Alle inzendingen over kou

De kou zit in mijn botten de kachel staat nu hoog Het sneeuwen lijkt niet te stoppen maar is een lust voor het oog Buiten slentert een man zijn kraag hoog opgetrokken Wiebelend door de gladheid een schim tussen de vlokken Stralende lampjes langs de ramen kerstbomen weer in de verkoop Het jaar loopt bijna ten einde van lief en leed vol…

groot En vrij obscuur Maar 't heeft een naam En een bestuur Er is een school Een harmonie Een bankfiliaal Een kerk of drie Een communist Een zonderling En zelfs een zang- vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep En knorrigheid De dag is kort De hemel grauw En pas maar op Je vat nog kou…

net echt lijk je te slapen, je ogen vredig dicht net echt lijk je te slapen, je huid glinsterend in het licht net echt lijk je te lachen, je lippen paarsig blauw net echt lijk je te lachen, je huid grauw van de kou ik hou van je, ik hou van je ik kan het nog duizend maal zeggen wat zou ik graag hebben dat je me vastpakt en zegt…

Er komt mistige kou van de wand waar hun werend domein is, waar zij ongenaakbaar, met zwijgend gezag, mij doen weten dat ik níets weet. -------------------------------- uit: 'De Adelaarsvarens', 1988.…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

Zitten er adem te happen Met hun hoofden bedolven Na het wassen en watergolven Nu komen de tongen los Je ziet het aan de rode blos Hier ben je in vergeten tijd Van warmte en intimiteit In het paleis van kort geluk Met de weggevallen druk Zie je warme stranden En koesterende mannenhanden Nog een lotion mevrouw Ineens weer in de kou…

waarheen waait die wanhoop van kou? waarneembaar een welhaastig wapen, wellustig wervelend wegstuivend al wekenlang. weersgesteldheid, windkracht winters walgelijk en wederkerend. weersvoorspelling weerzinwekkend. willens en wetens wringt en wraakt de watertandende wind ons in woede, weifeling, weesgegroetjes, whisky en wollegoed. weltrusten!…

Waarheen waait die wanhoop van kou? Waarneembaar een welhaastig wapen, wellustig wervelend wegstuivend al wekenlang. Weersgesteldheid, windkracht winters walgelijk wederkerend. Weersvoorspelling weerzinwekkend. Willens en wetens wringt en wraakt de watertandende wind ons in woede, weifeling, weesgegroetjes, whisky en wollegoed.…

Lente in zomertijd De klok een uur vooruit Winter zijn we kwijt De kou nog in de lucht Vorst op autoruiten Slaak een diepe zucht Blaadjes aan de bomen Bloemen in het gras Laat zomerzon maar komen Pasen komt eraan Een mand gekleurde eieren Die wij zoeken gaan Lente in zomertijd Laten we dat vieren Een uur vooruit in tijd!…

niet van armoede maar van warmte Omdat zij ze droeg trimschoenen van mijn kleinzoon Te klein gekocht maar omdat hij erop gelopen heeft een warme das gebreid door een vriendin Die ze speciaal voor mij is gemaakt Ik weet het ziet er niet uit Maar met alles aan als ik mijn hond uitlaat heb ik alles aan wat zoveel warmte geeft Dat je de echte kou…

ik stap naar binnen in de donkernis waar nacht zijn laatste uren niet meer had verwacht en nu hij woorden proeft als zilt en zuur het zoete liggen laat vergaat de lust een brief te schrijven waar we blijven duidt geen zin het gaat aan het begin van alles tot deze nieuwe dag wat in mij lag ligt in jou en kou steekt zwaar…

's Morgens vroeg staan ze daar in de miezerige regen op de rand van de stoep twee grijze jassen tegen elkaar aangeleund stijf van de kou vol afgedankt leven maar ook zo breekbaar zo weerloos als twee bloemen die zonder verwijt de tuinman aanzien die ze plukt.…

ik breek stukjes ijs bouw als vorst met water vol vuur mijn doorzichtig paleis wind vlaagt met sneeuw hoge muren rondt torens als pegels met noordooster gesels bij licht van de maan vriest mijn paleis naar kou van de sterren wachtend op jou jij bent de vrouw die het hart van de vorst zal ontdooien jij bloeit als lente met…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

in blauw spelen jouw violen kou wiegen in het prille groen hun eerste lentebloemen de trommelsectie roffelt weer uitbundig dat de zomer komt het koperrood galmt na in lange lome avonden pas als koren in akkoord hun applaus oogsten zal de zon in herfst langzaam doven maar jouw orkest zal winters echt niet sluiten want mijn…

De lente is begonnen Want het is 21 maart Maar 'k moet je eerlijk bekennen Da'k zit te verrekken van de kou!…

je bloeide kleuren uit het zwarte van de nacht tot helderheid van zon op een eerste lentedag maar ook het onkruid voelde zacht het openen van je gulle lach rukte op verstikte jou stal je warmte en gaf kou je hebt de borders weer geschoond en weet je wortels nog intact jij gaat weer bloeien het zwarte onkruid van de nacht…

Maar met t lengen van de kou, en korter worden van dagen, slaat genadeloos de stal-blues toe. Klaaglijk loeien zij over groene velden, en de stier van hiernaast. Hoe weemoedig hun dansant. Zwart witte koppen hangen triest, maar zij plotten hun ontsnapping; een koe is nooit lang levensmoe.…

verzamel dagelijks wat stukjes blauw uit kou in heldere hemel wit iets later donkere wolken die de nacht konden bevolken penseel het eerste roze in ontdekken hoe de zon haar rood laat lekken terwijl het prille groen ontwaakt kwaakt een late kikker nog verhaal jij bent erbij leest mijn teksten en samen maken we dit schilderij…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

ik zag rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je…

Hoe ik rillend van de kou naar huis terug gereden werd, waar mijn moeder dan een dampend bord met Bambix en verstrooid suiker klaar had staan.…

Met de Warme Golfstroom langs de Scandinavische kust de Noordpool bereiken en kijken of de vlag van zeventig jaar geleden er nog staat ondanks het geweld van wind en kou Aan de rechterkant maakt een straalvliegtuig onderweg naar Noord-Amerika zijn sporen hoog in de lucht van gemiste, onbegrepen kansen De koude doet de ogen tranen een ijsbeer…

zacht wolkt zee om je heen glijdt lucht als branding langs je nat is het spel dat je speelt met het water kou vraagt mijn warmte pas later lopen op strand duim in je hand wil je niet vast maar ik voel dat je past kussen elkaar golven zijn daar overspoelen de schoenen en koelen ons zoenen we hebben gelachen intens liefgehad…

ze bekeek de catalogus het was winter er was niet veel tijd niet buigen nu voor de striemende kou hoeveel appels kan een boom dragen? welke smaken en hoeveel kleuren kan de boomgaard aan?…

kans rijpen de vruchten fladderen vlinders nog een laatste dans groen reikt langzaamaan naar geel, de bellefleuren kleuren naar oranje-rood deze herfst kent geen dood zij is een verder gaan in het cyclische bestaan dat de rust van winter eist de dagen korten en de ochtend grijst in lange spinnendraden die een snelle komst van kou…

kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek je toe met zon omdat ik weet hoe het begon niemand kan lang kou…

Wie kou lijdt: Warmte. Wie triest is: troost. Wie dwaalt: het licht. Wie zoekt: de vondst Wie schrijft: de ijver Ik zie iedereen graag terug in 2022. Claire Vanfleteren©…

ik wist dat jouw woorden lichtgevoelig waren dat hun intonatie warmte en kou raakten als jij je aandacht ergens op liet schijnen lichtte het op kwam los uit de anonimiteit showde eigen karakter groeide omdat goed aanschouwen de acceptatie sneller zou doen groeien waar jij ook ging overal liet jij indrukwekkende…