Alle inzendingen over individu

De ziel is sterk, maakt werk van haar taak, wat ik ook meemaak.…

Je zult me herinneren, in jouw moeilijkste dagen, als degene die volhield die het leven niet voor bekeken hield.…

Ik schreed voort in mijn veiligheid, in de stilte. Ik schrijd alsmaar voort en verder, als een pril, jonge schaapherderin... . Ik teken op, bedenk en sta in verbinding met een hoger bewustzijn, dan de mijne. Mocht ik slechts dáár gaan staan, wat ik beoogde: bogen zullen staan en vallen over mij, voor mij. Er zal een punt komen, waarin stroomversnelling…

Hij sleet zijn jeugd in 't afgelegen slot En diende een hof, geestloos wuft en verwaten. Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot Alleen naar de pas opgerichte Staten. Om zijn stilzwijgen en onzeker schot Geminacht door kooplieden en soldaten, Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot Dat hij niet delgen kon, slechts macht…

Jij zal daar staan met jouw haren in de wind ik herken je aan jouw gestalte ik weet dat ik op jou vertrouwen kan want jij bent de enige van wie ik weet dat jij deze rol voor me innemen zal.…

Vroeg in de middag, stilte om het huis, in het huis. Geritsel van bladeren hoorbaar door het open raam. En bij tijd en wijle een verdwaalde stem. Alles lijkt doordrenkt met leegte. De dingen hebben geen naam en het is alsof ik er zelf niet ben.…

Alles wat ik schreef, zal schrijven om te blijven. Alles waarvoor ik leef, vanuit het diepste uit mijn buik, dieper dan diepst boorde ik aan; borrelden naar boven: alles, de ervaring uit mijn levens... al mijn streven, over al de levens heen, ik legde het vast, zo een dichteres betaamt. Mijn vele gezichten in velerlei gedichten!…

De pen, die ik oppak, opnieuw en nieuw... die pen vlekt haar inkt niet. Ze strijkt heel duidelijk strepen, die niet liegen, niet zomaar over levens rondvliegen. Mijn blauwe inkt, -geen zwart-, maakt dat donkere wolken, in het hoofd, verdwijnen, overtrekken. Mijn inkt, zo giftig als kan zijn, is niet te drinken, maar slechts, juist: tot…

Mijn zoektocht naar de bron is gesmoord in een poging het verleden aaneen te rijgen. Ik zie geen kans de zee des levens te bestijgen, zolang ik jouw fluistering niet heb gehoord. Het blakende zand doet de voeten branden, een innerlijk vuur raast in ziedende vaart. Er is geen medicijn die deze storm bedaart, dit blijft een gevecht met gebonden…

Heel hard lach ik om de mensen op deze wereld. Heel hard lach ik om hun liefde, hartstocht en haat. Heel hard lachen, om wat ze niet kunnen laten... Heel hard lachen om hun gebruiken, gewoonten, feesten. Heel hard lachen om verslavingsgedrag... om 'fouten', om menselijk onvermogen. Heel hard lachen om de dood, die overgaat in het leven.…

Zij wist het. Zij wist het. Haar hoge waarden in haar geest, en haar ziel; ongekend op aarde.…

(voor: A.D.) Als een gebroken Diamant waarvan de aardse waarde er niet toe doet schitter ik! Het ging, gaat niet over wat schuilgaat, achter de realiteit. De werkelijkheid is, ligt daar bloot: dat de goedheid van mijn hoofdelijke intelligentie zich uit van klein tot groot! Het doet niet alsof; speelt dat spel zelden tot nooit, immer verbonden…

Wees niet bang voor mijn krachten; het zijn slechts sterke, liefdevolle gedachten.…

Hartstikke gek. Hartstikke gaaf en vreselijk braaf! Hartstikke abnormaal, vooral heel normaal. Hartstikke raar, ook, maar hartstikke waar! Hartstikke grenzeloos, hartstikke dodelijk... Je moet maar eens een pil, een flinke dosis van Petra innemen... hartstikke fataal, hartstikke door dat: veels te groot hart!…

Een nul is pas een onbenul, als ie beseft dat het geen getal is!…

Ik heb veel geduld ik kan wachten ik ben er altijd goed in geweest in het wachten totdat de omstandigheden verzachten en ik laten blijken kan dat het van mijn kant altijd was 'houden van'.…

Zolang er ruimte is en stilte om te schrijven Zolang ik mijzelf kan denken in de blauwe lucht gaan liggen ‘t licht kan eten en ‘t donker vasthouden Zolang witte kou in mijn kamer staat en ik met volle ogen ‘t ochtendlicht voel steken Zolang durf ik elke dag mijn huis uit te gaan mensen te groeten en verder te lopen met mijn lach…

Als er dan toch aan mij werd gevraagd: "Mevrouw Hermans, wie bent u, in Godsnaam?" Ach, wat zal ik dan zwijgen, allereerst, en dan iets zomaar zeggen... Ach, wat deed het er toe, dat wat ik doe mensen, vol ego mensen, leeg van hart, mensen, zoekend naar eigen geest, vele mensen, zoekende, naar een geest als ik. Ach, wat is belangrijk…

De tocht terug naar huis gaat over loopplanken en langs smalle paden. Naar de bron, waarvan het water is verwilderd en aangelengd met tranen van vreugde en verdriet. Naar het nest, door de kleine ronde opening van het nestkastje. Weer terug in het schaarse licht van vroege dagen, in de schaduw van de schelle schijn. In aanwezigheid…

Kwetsbaar je hand Scheef op het kussen gelegd Duim doelloos naar voren Vingers klein en teer Oogt je aandacht bevroren En lijk je in jezelf Te vondeling gelegd In liefde opgedragen aan mijn schoonbroer Anton, Stichting Hendrik van Boeijen, locatie Havelte.…

Door de lege koude akker Loopt een oude, arme stakker, Zoekend in de harde grond Of-ie geen petatters vond. Wroetend gaan de zwarte handen, Klapperend de zwarte tanden, Gulzig glimt de grauwe mond of-ie geen petatters vond. In de avond nog, bedrogen, ging de moede schim gebogen, kroop de zwarte schaduw rond of-ie geen petatters vond.…

Op je tenen lopen wil niet zeggen nieuwe schoenen kopen, met hakken als stiletto's, maar met beide benen op de grond proberen te blijven, je best doen om je houvast te bewaren, je evenwicht zien te vinden en onder controle te houden. Naar boven blijven kijken, en denken eens zal het me lukken! Alleen niet weten... dat die grond het randje…

En dan ff niks, dan Jij, je eigen boek, je eigen gedachten, je eigen wereld En je eigen regie En dan kom je uit je droom Je opent je ogen, doet het boek dicht En zie Als je echt wil, dan kan het worden zoals het in je gedachten speelde Jij hebt de regie, jij bepaalt je eigen beelden,…

Het vuur in de ziel, het flikkerend vuur in het hart: ze wekten mij in de nacht. Mijn vuur, gekregen voor mijn leven te vervaardigen; het leek een gegeven... waarmee ik moest zien te leven. Vuur van woede, vuur door haat... ze werden geblust met begrafenis van oud zeer. Ik leerde ze veel meer. Maar het grote vuur der liefde deed hartstocht…

Om te aarden in een bodem, woest van grond, drijven dunne velden landinwaarts uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond. Aan de oevers van naderend welbehagen vangen steile stranden een golf van ijdele hoop, in verdronken vaarwater ten grave gedragen. Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht,…

Volledig naakt zal ik welbespraakt mijn gedichten tonen om de dagelijkse goden te onttronen. Naakt en bloot haal ik mensen uit de goot. Elk gedicht draagt een licht dat mensen in nood hoop biedt... als élk lied. Ontbloot van eigen gêne, schaamte of schande geef ik mezelf bloot: dat is al wat ik wilde dat, wat mijn levensvragen…

Ik weet dat ik er vaak alleen voor kom te staan, dat wist ik toen ik aan deze reis begon maar ik wist en weet nu ook, dat ik op jou vertrouwen kon.…

Het tekende mij, Vond hij - dat Ik hem niet De moeite waard Vond om hem in Potlood te schetsen - Waarop ik hem liet weten Dat hij volgens mij Een vertekend beeld Van mij had uitgemeten…

Mijn wezen, mijn kern, heeft essentieel geen angst. Mijn wezen is vrij en staat positief in het leven. Mijn wezen deelt graag, wat ze heeft geleerd. Mijn kern geeft graag door wat ze op Aarde beleeft. Mijn essentie heeft lief, tot het einde.…

Tot het bot door gegaan De laatste woorden ze laten je staren Nu of nooit meer samen verhalen Op de bol een gezicht je ziet Enkel nog me rug en kruin Het raakt je maar raakt langzaam op…