Alle inzendingen over psychologie

Vannacht heb ik Een zee bevaren Die zich hulde In louter mist Bij het wakker worden Komen woorden op Die me uit het niets Gegeven worden, Die opdoemen Als land in de zee…

Wil je geest maximale ruimte Of draag je het stempel schizofreen. Ga dan op zoek zou ik haast zeggen Om eigen grenzen te verleggen In de ruimte om je heen. Het bovennatuurlijk Vind je boven, natuurlijk.…

Negentien ben ik Als ik het nest verlaat Al het vertrouwde Achter me ga laten Aankomst in een Onbekende stad Waar alles nieuw is Waar vertrouwdheid Nog groeien moet - Vlak voor het grote viaduct Dat verbinding vormt tussen Grootstedelijke waanzin En het kalme platteland Staat daar dat bronzen beeld Van een verwrongen auto…

hoe vreemd het hart wanneer het zwijgt ik het wil troosten door dicht tegen me aan te houden en dan één seconde denk dat het op zijn eigen wijze weer in mij zal kloppen…

Dwalend in mijn gedachten zoek ik naar een antwoord. Een antwoord dat zo simpel is dat het makkelijk te vinden is. Maar een geest zonder kracht is een dwalende geest. Een niemand, een mislukkeling! Je bent op zoek naar de kracht, om een richting op te gaan. Om niet meer te dwalen in het luchtledige. Om te gaan voor successen, om te gaan voor winst…

Lentezon aarzelt met liefde die als een zomer welkom is nu je twijfelt over het leven door de dood en het gemis van een moeder zonder zorgen als een ontbijt, een lente-morgen lentezon aarzelt met het groeten zo veel willen, nog meer moeten de noeste arbeid wil niet lonen lentezon verlangt naar de glimlach zomaar spontaan op een lentedag…

We zijn onszelf kwijt En juist nu komen we Elkaar tegen - In de muziek van de Avondstad worden we Opnieuw geboren - Je neemt me mee naar Je blauwe kamer En we beleven de kracht Van die machtige muziek Die leidt tot de ontdekking Van ons eigen lied waarin wij Elkaar mateloos bezingen In een avond die naadloos In de morgen…

steek je kop maar in 't zand want er is niets aan de hand zet je masker op zolang angst regeert heb je er dan nog niets van geleerd dat je keer op keer vervalt in oude streken tot het je niet meer aan durf zal ontbreken je de angst kunt laten voor wat het is en je bevrijd zult worden uit deze duisternis…

over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg…

Een verzamelaar gaat voor de complete waarde. Denkt in series. Reist voor zijn doel over de hele aarde. Spendeert aan het hebben een heel kapitaal. Is pas tevreden bij het bezit van allemaal. Op kleur, naar vorm of ouderdom. Het thema bepaalt de adeldom. Postzegels, schilderijen of sigarenbandjes; niets is te dol voor het blussen…

woorden verse woorden houden (n)iemand voor de gek beloften vage beloften smeerden honing rond haar mond jammer dat zij niet dom genoeg is om uit jouw hand te eten…

De moralist is nooit een dichter geweest met zijn opgehemelde optimisme terwijl de zon die om een moeder huilt iedere avond diep in zee zakt hij praat tegen je in zijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet kinderen worden volwassen zien meer grijs dan grijs kan zien als wolken wandelen boven het stedenland en de zedenmeester…

ik plak woorden op jouw lippen daar jij ze niet vinden kan ik spiegel beelden aan jouw ogen die alleen jij kunt ontwaren genietend van de glimlach die jij tevoorschijn tovert kus ik jouw lippen zacht…

de kleur is al even verdwenen verkocht aan de hoogste bieder die van goede wil grijs blijven de dagen bij geen zuchtje wind draaiend in cirkels waarvan het begin nog altijd zoek is…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

Als alles leeg is Wie zal dan nog Vervulling geven aan Wat de mens bezielt? De aorta snakt Hortend en stotend Naar adem, Vechtend om leven, Vechtend om lucht…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Wolken komen en gaan, vormen wolkenluchten, die nooit eerder bestonden, of ooit zullen bestaan. Zoals vlammen in open haarden, en golven die branding maken, schijnbaar op elkaar lijken, maar nooit vanzelfsprekend zijn. Zoals gedachten in ons brein, die als wolken binnendrijven, of jagen als verterend vuur. Soms maken ze ons leven mooi…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

Houd jij ook vaak Ruggespraak ? Met de ruggen naar elkaar En dan praten maar Dat loopt bij voorbaat spaak. Om elkaar te willen spreken Moet er aan worden gekeken.…

Het is oorlog In dit hoofd, Onbekende, Ongekende Steden zijn Door onophoudelijk Geweld aan gort geschoten - Tot dit veertje voor Deze voeten landt, En onverwacht De vrede brengt…

zinnen rollen af en aan speels dat wel kleuren doen we niet meer dat laten we over aan hen waar de rokken van bollen in de wind zij ving hen al eerder op de dag niets was zoals het leek zelfs niet toen de schaduw ze te drogen hing…

Blikjes liggen Half leeg gezopen Zich te koesteren In de zondagochtendzon, In de nog maagdelijk Groene berm hebben ze Alle ruimte Om op te vallen - Een eindje verder Ligt een half leeg Gezopen wijnfles Waar de geest is uitgekropen Van de zombie die Met het glas Zijn eigen ziel Vannacht Op de schroothoop Heeft gegooid…

het is hier dat ik wil kijken, 't klimmen langs de stam sterk zijn zoals het witte, diepe meer dat herinnering draagt tot op grote hoogte mocht ik maar, kon ik maar de taal van het water spreken mij kleden in deze armen van stilte wanneer alles lijkt te draaien de nacht uit mijn mond nemen, elke dag in het donker mocht ik maar…

onder de oude herfst beweegt al nieuwe lente, spaarzaam krijgt gestorven blad een glinstering vol kleur dwars doorheen de broze nerven verven bloempjes zacht het bruin tot goud met wit hoe wrang toch deze winter is- ze zijn er al en laten mensen glanzen het geeft niet dat het koud is de treurzin van de kortste dag verlangt niet meer…

Je staat voor me Getekend door de tijd Je littekens helder En overduidelijk In je armen gekrast - Was het de tijd Of toch je zielenpijn Die ze daarin heeft gekerfd, Zichtbaar bewijs van je lijdenslast? 'k Probeer je tekens Te ontcijferen - maar het Lezen lukt me niet, Zelfs in spiegelschrift Verbergen ze een geheim,…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Als bij een wankel spookschip op de Grote Oceaan klimmen gedrochten aan boord voor het nog verder uithollen van mijn bestaan Of ik nou naar het vooronder of naar het kraaienest glip, ze worden nergens door gestoord, als aasgieren pikken ze toe, tot mijn laatste stukje verzet Ze sollen met me, al ben ik hondsmoe, hun kwaadaardig sadisme…