3385 resultaten.
Bach 'es
netgedicht
2.0 met 4 stemmen
368 Met weerzin borg de violiste
haar instrument in het foedraal;
in haar oren nog wat vals gekerm,
niet wat Bach 'es had gecomponeerd.
Haar publiek onrustig
van de krasse dissonanten
beloonde afgemeten met applaus
voor wat Bach 'es had bedoeld.
Haar ogen spetterden verwijt
in de richting van de pianist
die onbewust van de commotie
nog bijkwam…
Wind
netgedicht
3.0 met 3 stemmen
174 Het hoofd teder gebogen
de hand aan de rand van haar hoed
met vast gebaar
tegen de harde wind
Haar borsten toont zij met trots
rokken wapperen om haar lange benen
die dansen met sierlijke passen
spelen spot met de wind
Zij schrijdt vastberaden voort
niets kan haar deren
Al zo lang bewonderd
mijn bronzen beeldje op tafel.…
Bij een sterven..
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
390 Even, heel eventjes nog
schaart de krab zich onder
de levende zielen
een kleurig waterleven
spat parels in het niets
een laatste greep in angst
ze bloost paradijselijk groen
– boven het het oranje maal -
om de aandacht op afstand
het is triest en wrang
omkomen in een haven
zo bijna thuis te sterven
zilt water heelt het beeld
van…
Het gerucht
netgedicht
4.0 met 6 stemmen
290 Zo'n zomeravond, uithijgend
klam en nauwelijks gekleed nog
wegvloeiend naar nachtkoelte
waarin het trillen boven akkers
en velden wegsterft
de leeuweriken wegvleugelen
een maan aanzwelt
dralende slaap zich schuchter aandient
In die sluipende schemering
verschijnt ze, sluimerend
zonder uithalen of grootse gebaren
spreekt fluisterend woorden…
de vergroter(zomer)
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen
412 leg de stad onder een vergroter
een grassprietje wordt dan een boom
een mier een bange droom
en de vrouwen steeds bloter…
Belevingen van tijd
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
141 De tijd raast voort
aan alles voorbij
tot aan vergetelheid
De tijd kruipt om
stort in mijn brein
onrustige leegte
De tijd komt er aan
belooft alles goeds
stralende verwachting
De tijd lijkt oneindig
verpulvert eeuwen tot seconden
maar blijft onbegrepen
De tijd gaat door
al is het einde daar
geen beginnen meer aan.…
Schaduwland
netgedicht
2.0 met 7 stemmen
232 We wonen in een schaduwland
waarvoor geen taal of tint bestaat
het witbleke zuigt er hartstochtelijk
de kleuren van kindergezichten
terwijl een molen stil en star
de uren naar de einder waait
Alle dagen zijn daar deuren
naar eindeloze wegen die
zonder bestemming voort waggelen
op weg van eergisteren naar
de welvingen van 't onaantastbare…
Terugkomst
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
310 k woon in winters wachten
met nauwelijks contouren nog
van nieuwe lenteluchten
geen zomerbode te verwachten
vage vleugels blijken gezichtsbedrog
boven ontdooide dorpen en gehuchten
ze wonen ginds in ontoegankelijk licht
de hoge muren wens ik transparant
en in de verte wordt 't nu lichter
een tureluur vlucht de winter dicht
komt weldra…
Gisteren...
gedicht
2.0 met 14 stemmen
6.830 Gisteren was ik in de werkelijkheid van anderen
Naar anderen gemaakt is die natuurlijk zelf
Maar alle daden komen uit hun handen
En het is ze aan te zien waartoe zij dienen
Morgen zal alles verschillen van vandaag wijder
Dan hemelsbreed. En de anderen, verbeurd geworden,
Herkennen zich niet in de lateren. Maar of zij verblijven
Onder derden…
Besef
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
314 Morgen zijn we stof
wachtend op een briesje
vandaag beroer ik
terloops de iconen
die als eilanden wegvluchten
naar wolken die nooit
druppels vormen
Keer op keer
verrast het toeval mij
en besprenkelt mij met
de geest van oud water.…
Balans
netgedicht
2.0 met 3 stemmen
94 De werkelijkheid zie ik
door mijn raam
mensen lopen voorbij
de tuin driftig gesnoeid
lantarenpalen stijl overeind
een grauwe ochtend in maart
Twijfel over het zichtbare
want wie is die man
achter dat raam
zijn bestaan nooit verklaard
dromend over de balans
van wat hij won of verloor.…
Wandelaar
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
125 Voortlopend weet ik niet
waartoe of waarom,
achterwaarts zie ik niet
waar het ooit begon
Ik wandel maar door,
proef het voor en tegen,
zie bomen in bloei
zoals liefde zich meedeelt.
Ik vraag niet meer naar
einde of oorsprong
Het pure bestaan lokt
tot een verrukkelijke val.…
De buik en het hekje
netgedicht
2.0 met 5 stemmen
227 De daken en de toren
ze schuilen achter een buik
die bol van bescherming
het zwarte teer
keer op keer meegeeft
aan de ganzen
aan het tij
aan mij
aan u
om 't jongste van Wierum
te behoeden
voor het oudste water
terwijl het hek nimmer opent
maar toch niets tegenhoudt.…
Stamcellen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
241 Nu, horizontaal, na je dood
ben je kleurrijker dan voorheen
de overgang naar het kleinste
waaruit je was opgebouwd
onderga je verheven en waardig
Je ontvangt en herbergt vandaag
levensvormen van ander allooi
met een gewijzigd kaliber
word je gestadig bestookt
De regen raakt wel dieper
maar de wind om je huid
breekt geen armen meer…
Herfsttinten
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
212 Ze voeren dronken
laten leeg wat niet vatten kan
verrijken het armste van de aarde
blozen het bleekste van de dag
De eeuwige dood van blad
de sluipende ondergang
van de in zwam verpakte stronk
plukken ze tenger uit het woud
Ze bouwen gespreide vlerken
als kathedralen tegen het palet
kerven en ketenen bos en mos
onwrikbaar als…
Zoals licht leegte vult
netgedicht
2.0 met 4 stemmen
405 Zo vertoeven ze op mijn erf
solitair in droog gevallen dalen
als geschonden schuiten op de werf
altijd zwijgend met duizenden verhalen
Ze leven in zanderig lichten
in eindeloos oplichtend zand
dwars door alle godsgerichten
nemen ze passanten aan de hand
Als het uitbundige en jubelend licht
loom en lui de schemer schept
wacht…
Tijdloos
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
447 We laten ze niet achteloos liggen
nadat ze zijn gevallen
onze dierbare medemensen
ze zouden er trouwens
niet fraaier op worden
Voor het finale vallen
wel links laten liggen
later toch mee prevelen
in krokodillentranen
aan de rand van de aarde
Geknakt majestueus hout
kan zonder monument
dat is het zelf
bij nacht en ontij
om mij te…
Zaaien
netgedicht
4.0 met 5 stemmen
275 Langzaam loopt de dag leeg
op de vage grens tussen vloeibaar
en de zoom van het begaanbare
nog eenmaal vul ik mijn hoofd
met het jongste van de schemering
De schakeringen van de hemel
etsen markeringen in mijn hart
een schaduw verdrinkt in duisternis
de ongepolijste ijle waterdampen
hangen stil in stervend blauw
Het slapende water raakt…
Fijne korrel
netgedicht
2.0 met 4 stemmen
221 Een eindeloos luieren
op watergekoeld schuurpapier
met gesloten ogen verdampen
op het wad de grenzen
water en zand slikken de kim
voor even weg
De wind etst beelden
in strandgeel en zeehondengrijs
schuren hoeken rond
stormvrees is een mensenkwaal
niet voor hen die in golven huizen
of in het water dat goden draagt.…
Heilzaam
netgedicht
3.0 met 7 stemmen
223 Dit vroege, oude land
kent een andere stilte
vindt lagen van oer terug
en zingt het water stijf
Het is er onverwoestbaar
breekbaar, terwijl
in de verte een kind huilt
en een wolf en de wind
De schaduwen lang en jong
in vloeiende beweging
uit de uren van duister gerukt
om te wenen en te helen.…
Uit niets
netgedicht
2.0 met 4 stemmen
296 Zoals poëzie begint
een opwelling in een leegte
aarzelend een eerste woord
Een primaire zet
verschuift het beeld
dwingt tot een opvolging
beperkt de keuzes
Gedachten en vergezichten
vinden verbindingen
met het onverwachte
Veel blijft onbeschreven
kleurloos en open ook
één snede van de zin
vult ganselijk en volleerd.…
Fantoombomen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
175 Zwaar is het zwerk
boven de onbestaanbare
gepentekende silhouetten
Ik betast de lome lijnen
van deze fantoombomen
uit een verloren Oriënt
doodstil verwoorden ze
wat onuitspreekbaar is
Met gesloten ogen verlaat
ik het veld van verbeelding
met deze momentopname
voor de eeuwigheid.…
Een treffen
netgedicht
3.0 met 9 stemmen
340 Ongemerkt wil ik mij
op het roestbruine herfstbed
naast je schikken
om de pijn van het breken
de angst bij het vallen
met je te delen
Je slaapt hier om te sterven
een ijle lijn scheidt je
van onzichtbaarheid
draden van wit
zuigen toverachtig
het houten hart weg
Ik laat je hier stil achter
– in de verademing –
gun je weer terug te…
Op een gier
gedicht
3.0 met 18 stemmen
7.734 Een gier, Giraldo Giacometti,
zong aria's van Donizetti
terwijl een groepje lammeren
daar zacht bij zat te jammeren.
"Wij zingen samen", sprak het dier,
"de Lucia di Lammergier."
------------------------------------
uit: 'Het Grote Beestenfeest',
de beste Trijntje Fops aller tijden, 1996.…
Lichtlijnen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
222 Geen herfststorm waait ze weg
ze breken niet in vrieskou
met de seizoenen
kleuren ze mee
raken akkers en velden
wegen en watergangen
Alleen voor de nacht
vluchten ze
dan schuilen ze onzichtbaar
draven ze door dromen
wachten op het ontwaken
om als snaren te vibreren.…
Niets van vermetel
netgedicht
2.0 met 4 stemmen
207 De grootste vrees van
nevels en sluiers
is de dans van een storm
die het dode hout
komt wegblazen
Wij zijn veelal door
een dwaze waas getemd
doch blijven van binnen
helder en ongeremd
In schimmen soezen wij
in onverwachte vertrekken
in dampige dimensies
totdat de onbeweeglijke dood
transparant opstaat.…
Niet wetend
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
110 Gesluierd ontwaakt de dag
- zacht en half onzichtbaar -
bewegingen dommelen nog
laten duiven dagdromen
De nevel verpakt in flarden
de waarheid van deze morgen
dempt genadig de gebeurtenissen
die ik zo moeizaam verdraag
De mist ontneemt mij het zicht
op de gevolgen van de nacht
ik erken de wijze waas als baas
en slip dankbaar in deze dekmantel…
Transitie
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
287 Tussen kei en korrel
– leden van één lichaam -
sluimeren eeuwen van
gestaag verloop
Twee gedaantes aan
de uiteinden van tijd
krijgen nieuwe maten
bij 't wassen en slinken
Er is geen verliezen
of winnen voor wie
afstaat of opneemt
De wind waait bestendig
van een oeroude vorm
naar een nieuw volume.…
Polderbos
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
106 Arm land in verval
woud op vreemde bodem
een surrogaat wildernis
op getemde baren
Wanhopig trachten stammen bos te zijn
een steriele rechtlijnigheid
verraadt de schijngestalte
gereed voor het wegkappen
Door de wonden toucheert
heilzaam licht de romp
wegkwijnend in eeuwige schemer
Pas na het vallen de warmte
over hun liggend lichaam…
Volbloed
netgedicht
4.0 met 6 stemmen
180 De winterkim haalt haar
– zoals men met vliegers doet -
onder grote voorzichtigheid binnen
Nog dansen de schaduwkegels
over het zandloze strand
tot ze achter de stammen wegsterven
Het oude land geeft de stralen door
aan het teruggewonnen prille polderland
dat achter de dijk rijpt in de tijd
Water sluimert in de laatste winterstand
de…