Alle inzendingen over en dichters

Echte dichters verstaan de kunst, om de tijd te laten stollen. Rasvertellers verstaan de kunst, om de tijd even stil te laten staan. Ze leren ons glimlachend luisteren. Ze laten ons fronsend nadenken, over de wanen van onze dagen, en de zinnen van ons bestaan.…

zwanenzang mijn pen stokt vandaag als ik een onbeschreven blad tracht te ontmaagden ik worstel met een vervlogen drang ben thans aangeland in het gevreesde bordeel van verlopen dichters allen bloot geëtaleerd op oud rose behang alwaar woorden zijn verworden tot zuchten en inkt is verdroogd tot nutteloos zaad ik hoor…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

Dat is een dichter waardig En zeg nou zelf, Het lukt wel aardig.…

Het kind in de dichter, maar met bangheid in zijn ogen ziet hij zwanen in de vijver en is ongerust over de bedreiging van de schoonheid in het leven dat zo kil is, onverbiddelijk en waarin men wordt gekastijd. Hij voelt de pijn, het verdriet, terwijl hij in de ogen van een kind vreugde ziet en luistert naar een merel en zijn lied.…

In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al geschreven om vervolgens zonder vrees en met poëtisch gevoel te vluchten als een dichter in de nacht.…

Dichter wil gevoel vertolken vlijt de klanken op papier muzikant heeft niets met woorden huppelt op klinkers van de poëet.…

Dichters zijn clowns.…

Wat in een tijdperk maakt een dichter?…

Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste.…

Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste.…

Die grote Friese dichter, die over grenzen heen kon kijken, spreekt ook vandaag tot ons. Kom samen naar hem luisteren, wanneer zijn standbeeld, ons de toekomst laat zien.…

Door dit soort liefde, van die naaste, naast je, die een luisterend oor gegeven heeft, merk ik toch weer dat na een tijdje deze dichter, toch weer dichter bij het heden leeft.…

Dag van het gedicht in tweeduizend acht Dichters weten wat er op die dag van hen wordt verwacht Net als de rest van het jaar komt het één na het andere gedicht Want geef ze een pen, zet ze in het licht Dichters zijn gelukkig als ze schrijven kunnen echt waar Dus op naar de dag van het gedicht Tot volgend jaar.…

Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander.…

maar onder de oppervlakte stromend steeds weer nieuwe huid te voelen dit gevecht is eindeloos en zonder uitzicht daarom verlaat de dichter zijn vers als een bedelaar.…

er was eens een heel klein woordje dat vond zichzelf maar zo gewoon het plooide bij niemand een glimlach voltooide zelfs geen enkele droom een dichter kwam langs en vroeg: "waarom al die tranen alsof ze komen uit het merg van oude manen" "ik wil zo graag meer zijn voor een mens en zijn naam dan alleen maar een betekenisloos bestaan"…

't Werd donker om mij heen, de sneeuw viel dichter, Ik voelde vlokken die me in 't aanschijn vlogen En 'k hoorde een stem: - ‘Het land verloor een dichter.’…

Voor als ik dood en dement ben het groen wat meer goud en zilver, de berg wat meer dorp en schors, het meer wat dieper naar villa's, de dalen wat kleiner en suite, de klokken wat dichter naar krekels, de wereld met uiterste precisie meegenomen in het schort van het meisje voor dag en nacht. ----------------------------------------------…

Een andere dichter heeft het eens rakelings gezwegen in een ademtocht klankkleur zonder betekenis, Want alles van liefde immers is woordloos. Hier leg ik dan maar de taal ter ruste, hopend op vrede.…

Want met deze bereikbaarheid komen ze dichter bij de mensen, maar is dat wel verstandig? Er moet toch minstens sprake zijn van énig vorm van veiligheid, zowel voor hen, als ook voor ons, want wij zijn onze privacy toch immers allang kwijt?…

De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

overal geschreven aan de mooiste limerick dichters dichtten hij slim slimmer ick gerijmd Bourtangse stangen prangen op d' gange 't dorp werd 't zat die Bourtangse rijmdwanghe dicht uit blik nieuwe kans als blend van Pickwick…

Pfeiffer en Zwagerman vinden het maar Sinterklaasgedichten Want een dichter moet het volk verheffen en verlichten Daarom komen veel poëten met een hoop vervelend gelul En allerlei onbegrijpelijke, saaie flauwekul Zulke gedichten vind ik ergerlijk en raar Daarom zeg ik: GEEF MIJ VAN WISSEN MAAR…

Doem der doelen - dacht de dichter, - Die Dorst der doornen . Donzige dunne diertjes dwalen drastisch – Degene die durven doch denken – Dreiging der demonische drempels doordringend – Doortasten dove duiven.…

zou het samen kunnen met d'and'ren niet meer enig maar vereend in koren vol met dichters vol uit bezongen d'harmonie desnoods met fanfare nog daar bij? zou dat dan echt uit zelf komen voelen van?…

Telkens als ik haar bezoek lijkt ze weer wat brozer dichter bij de dood bedenk ik me met schrik ze kijkt me aan en streelt de angstblik uit mijn ogen zoals alleen een moeder doet en ik huil wanneer ze zegt wat er ook scheelt heus.. het komt goed stil maar kind mamma is bij je…

De pennen worden weer geslepen, de inkt vloeit als een stroom naar zee; de dichters voelen zich geroepen en iedereen doet even mee; De woorden zijn helaas niet meer van waarde we weten het, maar doen toch voort, want iedereen wordt o zo graag gehoord tot hij of zij de rust vindt in de aarde.…

ze glijden weg van daken, de woorden als zemen vol milde regen de dichter kon niet vertalen de zon in verzen vol hoe ze aaide traag gloeide op zijn huid als een maagd in een koekoeksbuik hij verloor zijn onschuld en werd tuinier plant nu zijn rijmzaad in vochtige winter bedjes…

Dichters, ingenieurs met manieren heren en beren boeren en matrozen met chocolaatjes of rozen en soesjes uiteindelijk komt het er op neer en nog een keer telkens weer met tussenposen smullen van onze poesjes de kunst echter, ligt niet in de openingszin maar weggaan zonder goedkope smoesjes.…