Alle inzendingen over emoties

jongetjes waren we ridders cowboys soldaten en niemand wist wie we op welk moment waren en later werden we iets wijzer voetbalden we en werden Sjakie Swart en of Pietje Keizer de wereld lag aan onze voeten we konden zijn wie we wilden we hadden nog weinig te moeten al snel ging dat veranderen en moesten we presteren net als al die…

Ik ben versleuteld in mijn hart het verleden die ook moeilijk was door verliefd op een ander te vergeten Spookt hij nog door mijn gedachtes van mijn eenzaamheid door aan je te denken vergeet ik dat Het hart sterk en kwetsbaar is Kon ik maar weer iemand aanraken Die verliefd op mij is en waardeert zoals ik ben Die het slot van mijn hart kan…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

haar toon is de mijne haar stem is die van mij ze omarmt ze troost ze verwarmt ze weekt en trilt de mijne los zo heel gewoon met haar gevoelige klanken het klinkt of het haar ziel is de aller diepste levenskern opgeroepen door het strijken van haar snaren bewogen maar toch ook ferm kan ook ik de roering van mijn gevoelens ontwaren…

dat ik de hoog lokkende Jungfrau in het zuivere Zwitserland bestijgen mag (de berg, niet de jongedame) gewichtloos in wolken de hemel binnen handbereik dat ik denk dat god mij niet ziet…

wie meent dat er een einde komt een einde aan mijn liefde voor jou weet weinig van gehechtheid zijn aan wie jij mij bent geworden en gebleven jou stem hoor ik nog elke dag bij het slaap gaan en wakker worden als vogelzang in de vroege ochtend die ik niet vergeten noch missen wil als een oase van rust en warmte die jij mij bent en…

Ik zag je gestalte bij de levensbron, duizendschoon in een oceaan, het haar vol bloesem, wild en ongetemd als de hoop, die we hebben gedronken om te willen zijn, vaak te ongeremd, gedoopt in een diffuus licht waar onze schaduw in verdrinkt, om het loflied van de toekomst in te verpakken steeds tot een verrassing op te maken en je de…

Terwijl zij woelde en woelde van rug naar zij en weer terug sponnen haar hersenen starre stekende spinsels de een na de ander en ze stapelden een hoge Ijzige ondoordringbare brij toen sprong de kat op ‘t bed perste natte neus tegen haar koude arm en legde zachte voorpootjes midden op die grote zere plek…

Op de treden van de schaduw stap ik reikhalzend voort. Boven mij worden in het avondvuur plannen voor de ochtend gesmeed. Op sterrende ramen staan pinksterend de antwoorden van vallende vragen. Ondanks de kortwiekende maansikkel bereiken die meteoren toch mijn oren. Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van…

zo wreed is de zee als ze bulderend haar woedende vloed tot aan de dijken jaagt waar ze stukslaat als het klappen van de zweep op sidderend vlees van beurs lichaam de zee neemt en verslindt paait en behaagt slokt op en ontlaadt zo veel is de zee…

niet te weten met wie eigenlijk niet eens waarom nooit is het hier te vinden altijd verder weg dan elders in een heideveld met gras akkers met doornige heggen bij een hek, een sloot, een weg die in de weg ligt als onbegaanbare verte en te zoeken wat je zou willen geven…

Ik ben gewend te worden onderschat Mislukte domme luie junk wordt er gedacht Ja ik heb het zo gehad Al die oordelen ben ik spuug zat Wacht maar tot dat ik in een hoekje gedreven wordt Dan gaat de knop om en word ik psycho echt gestoord Onderdrukt voor jaren niet gezien noch gehoord Overleven is de enige optie Adrenaline zorgt ervoor dat ik…

Het is nat in Den Haag het donkert en dreuzelt zij is de enige die zich nog staande houdt ze tuurt over zee alsof ze hoopt dat ‘het’ terugkomt ‘het’ dat nog niet weg is en nog geen naam heeft de duifjes samen sterk waartegen is nog onbekend maar het bestaat zoals je je verweert tegen hartenpijn die zich openbaart nog voor ze er…

luister mijn kind je ogen zijn te mooi glanzende sterren boven een demonische zee alleen de gouden zon kan deze zee verdragen tot de dagen zullen dagen troost zich mijn ziel met jou die mij met God en mens verbindt komt kinderen, komt, en luister naar 't geluid van vogels de raaf - de mus - de merel - hoe verschillend dat…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Wie nooit in een dal heeft gestaan weet niet hoe de berg eruit zien statig machtig en groots torent Zeus ver uit boven de Godenzonen waarmee hij zich omgeeft zijn echtelijke en buitenechtelijke aan zijn voeten zijn geliefde Hera haar venusheuvel glinstert in zonlicht haar lippen altijd gereed om hem te ontvangen die zij liefheeft gaat…

het mooiste gedicht komt van boven haar warmte en licht dat zoveel schijnt te beloven dat gedicht dat met liefde omarmt als een deken mij omsluit mij beschermt en verwarmt mij het gevoel geeft jij maakt echt uit dat gedicht doet zo haar best en is nu bij jou aangeland om dat te geven waarnaar ook jij lest neemt ze je bij de hand ze…

dat echte gedicht maakt je niets wijs het geeft zichzelf met liefde prijs als ik mijn ervaren blik op jouw ogen richt dat echte gedicht lees ik ‘s nachts kijkend naar de volle maan en ik het getoonde zonder woord begrijp en ten diepste kan verstaan je ziet haar in de wuivende wind ‘t is echt waar in de meest eerlijke ontwapenende lach…

al zal dit lied niet zingen tussen ringen van schuim als een duif slurp ik het Hooglied: rondom puin staar ik vergruisd in eeuwige zonneschijn met al het wenend volk aan Zijn kant de Bruidegom grijpt ons bij de hand in binnen en buitenland…

laat me dit gebied in de nacht verkennen ongemerkt deze landstreek des doods wat ik heb vervloekt en veracht want ze lieten me buiten staan en namen mijn minnaar af delfde voor mij 't graf steeds weer opnieuw op de wegen des levens lieten ze mijn vrienden de andere kant opkijken hun motto is graaien, de economie moet blijven…

Laat me je herinneren als een mooie geurige bloem in een voorjaarstuin laat me je herdenken als een knielende engel die de bloem bewondert laat me aan je denken als een bloemenengel die de schoonheid bemint zodat ik die niet vergeet…

je ziet slechts dat waar je oog op valt een voetbal die jouw bloemenperk verknalt jongetjes hebben zo’n plezier jouw bloemenperk interesseert hun geen ene moer geen zier ik ben kwaad maar kijk…… en kijk naar wat er echt is gebeurd zij zijn nog slechts even kind dus heb ik verder niet gezeurd slechts even getreurd het bloemenperk…

zij klimt naar boven in troosteloze eenzaamheid hamerslagen bonken in haar borst ook al weet zij dat Gij bij haar zijt aan weerszij der wereld geplaatst zij klimt naar boven om op de rotsen te gaan staan benee de zee ‘t mulle zand zij bijt met haar voortand een wond in haar lip gure wind strooit zout in de mond…

Jij lieve flinke meid mijn enig klein ‘Sprankje’ jij bent mijn kleine schat fluistert zachtjes in mijn oor misschien kan het toch dat ……. het mogelijk na een poosje wel goed komt ……. alsnog en daarom ga ik met jou samen door je zegt nieuwe kansen komen weer vandaag morgen echt waar ooit een keer je fluistert heb nog even geduld nee nee…

Een regenavond naar huis, een tocht naar mezelf langs spiegelende zebrapaden tot de andere kant. Die akelige achtervolger losgooien gaat niet: om de achttien meter sta ik in de schijnwerpers, ze werpen beschaduwde vraagtekens af met betraande ogen. En plots, oog in oog met mezelf tussen de sluier van de nacht een bundel overzicht…

Een gedicht moet over iets gaan; anders kan iemand niet zeggen of het gedicht overbodig is als hij kan zijn waar het gedicht over gaat. Wat hij kan zeggen, wat in zijn hart is: een gedicht als het een groter is dan het ander, teleurgesteld als het geen goed gedicht is. Een ander kan de woorden die te groot en te klein zijn vergeten als ballen…

In woorden vatten wat ons beroert Het ontsnapt aan het woord aan letters, het vliegt door mazen als een rookpluim, niet te vangen te kaderen, te kooien Hooguit een spoortje waarin een ander verder, meekijken kan in die flikkerende vlam, vervagende rookwolk. Of bij de vloedlijn, door golven bevloed en beëbd, de rand gracieus bekringeld…

schaduwen op het behang die ons de adem dreigen te benemen voorbij pijnlijke herinneringen getekend als artisjok het opgekropt gevoel als een beestenboel blijft hangen in onze strot de uitlaatklep verstopt en dat we dan: juist dan , vaak tot de beste prestaties kunnen komen in het diepte punt van ons leven…

Je vroeg me Je vroeg me of ik je mag... Ik zei nee .. Je vroeg me of je mooi was.. ik zei nee.. Je vroeg me of je in me hart was.. Ik zei nee.. Je vroeg me of ik zou huilen als je weg liep ik zei nee.. Dus liep je weg.. Ik pakte je arm en zei: Ik mag je niet... Ik hou van je Je bent niet mooi... Maar prachtig Je bent niet in me hart…

Eigenlijk wil ik je het liefste bewaren maar toch ook delen Eigenlijk hou ik je het liefste voor mezelf maar toch ook weer niet…