Alle inzendingen over psychologie

er is geen sprake meer van stilte al braakt het huis ruimte en spert het spinrag monden open muizen hebben hun nest verlaten het geknaag blijft achter de wand van een verstarde glimlach uitgeblust en tentoongesteld in achterstallige vragen de man zegt jouw woorden brengen geen enkel verhaal zij groeit vast in de regen die…

Voor we weer buiten Gaan spelen, je zoontje En ik, roep je ons bij je, We moeten even een kijkje Komen nemen, naar iets Bijzonders, iets speciaals, Je ogen glimmen En wij weten niet Wat je ons wilt laten zien - Je neemt ons mee naar een Kamertje ergens achter In je kleine huis, En daar staat een houten kist, Gewoon een plankenhouten…

Op blote voeten Loop ik door De separeer, Kamer met betonnen Bed en zwaar Rubberen matras, Wc-pot waar ik Niets aan vernielen kan, Zelfs mezelf niet - Nog nooit heb ik Me zo geïsoleerd Gevoeld, mens in Een betonnen kooi Opgejaagd door Zijn eigen wanen - Ik moet iets bedenken Om deze hel te overleven, En in mijn gepijnigde…

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

Ik heb een streep gezet In mijn bestaan op aarde Nooit, nee nooit, Ga ik er meer over heen Dat heb ik vast besloten, En als ik wakker word Ligt de streep bijna al Onzichtbaar achter me Zonder het in de gaten te hebben Wandelde ik er doodgemoedereerd Toch weer over heen…

Alles is bereikbaar, Zelfs het meest onmogelijke Wordt mogelijk, zeggen De heren van de communicatie - Alleen zijzelf Zijn niet bereikbaar, De bedenkers van Dit communicatieve geweld, Ze zorgen er nauwgezet Voor dat ze niet bereikbaar zijn, Dat ze niet onverhoopt Gevonden kunnen worden Door die kneuzen Aan wie zij hun Dure…

De mens, het leven de aarde en het heelal Het lijkt met elkaar verbonden, Maar is het dan niet mal? Geen doel, geen missie, Niks om voor te gaan. En toch blijven we leven, Lopen we liever dan dat we staan. Stilstaan bij de vraag, Waarom het allemaal draait. Misschien heeft het wel geen nut, Maar wie weet dan waarom een haan kraait?…

Je moet wat praten Ook al weet je Niet wat - Praten over alles, Praten over niks, Zo lang het de tijd Maar verdrijft En ik op tijd aankom…

Ben ik het nu wel, Of toch gewoon niet - Ik weet het niet meer, Weet niet welke gedaante die In mij rondwaart Nog het meest overeenkomt Met hem die ik vroeger Zonder enige terughoudendheid Ik Durfde te noemen - Er wonen zoveel identiteiten In mij, nu, die samen in een Meedogenloos spel verwikkeld zijn, Dat ik het zicht op…

In de goede jaren Had hij het best Naar zijn zin gehad, Een mooie man Met prachtig postuur, Met de jaren verloor Hij zijn ideale lengte, Kromp met iedere tegenslag Minstens een centimeter - Met het eind in zicht Zie ik wat er nog Van hem over is - Een iel mannetje, Kort van stuk, Met op zijn rug Een bochel van verdriet…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Het is niet goed, door 't leven te gaan, met hoofd en blikken omhoog gericht, omhoog, - ter glanzende starrenbaan, ter eeuwig stralende lichtsfeer. Het is niet goed op een hoogte te staan, wel vele duizenden in 't gezicht, hoog boven het slijk, midden storm en orkaan, waar de kiem van worstelen en strijden in ligt. Want zij die…

kan jij me vertellen wanneer tijd zijn adem inhoudt en dan wegvliegt als een meeuw boven zee het water niet tot bedaren komt omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan eenzamer dan ooit kan jij me vertellen bij wie ik nog kan schuilen nu alleen jouw woorden…

hoe jouw zachtheid – altijd teder – langs mijn wangen gleed… langs mijn armen vloeit de traagheid van de tijd, ik koester nog en glijd vol tranen naar omlaag – blauwe druifjes laten vaag een wit bevlekte hemel zien nu dan zonder jou, mijn benen voelen leeg en langzaam veeg ik nog de laatste haren weg, ik leg je in het kleine graf dat vierkant…

Vrouw, ik wil wel met u leven, treed mijn open kamer in, mijn bezit zij u gegeven, doch verzwijg mij voze min. De juwelen van een Carmen zijn de zonde, die verwondt, ik wil liggen in uw armen, met uw adem op mijn mond. 'k Stoot dan 't hoge venster open op de neergevelde nacht, waar verdoemde zielen lopen in een onbegrepen pracht.…

Het vinden van Bestaande oplossingen, Zegt de leraar, Is het hoogst Haalbare voor deze Kinderen, verder Hoeven ze niet, Dat is de max, Al het andere Valt daar buiten - Zonder het te weten Verbeeldt hij hier Het menselijk tekort, De mens als spin In een web Waarvan zij Inmiddels zelf de Uitgang niet meer weet…

Het ademen valt me zwaar, Bergtoppen doemen op Waar aanstonds De ademhaling Stoppen zal, Luttele seconden Voor de crash Schrik ik wakker In mateloze angst En ruik de milde Voorjaarsregen door Dit open raam, Waarvan alleen De binnenkant Nog bevroren is…

Er mist een kamer hier een witte kamer waar ik niet hoef te bestaan een onbeschreven blad om mij te bergen Waar het kristallijne venster mijn woorden terzijde schuift het winterlicht binnenlaat dat naakter is dan mijn blote huid De klok een witte tijd aangeeft ik mijn adem bladstil zie hangen boven een deken van stuifsneeuw het vroegste…

Hoe zo, jong? Alsof jong Alleen met Leeftijd Te maken heeft - In jaren ben ik Inderdaad jonger Dan jij - maar Mijngod je moest Eens weten Dat ik in Die paar jaar Tien keer meer Heb meegemaakt Dan jij in je Bezadigde leventje Ooit mee zal maken…

ik heb witte eieren geraapt ze glansden in het gras, dat dronken van een lauwe dauw nog lichtgebogen was in ochtendkriekend grauw en blauw lag er de morgenstond heel stil voor alles uit te glanzen, wilde ganzen vlogen hoog en ver, ze gingen herwaarts naar die ene ster die hoog en waardevol door niets meer dan een rijk gewelf, oogverdovend…

Ben buiten mezelf, Vandaag, weet niet Hoe ik het heb, Ga je vertellen Dat het over is Tussen jou en mij - Terwijl ik het Tuinpad bij je huis Op loop, neemt De mist in mijn hoofd Hand over hand toe, En hoop ik nog Dat dit een boze Droom is, maar De ongelijke stenen In je tuinpad Doen mij beseffen dat Ik mij niets heb…

bij aankomst lijken de kaarten al geschud niets zal aan toeval worden overgelaten of toch hoe groot het wonder is weet niemand alleen weet ik dat het zo heeft moeten zijn…

Die daag'lijks met Mij meegaat, zonder Ooit kritiek te uiten In woorden of gebaren, Is allengs met mij Vergroeid geraakt, Elke naad, elk stiksel, Elke vezel ademt De mens die ik ben, Verdriet en geluk Wonen samen in Dezelfde zoom, Niet ik draag de jas, Maar zij draagt mij…

We zoeken het zand van vergeten dromen in de duinen van de toekomst, daar tussen jouw blonde haren, klinkt thans de stem die ons meeneemt in verhalen, de verbeelding voorbij, de horizon die lacht en in de schemering van de binnenziel breng jij mij schelpen, die meer waard zijn dan het andere nutteloze, hetgeen ik achter moest laten in mijn…

in het koude licht van een zonloze dag verraadt de vaart toch glans geen vogel, die de lucht verplaatst slechts een zuchtje oude wind dat niet verjongt, maar korte windsels spint rond ’t vroegste en het laatste maar aan de waterkant vergroeit het riet met onze metaforen, van te voren al gespiegeld aan een blauw vergeet-me-niet van…

De man denkt de vader Die hij nooit gekend heeft, Die alleen in zijn Diepste dromen Zijn vader heeft Kunnen zijn, Droombeeld van Werkelijkheid en Verbeelding waarin Het verloren gegane Aanraakbaar dichtbij komt…

Als ik mij op U verlaten mag Dan zijn dingen zoals ze moeten zijn, Omstandigheden teruggebracht Tot hun kale bestaan - Dan zullen bergen Niet anders dan bergen zijn, En molshopen niet meer Dan onooglijke hoopjes zand En is er niemand die Ze nog verwarren zal…

Kleermaker ben ik, Een deugdzaam beroep, Een echt vak nog Dat vakmanschap vereist - Door anderen wordt Er doorgaans op mij Neergekeken - Want zij vinden mij Niet geleerd, ik ben Immers niet zoals zij - Ze begrijpen niet Dat ik het cement ben In het losse zand Dat zij daag'lijks achterlaten, Ik ben het immers, die Zonder…

ik dicht je lieve woorden toe maar ze blijven hangen in de mist hoe ik je ook aanraken wil je blijft onaantastbaar in de mist hoe ik voor je zingen wil het blijft onhoorbaar in de mist ik schrijf een briefkaart gefrankeerd vol liefde en vertrouw deze toch toe aan de mist…

Niet zo heel lang duurde het Voor ik van de wereld Vervreemdde - Dat ik ook van mijzelf Vervreemdde, mezelf Uitsluitend nog zag als Vreemdeling die zijn leven Als een oud laken Met vlekken en scheuren Op een hoop zag vallen, Als een man waarmee Moeilijk te leven was, Heeft wat meer tijd In beslag genomen - Nu is het zover…