Alle inzendingen over literatuur

O kroning aller kroningen! De nieuwe dichter-vaderlands, Die rijmt in vatbaar Nederlands Komt ook nog eens uit Groningen. Hoe anders dan de kunstenaar Die denkt dat hem geen metrum past. Maar ach, zo'n artistieke kwast Is simpel lui en sneller klaar. Er is geen "minder" en geen "beter": Het is maar net waar je voor kiest Maar met…

ik heb gewikt jij jezelf gewogen er is nooit gelogen we hebben de wereld geschikt naar ons hand het is paradijs in een hemels vertoeven als verlangen in woord en in tedere daad de realilteit zal overtroeven jij woont in mijn lach ik in je dromen en ooit zal ons paddestoelhuis uit het bos tot ons komen dan zijn we eindelijk thuis…

Piet Pluimers wou het liefste verzen schrijven over wat late rozen in de zon. Hij was een dichter en hij wou het blijven. Hij schreef sonnetten toen hij pas begon. Het rijmde ook. Maar and're dichters zeiden: je mag niet rijmen joh, 't is geen gezicht! Je moet zorgvuldig alle rijm vermijden, want een gedicht dat rijmt is geen gedicht.…

Ik heb alleen de woorden, gij de geest, En zoveel als geest meerder is dan woord, Is in dit werk meer dat aan u behoort Dan aan uw dichter, die het schrijft en leest. Gij gaaft mij goeds uit uwe geest en preest Mij voor uzelve, bracht ik daarna voort Uw goed in schoon verband van woord met woord, Maar minder schoon dan 't in ú was geweest.…

ik was een plant jij bracht me tot bloei jouw koestering en warmte gaven groei een nieuwe kans de aarde was volmaakt met norm en waarden toegedekt het water sijpelde maar heeft de echte wortel nooit gestrekt we kenden zon zagen de vruchten van ons leven een vroege herfst begon omdat het stukje lente ging ontbreken ik bloei in jouw…

Voor de grootste schrijver van weleer kwam in bezieling een ommekeer was daardoor verstild gevoelens verkild toen had de dromer geen dromen meer. De schrijver pakte zijn jachtgeweer en schoot zichzelf uit wanhoop neer vond dat het leven niets meer kon geven toen had de dromer geen dromen meer.…

"Ik ga weer, als 't niet stil wordt," riep hij ieder uur en driftig tikte op de bank zijn lineaal. Rumoerig bleef zijn klas in 't saaie vaklokaal: Van A tot Z doceerde hij Literatuur, 't Duurde weer eindeloos. Hij sprak in vreemde taal over Het Boek, Het Vers, met langzaam dovend vuur. Wij keken van de ramen naar de kale muur en…

Langs ijle spiralen daalt een klank uit vage verten wordt een levenskiem geboren de dichter luistert naar een dunne stem heeft nog de chaos niet bezworen maar schikt en kiest hij steunt en voedt het schepsel dat in hem is komen leven met woord en zin die uit het niets steeds helderder rondom hem zweven totdat het een gestalte heeft en een gezicht…

ik ben weer in jouw bos daar waar onze lente welig tierde herinner me het jonge groen de laatste stukjes wintermos die in donkertint hun overwinning vierden weet van een zomer die vol warmte bloeide een herfst die door zijn oogst in kleur en vrucht ons boeide nu waait een schrale wind en fluistert vorst witrijpend aan de takken…

De dichter, in zijn afgeleefd karkas, spreekt van de vogel die hij liever was. Hermetisch is zijn lijf tot vlees vervloeid in wat achter zijn vel is aangegroeid. Dicht zich een vogel met alweer een wens: het klaaglijk tsjilpen: “Was ik maar een mens, de boom waarin ik zoveel nesten vlecht is door die zak als kachelhout geslecht”. Zo denkt…

Gij stápt met tóórnig ópgestreken zeilen, En kuif, parmantig in de hoogte stekend, Uw toorn tot harde stukjes grofheid brekend, Die al uw vrienden om hun oren keilen Als nonchalante en ongalante bijlen... - O, Schoonheids opperman, gij beukt uitstekend,... Maar toch, woest slimmertje, die 't al uitrékent, Rekendet ge óók uit de óórzaak…

een staf de gouden pij en rozen in mijn haar in wijds gebaar schik ik de wereld bloos me dan tot koningin ontbied de roze wolken dwing rivieren oeverloos en speel met zwart dolken geen land heb ik maar dromen geluk klapt handen op elkaar gejuich in schijn van goud zal komen de staf is weer een horizon voorbij het bloemenkleed…

kom bij me zitten zei je onverwacht je blik was open en je ogen zacht verliefd sloeg ik een arm om je heen en kuste je je lippen namen mij apart en gaven zo de smaak van liefde terug je lichaam raakte mij verwachtingsvol jouw handen woelden door mijn haar sprak lieve woordjes bij je oor als een…

waai mijn blosjes weg bevries de glimlach breek mijn lippen is er meer ijzig is je adem je kille stem verschraalt mijn lijf waarin verliezen huist muren zonder kamers handen afgekapt ogen die verbouwden alles wat ik was je ruimte stond me aan ze liet me gaan ik droom niet meer om koud te wonen…

was jij het toeval dat zo lonkte me wenkte met een lach ik wilde je ontmoeten je was zo zeldzaam zeker op het moment dat ik je zag je hoorde daar waar ik je had gepland, als alles goed ging zou ik je nooit hebben gekend je had een handvol wensen die ik in je ogen las, er was geen keuze, dat beseften we pas achteraf want alles…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

het leek geen beest een hapering in mijn gedachte ik lachte om de onbenulligheid maar steeds was ik het draadje kwijt, ik kon niet goed meer formuleren halverwege bleef ik steken door mijn twijfel moest ik het steeds weer opnieuw proberen ik was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen…

De wereld bloeit op het tapijt; bloemen bij thuiskomst vòòr Uw tijd. Uw voet naast mij is nauw gelicht, of de pool heeft zich weer opgericht. Het bloesemspoor is nochtans feit: heeft geur van Uw aanwezigheid. Dood heeft U een kamer ingericht binnen de breedte van dit gedicht.…

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal…

Boterbloem als metafoor Vinkentouw als rode draad Arendsoog als antiheld Romantiek als houden van Paringsdans als ritueel Ongekust als maagdenvlies Onsterfelijkheid was zijn deel Maar leven kon hij niet…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

ik ben op weg een ster voor je te plukken. stralen doe je zelf al ik kijk omlaag zie alle lichten vluchten nacht verjaagt de dag vandaag in hoger sferen ben je anders komt in flitsen dichterbij je aanraking, het tedere fluisteren is hemelse muziek voor mij we reizen snel met zonnewinden door de stelsels schaduw ijlt ons schitterend…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees en zwaaide weg ik draaide bij het hek om nog te kijken je was er niet op de vertrouwde plek…

zeg me wie je bent je ogen sluimerden verlangen ik bleef er jaren hangen maar heb je nooit gekend je vocht om eindelijk jezelf weer te vinden was drempelloos in openen en zult je nooit meer binden je hebt mijn tuin gezien de bloemen die we bloeiden er zijn er meer misschien waar jij ook in zou kunnen groeien Kom zeg me wie je bent…

ooit ligt een haas lam met een stuit resten beentjes mos zacht tellen dagen dubbel een hamer vangt zonder rede loos bloed mooi kreten op vertrekt een laatste stuip met kerstmis voor de deur het klopt kamers vullen geluid…

je kalfde af er was meer ijs dan dat ik zag je drijft in zout tranen aards verdriet al eeuwen oud neerslag onder zon zonder zilt waar alles in begon je bent gevlucht koelde af in hoger sferen emoties kunnen je niet deren in je kristallen licht de tijd, noordpolig was je koninkrijk maar nu de warmte heerst en vorst dat…

in rood en geel zie ik geen sterven het is het erven van de zomergloed de oogst van zon en lange dagen overvloed ook jij was stil in pril ontluiken het duurde lang voordat ik lente in je ogen zag en in je lach de vroege vogels hoorde fluiten je bloesemde als nooit te voor kleurde vol de zomer we maakten hittegolven door bewoonden…

Tracht te dichten wat ik kan praat de woorden een complex aan, ruk de zin uit zijn verband en geef de teksten op hun kop Dacht te zwichten dat ik dan in het donkerste duister verdwaal de letters knip uit vale krant gelijk ’n sidderaal als uit de vingers van m’n toppen de inkt vloeit over maagd’lijk wit doorslaand niet te stoppen want…

Spelend met de klei van onze taal viel me op dat je de naam ‘Komrij’ met een simpele maar slimme omhaal kunt kneden tot het woord ‘Korijm’ En als ik dan wat verder tover - met zijn Hollandse voornaam erbij - hou ik enerzijds ‘Geri’ over maar heb ik anderzijds wel ‘Kortrijm’ Na wat gepuzzel en wat gemijmer leent deze veelzeggende naam zich…

je loop is poëzie je naaldhakt in een lenteritme en zet klikkend puntjes op de ï je lippen zetten rood aan het eerste kleuren van de zon ontwakend in de dauw rijzend naar het stralend blauw je lach doet vogels zingen die hun dag beginnen als een pluisje zwart dat vrolijk opvliegt in zijn eerste start je heupen dagen uit lopen…