Alle inzendingen over individu

Het zand in haar navel, een ijsje in haar hand. Smelt het, dan zand erover. Strand vlakt uit. Ze noemt de wind een val, blaast hem aan bovenhuids. Uit de zee doemt mist die haar inkuilt in een glazen kist. IJsbloem in de zomer. Loodzwaar achter een raam met leeftocht staan. Het licht doorwaden in een lens. Tintelingen in een glasfiguur. Slaapt…

Het lege lokaal Gevuld met een eiken houten stoel Waarop een vermoeide oude man zijn tijd doorbrengt Na jaren van steun Zijn best gedaan Is de vermoeide oude man uitgespeeld…

Bovenkamer vol leegte Afgevlakte overgevoeligheid Voor de toekomst niets meer zeker Geest gepijnigd door de tijd…

Probeer het een keer met ascese je word er wat luchtiger van…

Een vogel die niet slapen kon liep op zijn nestrand rond. Hij riep maar steeds om Mogadon geen mens die het verstond. Die het hoorden, zeiden allemaal: O wat mooi, een nachtegaal.…

ik ken dag ik ken nacht ik ken licht ik ken donker ik voel me het meest thuis, in de schemer kleuren zijn duidelijker weergegeven het geluid is puurder en schoner ik proef beter en ik ruik wat ik ruik de schemer is een filter het scheidt zaken van elkaar de schemer is een filter en ik neem van alles waar ik ben vaak nogal kritisch of…

Schilderde mij af als witte man op zwarte berg liet mij voorbij glijden over regenboog vol kleuren rijden verfde mij zorgvuldig als groteske dwerg op groene heuvels naar beneden naast de spiegelgalerij schilderde mij terug in dure, fatsoenlijke kleren tussen rijke meneren in hele chique wijk liet mij voorbij flaneren voor vergeten…

Als een mens toch van te voren weten zou, wat of er gebeurde, zal ze dan een andere weg inslaan, als een mens van te voren precies weet wat er mis gaat bij het inslaan van die ene rechte straat, wetende dat er ongein te wachten staat, neemt ze dan nog die ene rechte straat? Als een mens van te voren weet, wat er gebeuren zou, als het…

Wanneer je, je eigen bodem weet te vinden, zul je nooit verdrinken. Echter, als je naar je eigen ik zoeken moet, is het beter, dat je een reddingsvest aandoet!…

de man op de bank ziet de man van de bank hij staat daar achter het raam naar buiten te turen, en ziet de man op de bank beiden drinken wat, beiden staren wat de man in de schoudervulling rookt een spriet de man in de zwammenjas rookt wiet het licht gaat uit, de aktetassenman verdwijnt de man op de bank zwaait naar de man in de zwarte sedan…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer spreekt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt en een garnaal aan banden, Eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Ik hou van water, helder als glas alsof het een gift in de woestijn was. Van de zoute zee in woeste drift. Oneindig water voert de ogen mee, vroeger of later naar verdekte oorden achter de horizon in verzwegen woorden, land van Babylon. Van verneveld water dat als mist rondwaart en in de lucht rust vindt, of gewoon het water van de vaart…

Zij negeert en daardoor verwelkt Ziet door alle bomen geen enkel bos Scheldt onterecht-kritisch Verwittigt en drinkt 'k Gaf aandacht daar ik weet Bloemen Borders, velden en perken Barstensvol Vereisen. Verdienen Alle aandacht nodig Zij wijst naar, inculpeert is blind Beschuldigt iedereen, echt niet zichzelf Terwijl zij potten roert…

Opsporing verzocht: een klein jongetje is al jaren spoorloos verdwenen. Het ene moment was die zielsgelukkig, het andere nam die de benen. Voel me verlaten en alleen, weet niet of ik zonder hem kan leven. Vraag me dagelijks af, waar het kind in mij is gebleven.…

Hier waar het niet kan komen de woorden elkaar afstoten Dit wat men noemt 'het vrije veld' het kent horizon noch grenzen Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens…

Achter gesloten deuren, daar voeren rivieren zonder oevers woorden van leegte mee. Uiteindelijk vloeit elk woord naar een volle, woordenloze zee. Zinnen treden bij woorden in om te worden tot woorden zonder zin en zin zonder geest of god. Het zoet van de regen valt in druppels gestadig zodat het de zee is tot zegen en het zout ongenadig…

Monique denkt Christel en Jeroen Een stel om getweeën te blijven? Nooit, ondanks hun jacht en hun poen En negen gezonde bedrijven Christel denkt Jeroen en Monique Die zijn met geen pen te beschrijven Hun omgang is periodiek Een drama in honderd bedrijven Jeroen denkt Monique en Christel Mijn God, wat een prachtige lijven En broedt op een…

Alles wat in starre kluizen wordt opgeborgen eist ruimte op, steeds weer. Geen kans om iets weg te sluizen, wat er in zit, verdwijnt nooit meer. Ongepast, zoals de hele santenkraam de dagelijkse gang verstoort. Zoiets als een naam die niet bij een gezicht hoort. Elke trilling van het blad eist aandacht op. Ik heb het wel gehad, ik overweeg…

Mijn hele leven ben ik al voor anderen aan het zorgen, op die manier hield ik mijn eigen zorgen verborgen. Het voelde veilig niemand die het wist ik dacht dat dat zou helpen maar daar heb ik mij in vergist. Helaas kom ik dat nu weer tegen het liefst zou ik het gewoon weer weg willen vegen. Maar dat lost gewoon niks op dus dat is waar ik nu…

wat zijn wij toch waanzinnig pathetisch in ons onmetelijk zwoegen koppig blijven we de kei van eigendunk een berg op duwen de goden lachen om het futiel herhalen van menselijk onvermogen…

1k slof wat over de aarde heen, van Oost naar West, alléén — alléén — en moet nog tussen-beien wat stilstaan, om te schreien — Ik ben een oude pionier, een sjofel, afgemarteld dier en alles scheen om niet — om niet — Zo klonk het oude lied. Waar zijt gij, lieve Heiland dan? U roept een eenzaam, somber man — Hij durft van U niet vergen…

Naam, geschreven met louter letters Zo kaal en droog Waarin een naam zich openbaart Naam, galmend in een gewelf Meegenomen op de golven Van de tijd die nooit verjaart Naam, geschreven in het leven Vol van vuur Een naam zoals die na de dood nog rondwaart…

Ik wil dood gaan op mijn eigen tijd En ook al klinkt dat arrogant Toch wens ik dat en ik ben bereid om dat uitgebreid uit te leggen want stel nou eens voor, en voel met me mee, dat langzaam gestaag, maar heel gewis mijn denken vertroebelt in een warrig mêlee dat Alzheimer helaas mijn voorland is Ik stel me dan voor, zo heel assertief,…

De Venus van Milo was ik nooit, een schilder als Picasso evenmin Hoge ogen heb ik nooit gegooid, een rijke vrouw, in ruime zin. Een gouden bord om van te eten, was ik niet De spiegel zei me onomwonden, je bent geen mooie knappe griet. Maar: Een mooi karakter, met een diamanten rand Dat ben je zeker, dus pak me bij de hand. Al ben…

In een wankele kamer zonder plafond gilt een vrouw het uit urenlang Haar winterreis door diepe duisternis ongekende kou in een vergeten continent In deze gesloten wereld onthullen de beelden op het scherm haar ingekerfde angsten Zelfportret in de spiegel zoveel woorden om niets te zeggen alleen maar drijven Woordeloos schuiven…

Voor Sacha Anderson Bodemloos. De wereld wordt ontdekt. Ik lees weer, word kwetsbaar en hard, kan reizen zoveel ik wil, bedacht geluk, streek over de schedel: zon die minder heet, wijn die minder wreed was wanneer ik op mijn gemak het maanlandschap vergat. Ik dempte, dempte niet. Zand en stof. Geen grein verstand. Hoezo risico? Maar mijn gang…

zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in mijn roes een meeuw met mondharp de midwinter blues mijn vrijheid verloren mijn liefde gestolen mijn schoenen versleten mijn lever verrot mijn denken bedot jouw naam vergeten zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in de mousse een meisje met mondharp de midwinter blues…

nooit werden de stappen geteld anders dan om de maat te nemen van een kamer of een huis de volgende stap kan een verandering aankondigen een ontmoeting of een stapje terug in de werkelijkheid stapvoets door het leven op wisselende ondergrond stond soms even stil bij gedachten of mensen die lachten om niets dat werkelijk bestaat en…

De eenzaamheid verdraagt de stilte de binnenruimte warmt zich zacht stoort zich niet aan natte regenkilte maar waant zich veilig in de nacht daar zit de dichter met zijn idealen de wereld niet zoals de hoop geheugen dat dwaalt in verhalen moed verkregen uit zijn biotoop.…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…