Alle inzendingen over emoties

Een glaasje Port rond middernacht... Wie had ooit gedacht dat ik me zo tevreden voel? Jij weet wat ik bedoel: het lijkt volbracht we hadden nooit verwacht dat het ons aan niets meer schort. Als morgen de dag opniew begint en ik zo blij ben als een kind als ik mijn lichaam tegen het jouwe vleien mag. Ik gooi al mijn twijfels in de wind…

ik wou dat ik zonder woorden kon vertellen, waarom het zo gaat dat het dus niet aan jou ligt 't is iets wat in mijn hoofd omgaat het had makkelijker geweest als je het heel even kon zien dan met woorden te spreken al tellen die soms voor tien het is eigenlijk meer zo dat ik de juiste manier niet vind al ben ik nu wel volwassen ben ergens…

ik wou dat ik zonder woorden kon vertellen, waarom het zo gaat dat het dus niet aan jou ligt 't is iets wat in mijn hoofd omgaat het had makkelijker geweest als je het heel even kon zien dan met woorden te spreken al tellen die soms voor tien het is eigenlijk meer zo dat ik de juiste manier niet vind al ben ik nu wel volwassen ben ergens…

Laat me zijn wie ik ben zonder mij te leven laat me doen wat ik wil zonder bevelen te geven. Laat me huilen als ik wil lachen als ik het kan ik wil gewoon mezelf zijn niet leven in jouw ban. Laat me in mijn waarde en in mijn eigen veilig zijn stuur mij niet waar jij me wilt laat me niet leven in schijn. Ik wil gewoon een mens…

Al fluisterend voert de winde de druk op snerpend koud, wees toch niet bang tergend langzaam duivels de zon speelt kat, dus zal ik de muis wel zijn de loftrompet is hier op zijn plaats het modderfiguur dat ik ook nu weer sla met mijn knuisten houd ik jou vast een veeg uit de pan omhelst mij zacht…

Mijn hart is een jager Op zoek naar een prooi Hij heeft alleen één belager En dat is zijn eigen kooi...…

Los van het feit dat je nu iemand anders vol liefde in jouw armen neemt dat je volledig vrij van mij bent in dagen en nachten vol weemoed en pijn dat je nog altijd de oorzaak bent van mijn tranen van onzekerheid en verloren levenslust dan nog kan ik niet ontkennen dat over jou dromen mij doet sidderen van intens genot..…

Je waant ons in zee omdat je wenst dat ik jouw tranen niet van het zeewater zal onderscheiden Maar straks, m’n lief, spoelt jouw verdriet aan op het zand waarmee je de woorden hebt uitgewist die je zei, maar niet sprak...…

Zal je op een dag vertellen hoe wij in de winter bouwden aan een hut. Hoe diep je tussen ons kon slapen in de buik waar je nog woonde. Hoe je in mijn hand ging liggen om te vertrekken naar de lente. Zo is overlevering altijd het maken van herinnering. Maar geen beter antwoord op de vraag waar je vandaan komt dan beelden van september…

iedere hoop verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert het immens verdriet in die eigenheid van eenzaam zijn zoekt als een schaduw getemperd verlangen de begeestering van alle pijnen overheerst de hopelozen aan hen behoort de eeuwigheid Die onmacht soms...…

Waar het gras de einder raakt En de regen plassen maakt Waar de zon warmte geeft En de droom die jij beleeft Jou jouw wereld toont Van alle ballast verschoond Waar muziek jouw gedachten steelt En alle wonden heelt Daar dansen de onsterfelijke zielen Gewichtloos in het eeuwige licht Jij herkent degenen die jou bevielen Een blijvende lach…

Hete tranen, bange tranen,zoute tranen, ze dringen in de bodem van Auschwitz. Diep in de grond vormen al deze tranen dagelijks in miljoenen geschreid een rivier van verdriet, om samen met andere doodsrivieren uit te monden in een zee van ellende. Luister naar die stroom, hoor hoe ze roept vol uit, zo vol van ellende, waarom, waarom, wat hebben…

Angst, overwelmend, vol in deze nacht. Woede, brandend, krassen op m'n ziel. Sneden, gevoelloos, krassen op m'n arm. Angst, veel te groot, littekens, veel te diep...…

Regelmatig denk ik terug aan mijn kinderjaren. Net uit school, nog even spelen bij een vriendin. Fietsend naar huis de geur van zuurkool tegemoet. Mijn moeder druk bezig in de keuken, beslagen ramen; de avond viel al in. "Dag schat, was het leuk?" de geijkte vraag die ze stelde, en of het koud was op de fiets; altijd in de weer met…

Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht. ..met mijn ogen dicht, vlieg ik in het ledige, met mijn vleugels van devotie, diep in mijn emotie, zonder voorbestemde route. Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht.…

Ik werd me bewust pas na duizend en één dag ik besefte het voor het eerst ik deed maar wat al die tijd Nu lijkt iedereen bewust waren ze het al en al die tijd? De spiegel reflecteert nu een ander beeld moeilijk te begrijpen maar het was er al al die tijd…

Een man zegt ‘ja’ tegen m’n zus Wat er toen door me heen ging: hoe zoom ik in met dat ding? en stel ik scherp op hun kus? Mijn dochtertje zingt in een musical hoe ‘k me voelde, weet ik nog goed van emotie was ik tot tranen geroerd, ik zag opeens: het bandje is vol Camera neemt de beelden op Camera zuigt mijn emoties weg Nooit meer spontane…

Het doet pijn, als je niet kunt zeggen wat je wilt, Het slaat wonden, die niet zouden mogen ontstaan woorden op een schaaltje afwegen valt niet altijd mee En toch kan het vaak niet anders. Banden kunnen bréken als je niet op het puntje van je tong wilt bijten want de waarheid is soms hárd vrijheid van meningsuiting heet het dan toch, maar toch…

Spring op je fiets en sprint naar het onbekende ongeschonden leven; een weg die je voorheen niet kende. Naar de lente, de winter voorbij; doe het voel je vrij... Ontluikend groen, vogels in een regenbad. Wees blij van binnen, durf dat leven te beginnen. Maak je niet druk over windkracht 8, dat de zon schijnt, of dat het regent dat…

Het is niet relevant aan oorlog of gevecht, dat jij in mijn leven belandt; terecht of onterecht. Sinds ik je ken is er geen weg terug, ik weet nu wie ik ben jij bouwde een brug naar mijn innerlijk mijn hart, mijn ziel daarom niet verwonderlijk dat ik voor je viel. Het voelt 100 kilo lichter: een vederlicht gevoel het maakt mij tot…

Vrij als een vlinder ontpopt uit de cocon Vlieg ik met de vogels op vleugels van het bestaan…

Ik heb opnieuw geleerd waarde te hechten aan het leven het leven zoals ik het zie dat mij opnieuw weer is gegeven. Want angstig waren de nachten door benauwdheid en door pijn ik prijs mij zeer gelukkig dat ik weer hier mag zijn. Het leven is zo betrekkelijk we staan er te weinig bij stil maar dat ik mag leven vandaag is allemaal door…

Horror griezel en gepiep iedereen achter een kussen verscholen maar mij beroert het niet Een horrorfilm als deze laat mij even De angst voor het echte leven vergeten…

Een gesloten envelop, gelijmd, zonder jaren te tellen, plakken op een maagdelijk wit vel papier herinneringen, bedrukt, slaan letters een leven over, ooit geleefd, tot de dood ons scheidt, haalde de man met de zeis mijn leven eerder in dan het graf gedolven kon worden, bedolven onder gehuilde tranen zal de diepste kuil niet…

Verdwaald in je taal heb je een doel dat woorden heeft buiten zinnen terwijl de vorst zich invriest het zonlicht blaren brandt vloeien tranen zouter het verschil met verdriet is het spoor van de vore dat je dansend niet trekt emoties kleuren in het zichtbare licht als jij kunst- en letterwinkelt als wanneer je durft in flarden…

notenbalken in partituren van melodieus verdriet worden doorgaans platgewalst door huilebalken…

Machteloos staan we aan de zijlijn We zien het verdriet en we voelen de pijn Het is zo onwerkelijk, zo apart Dat ik getroffen ben diep in mijn hart. Je ziet de beelden op de buis Je hoort de verhalen van mensen, net weer thuis Het is niet te bevatten, ik krijg een brok in mijn keel Blijft er dan op deze wereld echt niets meer heel. Kinderen…

Ze wijst met mollig handje en zegt: Daaaa mauwww loopt wiebelend richting poes maar die verdwijnt dan gauw Dus hobbelt ze naar opa toe en pakt zijn grote hand leidt hem zo, gericht en snel naar het poesje in de mand Ze roept weer: daaa mauww Opa bukt zich, aait het dier Zijn kleinkind kijkt met twijfel: Geeft dat aaien echt plezier?…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…

Ik zou het je niet moeten zeggen doch als ik je zie lopen hoe terloops het ook maar is dan slaat het dubbel over is er even geen weten van hoe me te houden met de kraag omhoog duikend in de koude schuil ik voor de ontdekking glimlach en traan een voorbije tijd van samenzijn jij, nostalgisch bestaan. Ik zou het je niet moeten zeggen het…