Alle inzendingen over natuur

Vleugels over mij Ik reik om ze te raken Een vrijheid nabij. Hoe een kokmeeuw met koptelefoon de verschillende luchtlagen glad en strak strijkt van waar vleugels rusten op zachte adem van een wind op hetzelfde moment reflecteert het portret in gerimpeld water waar de golven ruisen in ontspanning. Bovendien is het een knap staaltje zweefkunst…

alsof het water vuur is deze vroege voorjaarsdag lichtzinnig de onwetende blik die in gestold rood alleen schoonheid herkent uit granaten gestoomd trotyl – nog niet giftig ontvloeit het de bast van zeedennen? hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte…

Wat losse vlokjes vlos als duivedons, Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank, In veel blank wittig licht... al meer en meer... Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom. Stroom van wit licht nu... witte vleugeltjes, Sneeuwdragertjes in haastig liefblij komen; Alles gedempt, onwerklijk bij…

ik zag hoe jij het landschap verstrooide holle paden vervlakte wegen ontplooide je bracht rust in de natuur architectuur waar het evolutionaire hart nog driftig klopte juist een teveel aan blad maakte brokken die door de snelheid van leven vergaten schoonheid te geven waar rust de balans had afgesteld trof hart de mooiste jaren…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

Ik loop naar buiten en zie meteen dat ik besta: mijn adem is een wolk. De deur van de schuur snurkt nog en mijn fiets heeft geen zin om mee te gaan. Het wil sleept een beetje en de ketting hoest, maar het moet. School bestaat ook in de winter als het guurt en de de dag lekker uitslaapt onder een deken van nacht en mist. en dauw…

Eindelijk weer een waanzinnige winter Een koude winter met sneeuw en ijs Met heftige storm en sneeuwduinen Maar ook met windstil en de zon Ik warm me aan die hemelse bron Ik kleed me wel op hevige vrieskou Ik voel me zo prettig in m’n element Door de elementen van die natuur Beter dan welk medicijn dan ook Gaat ver boven welke drugs voorhanden…

Vogel zit op tak uitwisselen van een taal streling voor het hart. Wanneer uniek lichaam reist in hemelsblauw waar hals uitgestrekt hangende poten krachtige vleugels en zich met borst toeleggend lijnen en figuren tekenen om er even tussenuit te trekken, glijden en zweven boven de mooie, veranderlijke aarde. De landelijke omgeving met…

net... witte vlokjes met lief hangende kopjes, lijken te schreeuwen ons voetjes voelen klompjes wel...laat het nu maar sneeuwen!…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

het mooiste uit de lucht in alle soorten en alle kleuren zie ze loeren zie ze speuren slaan alles gade, op hun vlucht. wintertuintjes zullen bloeien van sentiment, liefde en veel emotie wat aanvoelt als verlichting, een devotie geen iemand kan zich daarmee bemoeien. Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam…

De mist, uit zilverpeerlen als geweven, laat in de rozige uchtendschemering, de helling langs der grauwe heuvelkling, zijn golvend waas naar 't Westen toe verzweven. Ter kimme heeft, uit donzen wemeling, een rozewolk heur gouden wiek geheven. Door 't dorre hout, waarin de druplen beven, schiet de eerste schicht zijn schelle schittering.…

Als goud het groen zacht raakt, zich plooit en vlijt, haar teder streelt en liefjes kust, daar aan de einder, de verste verte, waar je je ogen lichtjes knijpen moet, daar waar het blauw troebelt in roze avondrood, wordt de dag in slaap gesust…

Van achter het raam zie ik de sneeuw mijn kleine wereld verruimen. De stilte groeit mee, ook in mij. Al lang geen kinderen meer die opgewonden gillen of per se naar buiten willen. Ik blijf dus maar staan om van achter het raam intens te kijken naar het geluidloze wit. Alles lijkt zo perfect. Mijn vrouw vraagt, licht verwijtend…

Het blijft uniek, zo ongeëvenaard..... De band van een ruiter met zijn paard. Natuurlijk maakte de zon het met haar prachtige stralen nog mooier. Er waaide een bijzonder koude wind, maar het was wel schitterend. Een kitesurfer durfde het aan om over de hoge golven mooie sprongen te maken. Het is prachtig, hoe de zee ademt…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…

voordat u achteloos voorbij loopt ik verkoop bloemen iedere avond, iedere avond onder een lantaarn soms vind ik er zomaar iets, een hond aan een riem, van goud een kleine olifant, een blad dat glanst, houdt u van bloemen? soms werpen ze een kus, soms stokken of grappen dat ik me mooier moet maken tegenwoordig verschijn ik in een lange zwarte…

Eens, op hun tocht vanuit het Oosten, kwamen de mensen bij de kust en dronken, als om zich te troosten, de ogen zich vol aan ruimte en rust.https://www.nederlands.nl/ Over het golvende gewemel ontwaarden zij de einder, strak en vast onder de klare hemel als onder een metalen dak. En bij die verte, voor hun schreden onoverzienbaar uitgespreid…

nog even en de sneeuwklokjes luiden zoals gewoonlijk weer veel te vroeg de voorjaarsbel en stil luisteren we samen naar de fluisterende vinken en de dag eigent zich steeds meer licht het lukt haar wonderwel en ik zie je ogen volop blinken een lach op je gezicht je wil met mij het jaar weer door als slangen gehuld in nieuw vel yes!…

het zwarte oog. het gelig wit van levend bot zwaait heen en weer van zeldzaamheid zich niet bewust en slechts zichzelf terwijl het lobbert door mist en dras drukt natte, malse snoet in gras. waar het ook tast daar vind het kruiden, groene scheuten. richt zich op verrast tot aan de punten van het jong gewei het gelig wit van levend bot zwaait…

De dessa slaapt. De vuren zijn gedoofd. Nog hangt een zweem van rook onder de bomen. Ik heb vandaag in het geluk geloofd. Hoe moeizaam sterft het hart toch aan zijn dromen. De weg is stil. De donkre tamarinden Buigen een koepel in de zoele nacht. Hier kan verlangen slechts verlangen vinden: Een…

Vogelzang rondom In dichterlijke vrijheid Dag opent deuren. Hoe verrassend het is om te ontwaken met een live optreden en rijk repertoire in vogelzang vroeg in de morgen waarin ieder van hen voorbeeldig en vermakelijk poëzie performt in verschillende klanken en kleuren van waar einde nog niet is gekend. Bij het aanbreken van de dag…

Ik hou van hout ik hou zo van hout oh wat hou ik van hout oh wat ruikt hout lekker oh wat brandt hout lekker zelfs hou ik van de verrottingsgeur van hout en heb de visuele schoonheid ontdekt van de bruine kleurscharkeringen als de zon haar licht laat schijnen op de kale boomstammen en takken in de winter dan laat ook het klevende mos…

Oh, wat hou ik van hout! Ik hou van hout oh wat hou ik van hout oh wat ruikt hout lekker oh wat brandt hout lekker zelfs hou ik van de verrottingsgeur van hout en heb de visuele schoonheid ontdekt van de bruine kleurscharkeringen als de zon haar licht laat schijnen op de kale boomstammen en takken in de winter dan laat ook het klevende…

Op welke wijze ik kan genieten van een schoonheid in rust en ruimte waar ik mij steeds weer afvraag hoe kan het dat ik haar niet eerder heb gewaarworden tot waargenomen met al mijn zintuigen Iets om te bewonderen, niet alleen maar om met hoogmoed, hebzucht of wellust te bekijken. Bijzonder gevoelig voor de mooiheid van haar lichaam waar ik…

onder mijn voeten delen bomen voedsel met elkaar van wortel tot kroon praten ze via hun wood wide web zoveel ongehoord moois onder mijn blinde voeten…

De horizon die hem omvangt geeft hem te drinken, maakt hem lichter. De mist die om het boompje hangt is waar het blad het breedst is dichter. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

Grote onvoldane, o albezielde Zee! Laat steigrend nu die storm-hoogdag opjoelen, Zee! Zee, die twijfel-lach en kreet van wee Als scheurend uit uw diepst-grommend omwoelen Lost in het hijgend duizendvoudig mee- Opjoelend leven, dat in golf-krioelen Verlangt en zwoegt, of 't uit zichzelf zich streê, Om zijn diep eeuw'ge dieper toch te voelen!…

Al heel vroeg in de morgen word ik wakker Met bakken hoor ik de regen uit de hemel vallen Op weg naar een nieuwe bestemming strijken menige traandruppels neer en scheren nog even langs het dakraam. Buiige neerslag, spetters hebben hun afdruk nagelaten op het vensterglas waar het vaal licht van ontwakende zon en mistig ochtendgrijs ook blijven…

haasjes wachten na zonsondergang op hun geboorteplek op moeder en haar melk de vallen en opstaan vlieg prestaties van het eerste gewervelde dier dat het luchtruim koos het dansen van de nachtzwaluwen klapwiekend en zwenkend in de lucht het landen op een tak…