Alle inzendingen over verdriet

Een stem riep mijn naam zag niemand staan toch wist ik welke weg te nemen terug in het verleden waar schemer nog altijd strijdt het opnieuw doorleven de schaduw weerstaan dan alles achter laten ballast weg om door te gaan die stem bracht me ook terug plots braken wolken open waardoor het zonlicht scheen toen besefte ik dat schaduw voorgoed…

De zon, ze streelt niet meer mijn ziel... De ochtendwind sluit alle deuren naar mijn gekwetste "ik". Heimwee en bitterheid wil ik verjagen. Laat ze niet met me verder gaan, zo'n metgezel hoef ik niet. Het is te veel, veel te veel om op mijn schouders mee te dragen! Neen duizend maal neen, zo kan ik niet echt verder. Ginds, is er thuis…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

haar schoot is verdord het liefdeloze zaad was te schraal om te ontkiemen zij, die zo verlangend was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde…

Troost voelt als een omhelzing. Troost is een warme deken om jouw eenzame schouders heen. Troost komt dan als er een gat valt, een verdriet. Troost is ook een gevoel van herkenning: je bent samen er door heengegaan. Troost komt wanneer je open staat voor warmte. Troost is een feest van begrip.…

Wanneer ging het mis met ons? Waar hebben we elkaar verloren? Misschien hebben we stilzwijgend elkaar niet meer willen horen. Weet je dan echt niet meer, hoe goed we kunnen praten? Dat onze relatie de kracht heeft, die we niet zomaar mogen verlaten. Ik weet dat we het zwaar hebben in ons bijzondere gezin en leven. Maar als we elkaar niet…

er is geen minuut die voorbij gaat zonder dat ik aan je denk geen uur dat voorbij gaat zonder ik naar je foto kijk geen dag die voorbij gaat zonder dat ik over je praat geen nacht die voorbij gaat zonder dat er tranen op mijn kussen vallen er gaan jaren voorbij maar het gemis wordt niet minder ik wil weer in je ogen kijken je stem…

Schoon, majesteitvolle Woud, Statige tempel der Godheid, Wellekom is mij 't geheim, 't Somber geheim der gewelven Die, met een wenk zijner hand, Miek de Alvermogende Bouwheer. Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U. Lachende omringen uw zoom Kleurige…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

Er zijn nachten waarin ik je naam eindeloos herhaal terwijl ik mijn kussen met tranen bevochtig herhaaldelijk het licht aandoe om gedichten van Perk, Bloem en Slauerhoff te herlezen terwijl ik opnieuw een fles ontkurk en wietblaadjes in mijn shag verpulver Met trillende hand inhaleer ik het zalige gif en al gauw zie ik niet meer wie ik ben…

Langs Vlaanderens wegen staan verspreid aan kant en berm waar men ze ziet, de kruisen der ontroostbaarheid getuigend van immens verdriet, van onherstelbare treurigheid; herinnerend ons, 't kind zonder verweer argeloos in speelse jeugdigheid, geveld in meedogenloos verkeer. Daar staan, waar hun kind gestorven is een vader, van onmacht de…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

Je eigen kind loslaten doet pijn, maar er komt een moment dat het móet! Loslaten is óók houden ván... Het is hartverscheurend, het doet pijn tot in je ziel! Vooral als het je "zorgenkind" is...auw! Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hem, hoe zal het zijn, hoe redt hij zich...!? Is bidden nog mogelijk of stiekem informeren naar? Ik kán…

hallo lief leventje macht van beide kanten speel ik het nu netjes en verdeel ik het goede zonder pijn want bij zoete dromen rol ik me in mijn lakens vast en ben ik een meneertje die er zonder tast mag zijn…

Het doet te veel pijn, Ik wil niet meer zijn. Ik wis mijn leven, Ik stop nu even. Het houdt me aan de lijn. Ik voel me zo klein. Ik wijs af wat me is gegeven, ik wil niets meer beleven. Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het…

Heb veel dingen gedaan Die ik niet wilde doen Over m'n gezicht loopt een traan Weet niet wat ik er mee moet mensen denken dat er niks is het was een rare gebeurtenis ik ben op zoek naar de reden waarom het fout is gelopen Denkend aan de dingen, die ik probeerde te vergeten ik maakte een fout, het vertrouwen gleed langzaam uit m'n handen…

Ik droomde een droom deez' nacht van zwarte rozen: Zij rezen geurenloos in starre pracht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Daar was noch zeeëstem noch loverkozen - De stille maan ging door de bleke nacht. Om 't blank verloorne voelde ik rouwe en klacht In 't hart der zwarte rozen lang bevrozen. Vol hovaardije breedden zij…

Alles kapot geen eer en trots om mee te pronken, doen maar niet meer weten waarom. Het einde waar je naar loopt te lonken, alle gedachten niet meer rechtlijnig maar krom. Kapot en niet meer te maken, gebroken door het leven. Het geluk kan mijn hart niet meer raken, alles weg, het goede opgegeven.…

Als je wil er is Maar het doel zo onbereikbaar is zal ik streven naar een utopie Zal ik dan alleen maar blijven hopen…

Hoe hoog nog kan het dak mijn schreeuw de wind doorklieven de tijd voorbij gereisd een zucht in lucht bewaren een wachtwoord vol met hoop houw ik uit grauwe muren de hamer vastberaden de code in jouw kleur ik oefen barensweeën als wou ik jou opnieuw als zouden twijfeltouwen jou nimmermeer verstrikt mijn hand omvat de rand waarop je…

vandaag bewaart mijn hart jouw beeltenis in extra glans vandaag draag ik jouw as naar warme handen als de zon op water danst zul je verenigd zijn met woorden die zich strooien rond jouw leven en een mooi bestaan dan laat ik je gaan……

Ach, voor mij geen doornenkroon had ge hoeven dragen, Heer Zet u liever weer gewoon bij uw leerlingen terneer waar van wingerdschaduw koelte hoedt uw voorhoofd voor de zoelte van woestijnen en waar kleine kinderen zijn om mee te spelen mocht het leren u vervelen Kunt ge het niet overdoen? Uit uw hoge hemelhuis doodbliksemen dat gespuis…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

in de gestorven glans van jonge levens treuren zelfs narcissen vol gebogen smart ergens schijnt de zon ik ben haar kwijtgeraakt, toen tunnels openbraken onderweg geen mens heeft me gezegd dat ik vandaag alweer moet gaan en niemand weet of ik me nog kan binden zelfs nu lente haar beloftes draagt kan ik het licht niet vinden…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet. Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren, Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed: Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren Dat rustloos aan hun zieke…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…