Alle inzendingen over betere tijden

hij tikt nog wel maar lopen doet ‘ie niet meer sinds vanmorgen blijft ’t steevast kwart voor acht hij krijgt ‘m niet meer omhoog de secondewijzer al tikt hij nog wel loopt hij niet meer…

krakend kuieren ze langs oude bomen daar waar het leven tot in de wortels raakt kalm ademen ze beetje bij beetje vooruit tot halverwege terug naar hun houvast-huis ze reizen terug in een zacht zoemende tijd de lichte weemoed vaart peinzend met hen mee…

in nauwe stegen staan nog oude huizen van hout en witgekalkt leem het stinkt daar nog naar kip dronken kip in lokaal bier gekookt de ranke boot vaart nog naar de nabijgelegen brede rivier op de heuvel schittert nog de zon op de gouden koepel van de pagode de mensen branden er nog wierook vrouwen bidden om een kind…

zonder armen: de oude tijd…

we waren gulzig niet zo lang geleden we verslonden dagen slurpten achteloos van de tijd in versnelde uren namen we hier en nu alles wat we wilden de ontastbare tijd in jonge onwetende handen…

in gekortwiekte tijd waar steeds meer punten de vloer aanvegen met komma's de punten van rust creëren we tussen puin en pijn een sprong in het duister steentjes ketsen over het water om de grote afstand te overbruggen komma's kleuren op de verdwenen vernislagen in gekortwiekte tijd ademen we het broze leven in en uit…

een winterslaap wil hij zoals de New Horizons die langs Pluto scheert om energie te sparen een lange diepe slaap die hem een winter lang bevrijden zal van de slapeloze versteende nachten zonder kletterende regen op nat plaveisel zonder zijn wankele moeder op de keien die vergeefs houvast zoekt zonder het kind dat naar bed…

En dan kun je terecht beweren dat de tijd vliegt.…

ik kus je met woorden die het kind in ons doen ontwaken sterrenstof uit de hemel ligt onder vier saamhorige voeten in het eerste onderkomen weefden we prille dromen uit het vroege licht we wisten alles toen alles wat we later zouden vergeten…

ik herinner me de kersenbomen in bloei langs de weg de zon die al het groen van het korenveld verzamelde het schaduwspel van licht en donker in het weidse ademende landschap in deze uren van gras herinner ik hoe helder sprekend alles was…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

de tijd vliegt hij maakt bang hij sleept en stelt teleur de tijd is een fantoom hij doet pijn hij hamert en lacht me uit de tijd is een despoot hij dwingt tot buigen hij wijst en ik word gek de tijd is een verzinsel hij doet alsof hij slaat en ik loop weg de tijd heelt hij is een slak hij kruipt en ik wacht…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…

de wind wierp alle glazen omver het water huiverde een vogel landde op de bronzen kop van een held te paard dichtbij het heimwee hield beklemming de wacht hoe lang moet je weg zijn van thuis voordat het te laat is om terug te keren…

in stroperig verglijdende dagen kruipt het licht van muur naar vloer zand vlieg en vlinder zoeken geen bodem het gaat vanzelf alles kent zijn eigen weg…

we lopen vast aan de rand van de stad ongekende wegen liggen open wijzers snijden de uren in stukken de wervelwind strooit zand in iemands ogen onze tijd gaat in rook op bij iedere hartenklop…

achter maskers van dierenhuiden stromen hun herinneringen de onmetelijke vlakten de bevroren steppen de doden in de bomen het knagen van de gieren het wachten op de dooi het begraven van de skeletten de kale essentie van een ondoorgrondelijk bestaan in bemoste steppengronden…

Eindelijk is er een accepteren dat ik alleen maar toch ook saam in gedachten, door het raam ben bij elkaar, met iedereen hoewel niet echt, maar wat is echt fysiek contact, of in het zaad, nog ongezien en ongelaten veel méér contact daar, alles is ineen daar uiterst fijn structuur aanwezig, is er bezig, op te bouwen te ontvouwen…

Het voelde als een rivier die zich splitste, waarin de tijd voorbij was gegleden. De beelden van vroeger worden steeds sterker, naarmate de jaren gaan tellen. Het verleden is voller dan de toekomst. De tijd gaat nu steeds sneller.…

Dood, met mantel en hoed getooid je zit ons te dicht op de huid je snijdt recht door zee in harten en illusies je zet ons met twee voeten op de grond Dood, dagelijks marcheer je in maskerades voorbij in doorwaakte nachten fileer je onze zielen tot op het bot als een speelbal kantelen we in de tollende wind Dood! raak uitgeblust…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

Pas, als je iets hebt pijn ofzo merk je hoe heerlijk, het een voorrecht is om maar in die dagelijkse mallemolen mee te kunnen draaien, rond op het hobbelpaard elke keer je broer, je vader of iemand te zien die naar je kijkt. Als je ouder wordt, wil je soms doen wat je toen je jong was deed reizen, dansen, spelen nog met leuke partners…

Dwalen in verhalen uit andere landen, talen die gaan over bergen en dalen graan vermalen, hooibalen kanalen, over belasting betalen geheimen en gralen in duistere analen over brengen en halen over heel vlot en dan dralen draaiend de pedalen winnen en falen, diploma's behalen gezondheid en kwalen over eten grof of gemalen borden garnalen…

moedig aan een boek te schrijven het te lezen, met suggesties terwijl mijn eigen nog herschreven en correcties en vraag mezelf hoeveel verhalen een mens bevatten kan in zijn brein, 't lijkt een oneindig vat voor elk onderdeel een afdeling maar op papier vergeling en in verbeelding in 't hoofd een heldere verdeling alles dienend met de tijd…

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

de bemoste steen oud en het zwerven moe borg de meanderende reis met het ijs in zijn stenen hart onverstoorbaar legde hij zich bij deze onvoorziene plek op de aarde neer één met zichzelf niet bang om te breken…

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

het was heel vroeg weinig lag vast in ons bestaan de tijd was nog niet ontwaakt in deze stille kamer ik wil je in verhalen weven en je bewaren waar vind ik de woorden en de draad?…

de hemel werd gevuld met bliksemschicht en donderslag vader genoot van het lawaai en het spektakel wat een surprise zijn nakomelingen hadden hem niets mooiers kunnen schenken hij wist nog niet hoe de Tijd het lint van het leven ontrollen zou…