Alle inzendingen over overig

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

zo rood als het licht waarvoor je eigenlijk moet stoppen zo rood als het vocht dat je niet mag verliezen en lijdt tot de dood zo rood als de ochtendzon zo nat wordt de dag – het blijft niet droog zo rood als een vuur zo heet als de hel verschroeiend en meedogenloos zo rood als jouw lippen zo zoet als een kers was je…

De honden rennen naar het noorderlicht, pas op! Eet geen gele sneeuw!…

net genoeg adem om de stilte te dragen net boven de grond net genoeg gewicht om niet te blijven hangen aan lange armen net genoeg liefde om het leven te laten gaan zoals het is net genoeg handen om al het waardevolle te delen met jou en met jou en jou…

zou de madelief een hekel hebben aan de margriet zou een merel een lijster haten? De meerkoet en de waterhoen kunnen hun ding aan de waterkant best gezamenlijk naast elkaar doen houdt de tortel die van ‘t hout angstvallig in de gaten? De mees van het kool zal de pimpelaar echt wel genoeg ruimte laten ach ze lopen elkaar soms voor…

Onze huid is een fijne scheiding om met lijf en leden op te heffen en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand…

de meeste mensen breken meer dan een keer laat het littekens na die ze voelen als het buiten koud wordt de olifant maakt niks stuk in de porseleinkast totdat iemand zijn ziel breekt…

Herinneringen zijn als wolken, zachtjes drijvend langs de horizon. In rossige tinten kleurend, bij de ondergaande zon, wachtend op de nacht. Als stille wateren door de wind in beroering gebracht. Gestalten treden nader, spreken en maken gebaren. Dat is waaraan ik ze herken. Mijn moeder met haar schort, haar vinger geheven. Ik ben immers…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

Ik voel me heel oud met dit weer, met deze kou -- zo breekbaar als glas.…

als het rustig was op kantoor kreeg Henkie soms de lumineuze inval om ongecontroleerd op de nokjes, waar de de telefoonhoorn op rustte, te rammen die keer bereikte hij iemand van de ‘Faeröer’ eilanden ooit kreeg hij zo’n ‘goddeloze Rus’ of zo aan de lijn de man moet zich rot geschrokken zijn en mogelijke gedacht hebben oei ik word…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

Mama is mooi, en de garage met mijn eigen naam erop die ik nog niet kan lezen ook mijn fiets op Koninginnedag de bloemslingers op de auto's na een dagje aan zee met alle neefjes en nichtjes alles wat ik maak en weer afbreek, hijskranen gebouwen en tekeningen Mama zegt: jij woont op de Olympus omdat je zo bijzonder bent en alles mooi…

Ik droom van de geur van nog te plukken appels – en word niet wakker.…

'Zeffe doen', zei ik en ik brandde mijn vingers ik was een grote meid, ik wilde alles wat mijn broer mocht Als ik zin heb, rijd ik naar Parijs op mijn Norton, in mijn leren jas met toegedichte emblemen de scheldgedachten van bange mensen die me mijden ongeschikt verklaren en mijn beurt overslaan 'Schaam je', zeggen ze maar ik…

Gezichten heb jij een stuk of duizend, borsten – tel ik niet zoveel.…

Iedereen is moedig, echt waar want alle mensen hebben een hart waarin vrienden en wensen wonen en geheimen, en hartstochten misschien niet alle vier, maar nooit staan de kamers leeg Harten kloppen voor hun gasten en heel het lichaam bestaat om hen te beschermen met moed die moet Dit is een onbekend geheim dat slechts weinigen begrijpen…

in een andere wereld was ik misschien jong een geboren dichter een vriend een moeder minnares koorddanser iemand anders was ik misschien een verhaal een seizoen spiegel een nacht een vraag iets van een begin een zuchtje wind iets anders was ik misschien glas steen van porselein ijzer van zijde van fluweel van een andere…

Tussen de akkers een laag ommuurd grasveldje – met boerengraven.…

Ik zal het lege gele bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. Ik mag jouw zweet als…

de transparante engel op de ladder die haar vleugels samenvouwt het broze woord dat sterft in stromen van vergetelheid het kiezelpad in de tuin de regen die onbedaarlijk huilt de zee die glinsterend groen eindeloos deint de doorzichtige witte maan het licht dat naar de grond glijdt de kleine duivenveer in het zand…

Een kudde modder- schapen in de schemering – eindeloze hei.…

was ik maar zo’n vlindervanger van mooie woorden dan kon ik ze in schoonheid naast elkaar zetten elke soort op een rij achter glas op papier fraaie zinnen maken maar nee dat moet toch niet vlinders moeten fladderen zoals ook woorden vrij moeten leven een vrij en levend woord zal de mooiste zinnen geven vlinders zullen hun…

Als mensen bidden, bidden ze om regens van rechtvaardigheid dauwend uit de hoge hemel die hun verlangen lessen en hun zielen verlossen midden in het leven waaraan zij lijden reikend naar een engel van troost en bemoediging een helpende hand ook als die alleen helpen kan om samen anderen te helpen en de bloemen te begroeten die opkomen…

het was een zwarte droom toen de wind verstomde en achter de witte ijle berken een hand naar me leek te wenken een vlucht van duiven tuimelde omlaag in kalme tred liep ik naar de rivier de storm in mij ging liggen het verre tussen hem en mij verdween toen ik de wenkende hand van de oude vermoeide veerman naderde mijn gedachten…

Omdat alles alles is helemaal zonder niets en uiteraard toch ook al het niets van het heelalles is niet alleen het ondenkbare wat er ooit was voor het begin van de sterren en wat er zal zijn na het bestaan van de sterren maar ook de illusie van de tijd waarin wij leven en denken iets te weten van wat alles onwetend weet…

iemand trok het zwijgen uit de muur kerfde fragmenten in stenen hing papieren poëzie aan de waslijn beukte op de trom iemand huilde als een wolf in de nacht niemand kwam…

Op de fiets kwam ik tot Poppel en Kleef, het buitenland Vrienden woonden in Gendt Ik kreeg stevige dijen en kuiten de school was in de stad de hogeschool in een andere stad Toen paste mijn wereld niet meer in een cirkel van een uur gaans maar in Amsterdam was het weer zoals in mijn kindertijd, alles dichtbij, de wereld groot genoeg…

De zwarte akkers, het jonggroene koren, hoor! De veldleeuwerik!…

Mijn eerste liefdes, een spel: de leuke jongens in de pauzes waar school goed voor was en in de weekenden met leugens bevestigd door mijn lieve broer avonden plezier in disco en soos – het ware, mijn echte, leven Haal een bessen, we gaan niet weg niet naar bed. De fiets wacht wel we blijven kletsen en lachen, vrij zijn we, want mama…