Alle inzendingen over literatuur

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

‘t Gedicht is als een toegestoken hand Het wil worden gedrukt en aangevoeld Het is op tegemoetkoming gestoeld Het kan verwijderen of schept een band Het schrijft zijn warmte diep in onze palm Is licht dat zich door mensenbloed verspreidt ‘t Kan wegzakken in de vergetelheid Liggen in een geheugenlade, kalm Herinnerd worden en verbroederen…

Is het wel eens opgevallen dat we smullen van nare kost Is het wel eens opgevallen dat leed, om op te vreten is Is het wel eens opgevallen dat verdriet zo lekker weg leest Is het wel eens opgevallen, dat de ellende van een ander ’t mooiste is? In een adem uitgelezen, de narigheid van hem In een ademtocht met dichtgeknepen billen…

Het is gezellig in het pittoreske restaurant We zitten weer tegenover elkaar als weleer Om ons heen een gezellig geroezemoes Ik had veel gesprekstof op mijn tong die ik bij het ledigen van het eerste glas Champagne al had schoongespoeld als Genarcotiseerd in je ogen keek terwijl Mijn hart openging als de roos in zilver…

Vier gaten in een lege muur Het ‘Pedicure’ is verdwenen Zeker te weinig eelt en tenen Of misschien gewoon te duur ‘t Is zondag zo rond negen uur De kerkklok luidt en in mijn genen Worden ze vederlicht, de stenen En voel ik me weer rein en puur Mijn kerkgebouw ligt in de polder Mijn hond kwispelt een prima preek Binnenin klinkt een oude…

Blaren van kaarsen en namen die als echo versterven van kou. Hoofdpijn op vreemde plaatsen. Achter hem een vrouwenstem die namen roept en hoopt te raden hoe hij heet. Maar zijn horloge is gebroken en daarmee ook de tijd. Zou hij zich herinneren dan zou hij zo traag als meeuwen in ramen passeren. Maar voortbewogen…

Alle kleuren op ’t palet Zijn geworden een vuil grijs Grauw de winter en gekrijs Meeuwen in ontferm gebed Tevergeefs in gang gezet Want je bent al koud als ijs En het laatste eerbewijs Samen met een klein boeket Werd gebracht door een poëet Van wie ik de naam niet weet Schilder, dichter, kunstenaar Van de waanzin tekenaar Kerfde met…

de zoveelste statie bleek een muur te zijn alwaar een vermoeide Jezus zijn handafdruk had achtergelaten dat zou men aan het Roelof Hartplein nu ook eens moeten doen Jan & ik geloof…

Poëtische bui Zakdoek gepakt Bui voorbij…

Genietend zwemt ze rondjes In haar Wedgwoodkopje Nu en dan Leunt ze met beide armen Op de rand en kijkt verliefd Naar de reep tuin tussen de Schelfzeevitrage Pas in de avond Zal het glazen pad In golvend kant verdwijnen Geniet ze van het tikken Van haar Engelse staande Deelt gul de decanteerkaraf Met de doden op het bijzettafeltje…

Dat er studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil…

Mijn terriër zet grommende zijn tanden In rijm dat door een schrijver is gemaakt Het heeft tienduizend euro buitgemaakt En maakt furore in de Lage Landen De haarbal door de maker uitgebraakt -De eerste kat ontsnapt al aan mijn handen- Laat mij bepaald niet snakkend watertanden Naar nog meer over pik en poedelnaakt Het vers kan dan wel lopen…

De moeder ging verzuurde paden Maar in het kapsel van de dochter Klavervier, op haar huid, aaiing Zomertortels ‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ Mensen veren zichtbaar op, hun ogen Vergroten Er danst pretlicht in haar kijk Haar huis spiegelt tevredenheid Ze heeft haar geest verkend met woorden Naar buiten kijkend, is ze binnen…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

Bij ’t omwolkte licht van de vale maan, niet ver van Troje’s trotse tinnen vandaan, verlaten de Grieken één voor één ’t houten paard en heffen hun in ‘t koele maanlicht blinkend zwaard. Twee aan twee trekken zij door de verslagen stad op zoek naar schandknaap Paris en zijn schat totdat een verkenner van Troje’s laatste veste, Heleen bespiedt…

Ik heb, puur uit verveling, mezelf een blanco vel voor de neus genomen. Daar heb ik, om literair te mogen heten, een bestaand gedicht over geschreven. Ze leest toch nooit en zo mag ik me nu poëet noemen.…

Is het halfvol, halfleeg het glas De keuze zal de kijk bepalen Zo ook de stand van beide schalen Die wikken over groener gras Ik weet het juiste antwoord pas Als ik geestdriftig met verhalen Haar aandacht vang en volle zalen Tref in haar blik, zij even kras Opveert bij het aloude KNIL De met de Gordel zo vervlochten Zwarte, nu witte orchidee…

- Kijk nou! Weet jij wat dit voor vent is? Te gek! Is hij wel compos mentis? - Wie, zei je? Zwanenburg? O die. Dat is onze poète maudit.…

Altijd een sterke vrouw Nu rond de tachtig jaar Gaat het niet goed met haar Ze vindt hem niet, haar mouw Haar ogen staan zo flauw Links heeft ze last van staar Ze krijgt haar maal niet gaar Iets drijft haar in het nauw De geur van gas, nerveuze handen Waarom loopt ze maar op één schoen Lukt het niet zelf het haar te doen Laten ze haar…

Lang niet altijd ging het soepel Zat ik in een tunnel klem Crashte ik, want had geen rem Sprong ik braaf door ieders hoepel Jouw hang naar de blauwe koepel Donker zwijgen, mijn woestijnstem Leidden niet tot carpe diem Onze levensstroom werd troebel Nu we aren leerden lezen Alle soorten vruchten proefden Zijn we weer in 't paradijs…

ik beeld me in.…

De stenen slinger van de tijd hij slingert boven m'n hoofd met gepaste snelheid, ooit zal die landen maar nu niet (op m'n hoofd), ondertussen vliegt een vlieg in de kamer rond, zoemt als een aureool raar rond boven m'n hoofd en ik denk aan jou en aan de gootsteen die verstopt is. Die nodig gemaakt moet wor- den. Ondertussen,…

Is het een wonder dat je steigert? Alweer is je gedicht geweigerd. Alweer is je ego gekrenkt. Wat denkt men wel dat jij niet denkt?…

Bedekt ben ik met as, ijs en verleden De bloesem valt, maar ik ben ingesneeuwd Jij hebt je wanhoop zwijgend uitgeschreeuwd Ik voel geen toekomst en ik ken geen heden Het lot en God, zij kwamen tussenbeide En schopten alle plannen in de war Ik ben een pop van sneeuw in mei, bizar Mij rest een kruis, jou wateren en weide En zeer sporadisch…

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af, een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren, iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool, onthand…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…

Zes distichons onder elkaar? Gedichten punt vond dat maar raar. Tja. René Char of Dickinson dichtten toch graag één distichon. Je vraagt je af: Kan dat dan wel, in netgedichten punt en el?…

Geen mythe of wildwestverhaal is het wat ik ditmaal opschrijf. Ik klauter uit een krater, kaal - de zon brandt op mijn dunne lijf. Ik roep een zin. Het klinkt te schraal in het omringende gewelf - ik heb geen schim of filiaal - ik ben vandaag alleen mezelf. Ik kan mij niet beroepen op een stand-in of een stijlfiguur, een schuilnaam…

In between lines en tot ver achter het vellenbos rust de pen in donker mos. De rollerball door korrelzand en mestafval verstopt. Grijs-witte lucht die, in beeld van wolken, langs de kale bomen trekt en tot schrijven brengt. Ranja met ijs of cola met een harde twist, als ambtenaartje wordt gedist; al lavend zich weer opgefrist. Daar…

Aangekomen bij het laatste dal knielt Mekka voor hem neer, een tempel met modeboeken verwijst naar reizen of kreperen. De Turkse vrouw bindt vijgen aan zijn heupen, terwijl ze lacht wordt Gulliver een Marco Polo op zoek naar de voedzame tepel, de aarde is een grote borst. Diep in de oceaan verlaat de haai zijn gevangenis en het moegestreden…