Alle inzendingen over literatuur

diep in de dichter is het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff…

Ik walg van vrouwen die geletterd zijn Mijn eerste huwelijksnacht; een ware ramp Ik had een nachtmerrie, gilde, kreeg kramp Pijn in mijn vrijheidsdrang en wilde wijn Het eerste wat ik deed toen zij er was Was kijken naar de beentjes van het wicht Goddank, gelijke lengte, uit het zicht En snel op zoek naar een die nooit iets las Die mij mijn…

Dat ik nog eens van poëzie zou kotsen Zoals Mien Proost dat jaren voor mij deed Dat ik met Paul Verlaine tijd verdeed Plus dat die uitspraak zorgde voor een botsen In mij. Dat al mijn werk stuk sloeg op rotsen Waarna ik brak en in de golven gleed Tezamen met het paard dat ik bereed Gelijk Beyaart verdronk ook dat in klotsen Mien…

Als de wolf zijn tanden verliest En de vos zijn streken Wordt het schrift des dichters Nog altijd argwanend bekeken Maar de oude geleerde uil Die leest vanuit alle hoeken Begrijpt de essentie ervan Hij leest dan ook andere boeken Maar meestal zijn alle dieren het eens En laten kritiek achterwege Uiten lof voor hem die het schrift beheert…

Groningen's binnenstad viert weer feest Haagse kroon voor gastvrije open inrichting Boterdiep Spilsluizen Soephuisstraat Uurwerkersgang richting Wipstraat Reitdiep Papengang Gedempt Nieuwdiep het diepst gaat nog het Lopendediep treffende namen om te bekronen met de stadjers als mollemonen de jury heeft echter vooral gemeten op het vorig…

Bij jouw gratie Begint elk woord met een zin elke zin met een context elke context met een toekomst een toekomst zonder verleden En nu weet ik wel: als ik stemloos meesnik met alle boze wolven in het bos raak ik in het ongerede word ik getechnologiseerd -tegen onwil en ondank- in het schimmenrijk tussen droom en werkelijkheid…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

WINDSTILTE NIET NOCH WEGEBBENDE POLSSLAG De brandweer geeft een alleraardigst feestje: ‘Lief klein konijntje, vliegje op zijn neus’ We moeten luisteren, hebben geen keus En in de tent zie ik een eng, zwart beestje Ik sluit mijn ogen maar en ik negeer Vierdaagseloop; tropische temperaturen Geen fut om in het Sanadome te kuren Lezen in Houellebecq…

Vervoerd naar verten door een schuit uit China Een tot de kiel verroeste brik, bejaard Met vuurwerk hopend op behouden vaart Vol vage vracht en olievaten (‘Fina’) Als nautisch lifter was het mij veel waard Al stuiterde ik als een ballerina Op zee en tropenkoorts en van de kina Zo’n avontuur van ouderwetse aard Aan boord te zijn, te lezen…

De kat viel van de trappe, Mijn vader verkoopt aardappe- Len en uien.…

liefst van al speel ik met woorden ik strooi ze uit ik laat ze hopsen dansen rennen in galop struikelen buitelen capriooltjes maken in de wind tokkelen op een toetsenbord soms zijn het vogels fladderend van tak tot tak soms zijn het knoppen op een voorjaarstak ik beroer ze met mijn vingertoppen ragfijn satijn ik beroer ze met mijn…

Er leven velen in hem, maar zij sluimren. Hij mag hen niet ontwekken, en hij wacht Of geen zich wakker woelen zal, en zacht, Een duif, tot ’t leven kringlen zal en tuimlen. Als hij hun schaduw in de grijze nacht Bewegen ziet, en waagt in de gezichten Een licht te wekken en met hen te richten, Bespeurt hij dat hun masker hem veracht. Zij…

Zo stil moet het zijn om de dichter, dat, als in de schijn, het duizendvoudig gelichter der fantasie die in de stilte bloeit, - het schoon en rein beeld van de wereld richt er zich op - hij het hoort in het fijn ruisen der stilte. Verdichter heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit het gezicht dat hij hoort in zijn oren en het…

om het zekere voor het onzekere te nemen elke schijn van mogelijk beter weten in luim en schuim gemeden de winnares was genesteld patiënt in de tunnel waar MRI wordt gescand tweede werden zes Tedere Blasfemieën het holle heelal kreeg daar klank van aanwezigheid aan gene zijde hierna kwam Verwachting na meting van ruis in ’t hart volgden…

Een kleine knuist, een rode plastic molen Tot hoge snelheid door de wind gemaand Lang heb ik me in verlorenheid gewaand In Niemandsland, in duizendjarig dolen De losse vlinders, onderweg gestolen Maakten dat ik getemd leek en meegaand Me in het maaiveld bukte, bang, betraand Woede en trots en macht en moed verholen Slaand met een vangnet…

de dag krult langs de trapleuning naar boven de klaarte valt op de treden lichtvoetig uiteen ik loop met klankvolle woorden naar beneden het wordt een dag van tien lettergrepen.…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

Ik weet, dat geen die later dit boek leest, 't Begrijpt, - en wie de wereld gadeslaat, Weet dat zij slecht noemt wat zij niet verstaat, En goed het niet-verstaan van eigen geest. Maar ik, die dit boek schiep, ben niet geweest Schepper van 't niet-verstane, in andren kwaad, Maar van het wél-verstane - en, naar hún raad, Goede in mij zelf en…

Sancho, gedoemd zijn we ons pad te delen met de rotsen. Altijd turend naar de deinende horizon, steeds bedekt met stof. Sancho, op de heuvels dáár, ver vooruit, zie ik witgewiekte molens? Dansen er skeletten met wentelende armen? Ik wil rusten Sancho, hier in het gras en mijn loden hoofd in de koelte van de bergbeek dopen. Morgen…

Omdat moeten niet mag belde mijn grote liefde mijn vulpen me gisteren geheel spontaan op Toch sprak ze alsof niets eruit wilde Gelukkig was de verbinding goed ik wist meteen waar ze zat Een ogenblik van haar vandaan zie ik een kostbaar schepsel in een kaarsblauwe zeepbel zweeft dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte…

recht tegenover de ingang van Artis één hoog boven zat mijn struise lief uit de Friese Wouden Chinese bloemetjesjurk blote voeten in de natte teil het stommelde op trappen daar werd aan de deur geklopt zij lachte breed uit weet je dát is de Here Reve van twee hoog boven laat hem alleen binnen als hij in ware zinnen Onze Lieve Heer…

Eens. Misschien in 3006 Zal ooit voor eeuwig Vrede vloeien. Stromen van 't Ene continent, Europa, naar 't Volgende. Dat deel van de Wereld op zijn beurt doet zijn Best, zo goed hij kan. Ooit. Wie weet, in 2106 Worden mensen wijs en wakker Wrijven ogen. Lezen meer Heldere blikken. Blauw Als water. Wijd verbreid; wapens Wereldwijd omgesmolten…

Van de grote drie zijn er twee nu dood, “Heroes don’t come easy”. Vanavond is ‘t een van de avonden waarop mijn tijd zinloos wordt gedood. “De avonden” zijn gisteren gestorven, om onsterfelijk te zijn. In toekomst en hiernamaals zijn zij niet voor niets gestorven. In de doka van het absolute zijn leven zij voort over het versteende bruidsbed…

ik zag je kop die verlandschappelijkt inzichtelijk je hele leven in water vloeit je blik, uiteindelijk heb je om hem gegeven herken markant je stem in dubbelfocus ik de andere man die maagd Maria speelde jij bond zo het verleden dat toekomst nooit meer kon je Worsteling is nu weer heden…

in het café bij de haven op de dijk in de kelder werd voorgedragen uit gedichten gezongen getamboereerd er was ook een vogelman die tsjilpte koerde hij leek wel kierewiet iedereen lachte zich een slag in de rondte…

Stemmen in zijn hoofd schrijen stil, verstomd chaos door wedloop geschapen heengang futiel, ondoordringbaar vermomd Reizend schrijvend stiltecentrum ijverig die ene klank verzoekend vangt hij essentie in een woord Ergens weerklinkt de finale versie romantisch en lyrisch vertaald stervensver weg op een hemelse wolk Vakkundigheid? Vergetelheid…

Doorzichtige illusie van verkruimelde muren nodigt hypocriet de Grieken uit Wees welgekomen maar niet voor mij ontsnapt tevergeefs aan de mond van verzilte weduwen Wat moet de hel nog ónder mij Uitgewrongen trots zorgt voor het gapende litteken op de zuurzoute toekomst van de overlevenden Laat de hoop maar varen Onder…

Mijn mooiste gedicht wordt morgen geboren met alles erop en eraan mijn mooiste gedicht houdt zich schuil in mijn holte het zwangert en heeft nog geen naam het ademt maar weegt nog geen woorden het trappelt maar vormt nog geen beeld het gist en doorkneedt onverwacht mijn gedachten het klopt op de geur van mijn geest het husselt de letters…

de krankjoreme precisie en eloquentie van het onbegrepen diepzinnig dichten uit glazen serres met broze grote lichten zorgt voor charisma roem en prominentie wendt het fenomeen zich in publiciteit men spoedt om diep en vol te inhaleren tegen de verwarring bij het epibreren slechts een enkeling voelt nattigheid zegt majesteit u is echt niet…