Pure nostalgie:

Luisterend naar de piano op de autoradio,
zie ik nu haarscherp
een exgeliefde spelen.
(die nu rouwend om een ander is)

Mijn wijk binnen komen rijden,
jongetjes zien klimmen over hek,
die me in een vlaag doen denken aan mijn kind,
waarvan 'k kort daarvoor nog het graf,
waarlangs ik reed, dacht te bezoeken, maar toch niet deed.

Langs ons voetbalveldje,
waar mooie opgeschoten jongens vrolijk schoppen,
met weemoed rijd ik hen voorbij en bedenk dat ik hier
niet meer mijn tweede zoon ertussen zien zal,
omdat hij net verhuisd naar elders is,
en plotseling voel ik gemis.

Een toneelstuk hebben bijgewoond, alleen,
lievelingsuitje, 'k had het met mijn ex gemeen.
Daarna mijn schamel pand betreden,
dat we ooit bekleedden met ons vijven.

Mijn broze walnootboom door het raam
in de tuin zien staan,
waarin deze week nog hoog mijn laatste geliefde zat,
om er droge takken uit te halen,
die even later van niets meer wist....

en ik die praten ga tegen een wit vel achter de pc,
om dit op te schrijven.

Herinneringen, kunnen verrukken, maar ook,
wat niet meer is, bedrukken.
De kunst ben ik al zolang aan het leren
om met het eeuwige vervliegen
van personen, dingen om te gaan,
als de schouwer van een film, toneel,
als de lezer van een gedicht.

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 295