegrip die mij overheerst wanneer jij je wel begrepen voelt in het onbegrip dat je strooit…

Boyke, Boyke, neen, ga niet dood! Boyke, we houden van je, hou vol, lieve chihuahua van ons. Het gif deed z'n werk snel, onverbiddelijk, adequaat. Gif dat je argeloos en gretig verslond. Vermomd gif dat je een lekker, extra hapje vond. Gif, moedwillig gelegd door een of ander onverlaat. We aaien je kleine, slappe hondenlijfje. We roepen…

O ja, mama, ik gaf mijn leven voor jou: al wat belangrijk was voor je, daartoe heb ik me ingeleverd. Al, wat leeft voor jou cijferde ik mijn wil tot leven weg. Waarom vroeg je dit van mij? Waarom droeg jij dit leven, zo? O ja, mama, ik zal op jou wachten tot de tijd komt van jou terugkeren... jouw heengaan doet mij leven. Ik zal daar…

Met alle kleuren van verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte…

Ik kom bij mijn vader vandaan. Bij zijn graf geweest, ervoor gestaan. Ook even gaan zitten, toen terug gelopen het grintpad af, herinneringen meegenomen. Op zijn gedenksteen de tekst; 'Voor altijd in onze gedachten'. Nog even stond ik te wachten bij de auto en daarna thuis keek ik naar zijn foto. Hij woont nu in de hemel in vrede en rust…

Mijn jonkske slaapt al zo lang In stille kille hof; Mijn stem van roepen is dof, Mijn lippen verleerden hun zang. 's Nachts als ik slaap, slaat hij even Zijn vakerige oogjes open, Komt naar mij toegelopen Om mij een kus te geven. Vlijt zijn hoofdje naast mij, Nestelt zich in mijn armen.... 'k Mag hem koestren en warmen - Mijn hart is…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Geef niet op, laat je trots niet varen. Loop rechtop met je neus in de wind om je eigenwaarde te bewaren. Het gaat erom wat jíj ervan vindt. Geef niet op, neem de juiste koers. Laat hem gaan, hij verandert niet en misschien wordt hij soms jaloers. Het gaat erom dat jíj weer geniet. Geef niet op, luister naar je verstand. Je gevoel kan soms…