Alle inzendingen over literatuur

ik wilde je lezen in het strelen van huid kraste met nagels mijn liefde voluit je voelde de pijn in het zien van de sporen jouw naam werd in rood heel langzaam geboren ik zocht naar je ziel in onherbergzame dalen we slechtten de bergen om waarheid te halen ik peilde je ogen in een landschap verdriet door het grijs van vergeten…

ik zag de buien komen wolken groeiden wit gezicht grijze randen, zwarte kanten meegenomen op hun snelle drift ik zag je takken breken, zwaaien in een schamel evenwicht meegaan en nog verder buigen doodgaan zonder tegenwicht ik fluister storm in je zwijgen toch ben je door de wind geveld we hadden samen kunnen blijven als jouw stilte…

ik ben de schepping niet nabij lach om jullie stormen orkanen en de eeuwen averij niet ik stuur meer de zeeën dat doen jullie buiten mij de aarde kraakt in al haar voegen, jullie zwoegen gaat aan mij voorbij het tijdelijke leven is voor jou vermenigvuldig je en gauw zie de sterren, maak de maan raak haar aan, overschrijd eens het…

de wolkenbank hangt verte omdat blauw dichtbij wil zijn wind jaagt op de randen speelt kleur met allerhande laat wolken verwaaien zo dat de zon zijn boog kan draaien we liepen uit het paradijs de lach nog op je lippen jij liet mij de appel slikken die de slang bevolen had ik at met jou de hoogmoed die van Hem gestolen was het bleek…

amos sliep en liep de kwelder door geen vrede graast de kudde voor opgetrokken lippen heeft de vloed die geulen vullen gaat en prielen veilig wantij raakt volledig zoek de stroom omhelst de trage zielen ---------------------------------------------------------- 18 december 2001 zonneleen 18 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk…

Ga met mij de strijd aan de pennenstrijd, laat mij zien jouw taalbeheersing en virtuositeit, de kracht van jouw inhoud doet mij niet veel, maar owee jouw stijl wees daarin professioneel. Ga met mij de strijd aan de pennenstrijd, verwerp wat voor jou verwerpelijk is, onderbouwing is niet wat mij interesseert, jouw vormgeving maakt mij wellicht…

ik mis je in het opgaan van de zon je schaduwt alle uren die nu langer lijken te gaan duren de week verliest zijn dagen omdat niemand naar hun naam komt vragen, zonder jou is doordeweeks maar grauw je woont in stilte neemt geen woord meer op laat je warmte langzaam wurgen door de winter van de strop muren schuren onbegrip liefde…

hier ben ik gelukkig zonder verplichtingen elders de lastige liefde ik kan denken eindelijk denken eindeloos denken het ene nodige dit wilde ik toch ? de wijde rust het boerse zingen van monniken? waarom dan nog getreurd? ---------------------------------------------------------- maandag 17 december 2001 gedachtenis san juan…

waar hou jij je toch verborgen eerste liefde van mijn hart? eens het alles ziende oog het alles horend oor het altijd wakend hart nu een vluchtend hert eens de dageraad de schitterdauw in morgenlicht nu hulle en mist -------------------------------------------------- 16 december 2001 zondag gaudete gedachtenis san juan de la cruz…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we kusten langer dan verwacht die liefde is ons altijd bijgebleven…

je stond temidden van de bloemen, ik zag je opengaan je bloeide heel kortststondig een vonk magie raakte me aan ik liep betoverd naar je toe je lach omhelsde mij voelde hoe je handen praatten ze maakten me zo blij ze pelden lagen van verbittering streken angst en woede weg ogen kregen weer de schittering die je altijd in je woorden legt…

ik wil spelen met de dingen om me heen stofjes die in licht verdwalen dansend op de zonnestralen zomaar voor het spel alleen gedachten vangen die in zonlicht hangen een vage schijn die niet anders blijkt te zijn dan een stukje uitgesteld verlangen je mag de warmte van mijn handen voelen als ik je troost omdat tranen van je wangen…

absconditus (de verborgene) begeerte heeft mij aangeraakt weerbarstig desolaat gemaakt men zoekt de duinen af de dalen wordt ooit dit monnikswerk gestaakt? vrijdag 14 december 2001 gedachtenis van san juan de la cruz 1 zonneleen 14 passer solitarius (een kleine eenzame vogel) hij zoekt mij om den brode en nu pas zie ik die grijze…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

speel jij met mensen in de poppenkast die morgen heet en dus de tijd vergeet daar dansen creaturen ook de touwtjes zijn fictief hartenstelen in de toekomst maakt je nog geen dief tranen zat om onschuld uit te wassen blik vol arrogantie, leer maar op jezelf te passen je wist sporen van de indruk die je maakt klappen voelen niet…

Ze trekken ter schole ten halleveracht, - Het dorpje ligt ver van 't gehucht, - Om 't even, of liefelijk 't zonneke lacht, Voor wind noch voor regen beducht. Met blauw-baaien rokskens, de blinkende blokskens van 's zaterdags vers gevernist, zo trekken ze zwijgend de koppekes nijgend, door regen, door sneeuw of door mist; Dan spreken die…

Als de volle zinnen ontbloot zijn van geraffineerd aangeklede woorden dan nemen wij je vliegensvlug onder onze matte vleugels…

Verlangend naar mijzelf staar ik naar de rimpeling Zich herhalend als een Echo in mijn hoofd Verliefd, verloren Met één blik onwetend mijn noodlot achterna tot de roerloze oppervlakte verandert in een immense rimpeling evenwicht wordt tegenwicht, vergeefs op weg naar het onbereikbare blijkt schijn mij te bedriegen de diepte in gezogen…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

woorden breken als ik schrijf, verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken…

hij was het huis gezicht achter de ramen een veertiger, wel aardig maar zonder andere namen een arm, een blonde lok misschien gezichtsbedrog ik gokte op zijn vrouw zijn broek, een scherpe vouw geen tuin, maar een balkon met zon die hij genoot de andere stoel bleef leef zodat het wit ervan verschoot een arm die gordijnen sloot die…

Ach wat heerlijk boeken te kunnen lezen een nieuw boek, veel mooier dan een nieuw lief immers bij hen ben ik immer op mijn qui-vive tussen de letters kan ik echter onbevreesd wezen Ach wat heerlijk boeken te kunnen schrijven worstelend met pen, letters, inkt en papier over heden, verleden, toekomst, nu en hier Veel mooier nog dan schilderen…

de grond is wit de lucht is nevelgrijs maar wij zijn mensen die ons buiten wagen in donzen mantels die ons lijf behagen vertrekken wij dik ingepakt op reis geen angst of twijfel brengt ons van de wijs wij stellen aan het gaande pad geen vragen hoe lang het nog zoveel gewicht kan dragen en denken niet aan onbetrouwbaar ijs de bloedstroom…

amos zag een vogel in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die dalend in zijn bloeden ging vertolken wat hem als kind reeds zo ontstellen kon ik dool opnieuw door donkerholle zalen waar spiegels voorhistorisch licht ontvingen en in ’t gebinte stil de hymnen hingen – wat dwingt mij hier alsnog verhaal te halen ? op de dorpel naar…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

wil je dat ik kijk naar je woorden je begrijp uit de vruchten die je deelt moet ik ze op kleur herkennen in het struikgewas waarmee jij je omgeeft hoop je dat ik verder zoek omhoog de bomen langs waar vogels vliegen die we samen hoorden fluiten je kunt je toch ook anders uiten sneeuw is nu jouw feest smelt tot wie je bent geweest…

EEN LIED IN 1840. Kan het zijn dat de lier, die sinds lang niet meer ruiste, die sinds lang tot geen harten in dichtmuziek sprak, weer opeens van verrukking en hemellust bruiste, en in stromende galmen het stilzwijgen brak? Kan het zijn dat een ader, verstikt en vergeten, schoon eens mede van jeugdige zangtonen vol, thans opnieuw, door een…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…