Alle inzendingen over emoties

in je eigen Hof van Eden onbereikbaar door een breed ravijn je bent te ver voor mijn gebeden mijn werkelijkheid is nog te klein welke uitdrukking ik ook bedacht om jouw waarheid te bereiken des te donkerder werd onze nacht om nog goed naar je te kijken maar de zon bij iedereen van binnen werpt een licht op identieke waarheid die onzichtbaar…

...zeg, mam... Na weer een stilte vroeg ik toch maar: "Weet je nog wel wat voor dag het is?" Zij staarde naar de tuin en zweeg. " 't Is mijn verjaardag...weet je nog wat ik dan altijd wilde eten? ...Dat vroeg je mij dan... - kom, dat weet je best -, want het was immers feest!" Zij keek naar niets en zweeg. Een zuster kwam. Mevrouw…

Voor jou zet ik mijn masker af Met jou speel ik geen spel Je mag me zien zoals ik ben Maar bang maakt het me wel En hoop dat jij dan ziet Dat ik gewoon ben Die lacht om haar verdriet Ik heb geen muren meer Omdat jij net zo kwetsbaar bent Leg ik mijn wapens neer Voor jou zet ik mijn masker af Aan jou geef ik mij bloot Ik werp…

De wond is dicht gegaan, maar het litteken zal blijven. Het zal niet meer verdwijnen en blijven herinneren aan wat is gweest, gebeurd, gezegd, verzwegen, vergeten......... Nee, vergeten kan niet! En wil ik ook niet. Het verleden heeft me gerijpt tot wat ik ben, wie ik ben, hoe ik ben, waarom ik ben......... Ja, ik ben! En ik zal…

Ik begin langzaam de moed te verliezen naar jou terugkomst naar huis wanhoop maakt plaats voor berusting maar toch blijft dit altijd jouw thuis. Het enige wat ik nog van je heb is je foto aan de muur met een kaart waarop geschreven staat: ik heb je lief, die woorden blijven in mijn hart bewaard. Je weet niet dat er weer een kindje komt…

Het sensuele in een mens, is een lichaam vol beweging. Een intens gevoel tot uitdagen met subtiele verkramping, zoekend en verlangend. Een hernieuwde kennismaking, waarin wij Eros zoeken, die ons doet versmelten tot op het puntje van ons schaambeen. Het gebied waar je soms de weg kwijt bent in alle gewoonte van het zijn. Huiveringen van…

Snel, overrompelend, nalaten De tijding komt als een ijlbode Ongevraagd, onaangekondigd Het vertrek is al even schokkend Koud, vol schrik, verlaten…

Het is lang geleden Maar vandaag opeens op een prachtige warme herfstdag Moest ik zomaar even aan je denken Je deed me denken aan de mooie goudkleurige blaadjes aan de boom Denkt mama nog wel eens aan jou? Natuurlijk, zegt een stemmetje Toch hebben we het nooit over jou Jij bent weg Jij bent stil Jij bent vergeten Bijna Want vandaag was…

De zwartmakers komen in vergadering bijeen, de gezichten keurig uitgestreken. Kostuums onkreukbaar. Eerste doelstelling: het wit van de ogen maskeren. IJsbrekend opent voorzitter Roet met de verklaring dat iedereen duister verlangend uitkeek naar deze inktzwarte dag. Een vondst van autoriteiten, somberaars en toverleken. Diverse kwasten…

Gedichten met een gouden randje ik lees ze o zo graag er lekker even mee wakker worden zo ook weer vandaag. Toch lees ik ook gedichten die missen die gouden rand wat één en al verdriet is wat is er met hen aan de hand. Men zit met zoveel vragen doen zichzelf weer dingen aan ik wou dat ik het begreep en die mensen kon verstaan. Het…

ik voel mij als een trots schip dat zeeën der liefde verovert waar prachtig helder water tot blinkend kristal wordt omgetoverd in mijn gevulde gouden ruim heb ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten…

Ik sleepte mij door 't stadsgewoel, zag doodszweet op de gevels staan. Alles zweemde naar ontmanteling of balanceerde op een grens van levensmoed en levensmoe. Ik wist niet hoe zo'n vuurproef te doorstaan en waarom ik was uitverkoren om dit schrikbeeld af te pellen: uit ieder mens ontsteeg een dubbelganger die zich die zelfde nacht nog…

met grote stappen voortbewegend word ik indringend aangestaard door karakterpanden met hun ramen ruiten deuren als kritische ogen de huizen en andere accommodaties volgen mij stilzwijgend tot het einde van de straat geven uiterst voelbaar commentaar over de manier van voortgaan de kerk bijvoorbeeld bromt iets onverstaanbaars de molen verderop…

zwart, overal en alles zwart nergens kleur meer, behalve in jouw hart. jouw hart van goud, jouw hart van zilver. jouw hart van alle kleuren valt op in de duisternis en trekt mijn aandacht. ik kom dichterbij en wil het zien maar al die kleuren zijn maar schijn. langzaamaan verkleuren ze, vervagen ze, totdat er niets meer is dan de eeuwigdurende…

Laat je gedachten zweven op het ritme van de wind laat je emoties maar gaan en voel je weer even kind Laat de zon je verwarmen met haar goudgele stralen niet denken aan de zorgen die in je hoofd blijven malen Proef de stilte van de natuur ruik de geuren van het bos denk nu maar eens aan jezelf en laat even alle problemen los…

Nu, je lippen onbewogen En je ogen wit en wijd Zo zie ik de stormvloed dalen Buig mijn hoofd en toon mijn spijt Laat mij met de zonde varen Of verdrinken in de stad Maar geef mij nu geen bezwaren Die je vroeger ook niet had…

Als een vuurrode deken laat jij je glijden over het warme land. De blauwe lucht verstopt zich in een mantel van donkere wolken. Je ruikt de frisse avondlucht als ware het een parfum van de fijnste klasse. De nacht valt over de aarde in schemerachtige geheimzinnigheid. Ik hoor de stilte en denk; Er valt niets te zeggen. Maar…

De stilte, vormt de woorden, onuitgesproken, maar wel gehoord. De stilte, bevestigd de realiteit, onzichtbaar, maar wel aanwezig. De stilte, dringt tot me door, duidelijk voelbaar, ik ben er stil van...…

Kus de avond begroet de nacht kleur naakt de kim geef mij weer kracht geelgoud zand raakt onze voeten pak mijn hand laat golven groeten voel het helmgras zie de kleuren proef hoe het was ruik de geuren wil mij laven bevecht onze zee wees mijn haven toe neem me mee…

Naakte woorden soms zwart soms wit rakend gekleurd tot op het bot groei in lijnen van getekende tijd open jouw hart, ontvang en geef laat liefde elke nieuwe dag kleuren…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

Je was er ineens en niet tot mijn ongenoegen. De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer. "Net marmer" zei je, "Aderen…

Diep gedoken onder de waterspiegel Is alles prachtig en met niets te vergelijken Een wereld vol kleur….In beweging gezet Dit beeld zal mijn leven voor altijd verijken Regenboog aan vissen sierlijke vinnen Groepen die samenscholen eensgezind Een parel ligt te schitteren op de zachte bodem In haar lege oester slaapt een lipviskind Kleine…

De mens in mij loopt achter de woorden aan waar tijd geen letters kunnen vertalen tikt liefde de uren nog immer vooruit geen klok tikt haat zelfs niet op de halve uren wanneer een enkele slag raakt, tikt de tijd door naar één minuut voor twaalf nu nog zestig seconden...…

Je vraagt je af wie je bent, wie je ooit gaat zijn Wanneer dit allemaal gaat gebeuren, je af bent van de naam: chagrijn Je weet niet wat je moet doen, hoe je je moet gedragen Doe normaal, heb fatsoen, opeens zoveel last te dragen Wie zal er voor je zijn. en een steentje bijdragen Want ja je bent een puber, dat wil weleens om problemen…

Geaderd glas breekt de slanke hals en schenkt vocht aan nieuw leven bewogen bewegen handen in de armen van een engel ver weg van hier groeit afstand dichterbij over golven van de zee…

Ik ben kwaad en heel erg pissig nooit meer plaats ik een gedicht steeds als ik er toch een instuur ben ik er weer uitgelicht... Ben zo boos, dat ik kan schoppen maar dat helpt hier toch geen zier wie van jullie redacteuren haalt mijn gedichten weg van hier? Ik hoop dat velen schrijvers met mij een ervaring hebben zoals ik Ga maar gauw…

Diep in jouw donkere ogen schitteren zoveel verhalen door mij nog niet gehoord heb er alleen mogen dwalen Op de bodem van jouw hart zweven duizenden woorden die nog niet uitgesproken zijn omdat angst deze smoorden Onder jouw stenen muur sprankelt een bron van kracht dus laten we zachtjes graven tot die bron ons lief toelacht…

Ze kwamen niet meer uit bij elkaar Begrip was weggesleten Ze delen slechts nog het brood en t warme eten Hun liefde uitgeblust geen troost bij verdriet geen traan weggekust geen blik die nog *ziet* Zo leven ze al jaren als broer en zus geen warmte meer of liefde of een innige kus Voordat die kon beginnen is hun toekomst al versleten…

Je warme adem in mijn nek je handen strelen mijn lichaam. Van het begin tot het einde maak jij me gek ik heb je nooit kunnen weerstaan. Je zwoele blik, je verleidende ogen als vanzelf word ik naar je toegezogen. Met dwingende handen kleed je me uit Jij bent een piraat en ik je buit. Mijn God, wat heb ik jou al gehaat ik wil wel vluchten…