Alle inzendingen over individu

Al één jaar leef ik zonder jou, met jou. Al twee jaren beleefde ik avonturen en mijn dromen, zonder jouw aanwezigheid. Alle dagen gingen aan mijn voorbij de seizoenen, het weder. Er waren dagen dat eufemisme diep borrelde van onder naar boven. Maar door dat alles, wat leeg leek en niet de moeite waard... rijpte in mij een vrucht die haar kiem…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

Dat het niet aanklinkt maar er is, als regen, waaiend over de toetsen die tegen je spreken. Lichte hagel, scherp als nagels, klinkt er nu en dan in mee. Geduld, als je op snelheid komt, een hoger ritme dat het hart kalmeert en alles - bomen groeien door het raam, de glasgordijnen ademen als een dier - wordt daarin opgenomen: je…

Waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat ik het deed. De woorden, gedachten en gevoel, richting, verandering. Een behoefte tot omwenteling die al lang leeft in mijn ziel. Waarom? Ik leerde, waardeerde en besef de kracht van het woord. Blijkbaar was het belangrijk wat ik deed. Ik zal leren hoe voornaam het willen transformeren zal zijn…

Het was in de stilte dat ik zag en bezag, las ook. Het is in de stilte dat elk mensenkind voorbij trok. Ik was verbonden. Verbonden met iedere mensenziel. Het was in de stilte dat al de dingen, die vroeger waren verdwenen en verbleekten. In een diepe stilte kwam ik thuis, ook al was ik in aardse begrippen jong. Ik voelde me ergens oud,…

Toch weer de kroeg, dat donker hol. Die drang naar kolkend vrouwenbloed. Je hangt over een houten klaagbank waarin je slechts de dwaas ontmoet. Je giet iets weg en pist iets uit. Je luistert naar de achterklap. Er fluisteren wat meisjes naar de dode puntjes van je haar. Je zal wel nooit meer nuchter zijn. Je houdt jezelf gedeisd…

Woorden dansen als vreemde metaforen wiegen ze eenzaam stilte onder avondregen ritme zoekend in waarde wegen zonnige beelden van verzonnen vakanties in jouw tedere brieven kraanvogels op het witte zand de dalende zon boven blonde stranden uitgestrekte vlaktes van vlekkeloze beeldspraak naar hopeloos naakte wonden en toch hoop…

Zij schudde haar losse manen bruin en blond gekruld en steil in haar stijl om haar heen. Zij keek rond en observeerde gromde en brulde maar ze was niet meer te temmen. Ze was de rijpe leeuwin die zéér goed voor haar welpen zorgen zou.…

Een volmaakte dag die nog volmaakter zal eindigen, Een nacht waarbij de zon prachtig afscheid neemt, Een ochtend waar de zon mij omhelzend wakker schudt, Een droom in het leven; een levendig leven, Een zonnebloem gegoten in een rode roos, Een perenboom omgetoverd tot een naaldboom, Een persoon zonder personen, een persoon zonder lach; een levendig…

Ik loop over straat. Mensen kijken me aan. Iedereen blijft maar kijken. Ze kijken me angstig aan of met moordblikken. Ik word bang. Ik kijk een beetje angstig. Het lijkt of m'n huis nog kilometers ver is. Er zijn honderden mensen die me blijven aankijken. Ik zet m'n muts op. Ik loop snel door zodat ik niet veel blikken hoef op te…

'Waar zullen wij afscheid nemen?' 'In de regen.' 'Zullen wij schuilen?' 'Nee!' 'Hoe zullen wij ons voelen?' 'Ziek, vals en verlegen.' 'Wat zullen wij zeggen?' 'Wij zullen het niet weten.' 'Wat zullen wij denken?' 'Was het maar gisteren, morgen of nooit.' 'Zal een van ons gelijk hebben?' 'Geen van ons zal gelijk hebben…

men zegt dat ik zwart schrijf en zo is het ook hoe lang nog, vraagt een ander de woorden slaan mij koud om het hart ik ledig het hoofd om het zichtbare niet te verwarren met het onzichtbare zwart op wit ergens middenin houd ik een regenboog tussen vingers voor wie dichter wil komen op te droge grond…

De meeste mensen, mij bekend geven niets om mijn zielenroerselen zij lezen mijn gedichten niet het zijn vreemdelingen die het met mijn woorden doen ontheemde lezers in het duister en bij dageraad, de neus gesnoten sluit ik soms mijn ogen in een droom om ieder woord te conserveren men hoort mijn stemgeluid niet de mens die mijn…

snelweg naar de zon is je hartenlied horen laten overspoelen met licht en uit volle borst zingen springen en dansen met de godin jezelf…

Vreemd om daarover te dichten je zou denken, dat gebeurt iedere dag nou nee dus, dat is niet zo je moet je aandacht erop richten wat verwacht ik van mijn medemens wat is eigenlijk mijn diepste wens zou hij/zij in mijn omgeving leven moet ik hem/haar eerst aandacht geven of komt hij/zij vanzelf op mijn pad heb ik misschien al contact gehad…

In vergetelheid raakt de daad, iedere daad die men begaat. In duisternis of zonneschijn. Alles wat men doet of laat gaat vaak gepaard met ongebreideld verlangen. Bang en vol twijfel of met juist een dosis vertrouwen wil men iets opbouwen, gericht op iets dat men voor ogen heeft. Zo wordt het leven doorleefd met vele wensen, terwijl…

zuiver van geest trek ik lerend door de wereld, met vallen en opstaan. altijd op zoek naar meer, hoger, dieper, maar het ontgaat me soms, dat dat wat ik zoek, ik al ben!…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

Van een goed gedicht lees je de letters die er niet staan De fysieke letters staan daar slechts om je gedachten te laten gaan En zijn een aanzet tot dat wat jij lezen wil Lees het eens hard op Dan val je van zelf stil En begrijp je wat de schrijver zeggen wil…

Vroeger, toen ik jong was, mocht ik op de kermis aan touwtjes trekken. Ik kreeg altijd een teleurstelling! Het was van plastic en ik had niks met dit soort prullaria. Als kind "trekt het je". Ik ontving een prijsje tegenover een té hoge prijs! Nu betáál ik míjn prijs van offer en offers der schaamte, schande en straf los te laten. Er is…

Soms voel ik in het diepere denkwerk gelikte wonden dan is de zomerdag weer vol vrijheid en ga ik opgelucht de horizon tegemoet landschap komt kleurig tot leven rivieren stromen langs groene oevers zwaluwen vertellen van zomer foerageren in de blauwe lucht maar het zomers landschap blijft een schilderij in toevalligheid van tijd…

Als ik tekort schiet als ik faal, dan baal ik enorm van mezelf. Als ik een gave had, heb en zal houden, "om gevoel in dichtvorm" neer te leggen... dan was het een zware taak, die ik toch zeker niet verzaak. Wanneer ik van jou hield, en nog steeds houd, op onze liefde voortbouw, omdat ik niet loskom van jou! Ja, jij dan, van 'het is mijn…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

Mijn pen is leeg als de stilte om mij heen. Mijn ogen dwalen naar elke kant van de kamer en het voelt er kil, koud als steen. Buiten is het grijs en grauw, de huizen staan er verlaten bij. Dof is het groen van bladeren aan de bomen en al kijkend door het raam zit ik wat te dagdromen. Gevoelens van weemoed en melancholie. Het is alsof…

Het regende en stormde. Wolken, grijs en onstuimig, trokken boven door in de grauwe hemel. Er stond daar, tussen heel dat tumult, regen en wind, krachten en machten... een vrouw te dansen, in héél haar vrijheid: zij heet "Sshhh"... Zij draaide, met armen wijduitgespreid, gelijk een Engel... om haar as en telkens weer om, zonder naam.…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

Als je je zelf tegen komt Vriendelijk goedendag zeggen En door lopen Zo die zie je nooit meer, mag je hopen…

Mogelijkheden zitten in het kompas. Het lot van de magneet deelt. Kansen tonen de geruisloze karakters. In de ogen ontmoet je pas het verschil. Mogelijkheden bevinden in je rugtas. De krachten wat zijn gedeeld. Door excursie van diverse karakters. Deel je in elkaars ogen het juiste beeld. Mogelijkheden door krachten gedeeld. Waakzaam maar…

VERKEERSSLACHTOFFER FOPPE Als gewonde trek ik mij terug uit de strijd ik ben een slachtoffer van het sociale verkeer ik kom om in de mensenmenigte en wil alleen zijn op een onbewoond eiland hij is grappig en welbespraakt zegt men maar ik voel met totaal alleen en onbegrepen en met mezelf alleen een een troost vond ik in de muziek en het…

Verboden straten, ingehouden woede. Het zijpad van hem of haar. De bezinning op haar hoede. Warme stenen of glad asfalt. Opengebroken straten, verlaten. Waardoor scheiding vervalt. Verboden plaatsen, bedrukte emotie. Opklaringen links als rechtsom. Op asfalt voelt grind als een parodie. Besproken wonderen illustreren. Als bijzaak van…