Alle inzendingen over tijd

Ik haat de wekker die mijn nachtrust steeds verstoort en die mij slaap ontfutselt waar ik zó aan toe was. Soms denk ik: ‘k wou dat ik dat kreng niet had gehoord, of dat dat rot signaal ook zelf een keer te moe was om te starten en mijn ochtendhum te tarten door haar onophoudelijk, oorverdovend gillen op een uur dat ik mij liever nog eens omdraai…

Lange tijd gaat het goed, stromen de rivieren vriendelijk naar zee, bloeien de bloemen, dartelen de vlinders, slapen de filosofen in de brede schaduw van het dualisme, geven mensen elkaar gelijk, is het leven zacht en grootmoedig, fluisteren meisjes in een oor: 'Laten we..enzovoort, o laten we altijd...enzovoort...' Heel lang gaat het…

ik spreek zoals angst niet is te rijmen en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed…

het leven een tijdlijn die ons bindt, een gegeven die je zonder liefde niet vindt laat september, de komende dood huilt in het groen de wind beeldhouwt de polder in een verloren segment de horizon verlost van schuld staakt de zichtbaarheid en verhult zich in een zilveren nevel waar meeuw en kind gezamenlijk sterven er is geen eind als…

In tijd is ons leven een fractie van iets dat wij niet echt kennen, want tijd in tijd is ooit gegeven aan mensen die omfloerst door emotie verzwakt in tijd, los van tijd aan ons voorzien, een hel doorgaans fel moeten bestrijden In tijd is de hemel hier oneindig ver vandaan als boven het gewelf sowieso al iets bestaat Wie danst met de…

wat verkrijgt de dood in zonden die weemoedig kwetsbaarheden raken, een gestalte zonder vlees het verlegt des krijgers moed en herrijst als duizend soldaten in mijn hand het verhardt zoals de stolsels die hersenen verkrampen en bleke delen het schaambeen markeren met een oud medaillon het verstijft en verteert en reïncarneert in goddelijke…

Daar sta ik in het holst van de nacht het leven stroomt vol met andere kleuren ze negeren heeft geen zin de zomer blaast langzaam zijn laatste adem uit het gaf me zaad van vrede dat in mij openbrak overrompeld door gevoelens probeer ik het negatieve af te weren maar toch brengt het een leegte van oneindigheid het donker…

De klok die tikt zijn leven weg, dat doet hij nu al jaren, hij weet dat hij veel tikken heeft, dus waarom zal hij sparen. Zijn slinger slingert heen en weer, hij is erg opgewonden, dus slingert hij maar lekker door, de tijd heel alle wonden. Toch heeft hij een scenario voor alle aardse mensen. Dat is voor elk een laatste tik, al zou men…

heel en niet half half en niet een tiende houd me vast zegt het moment, laat me niet vallen verdrinkend in de tijd klinkt zijn echo na in eeuwigheid dringend wil de druppel die voortdurend in de stroom vergaat gezien gehoord worden, nogmaals, dat voortdurend sterven bevalt me niet, wendt het moment zich een korte stonde tot de wind het…

dit is van willen het begin de spin heeft haar web gesponnen en zit er doodstil middenin het grote wachten is begonnen mij schiet nu even niets te binnen we wachten wel de spin en ik zij op haar prooi en ik op zinnen wij vangen duur in ogenblik een zwerm zwaluwen in het zwerk zwiert rond de toren van de kerk mij prikt een mug,er krassen…

Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed. Jij, ooit van marmer, ooit met groengespoten haar, je wordt meer en meer opgeslorpt in een verhaal…

regelmatig denk ik terug aan hoe het vroeger was recht in een bui van nostalgie mijn kindertijd, hoe mooi die eigenlijk wel was onbekommerd door 't leven geen zorgen en mijn ouders altijd aan mij zij samen met mijn vriendin een tent maken in de tuin, stripverhalen lezen, een hele middag lang of samen op de fiets rondjes rijden…

Schimpende schoonheid voor de spiegel de leeftijd met tanden des tijds heeft het lichaams uiterlijk verweerd en vergaan plastische oplossingen van borsten, buik en billen. Wankelend op wrakke enkels, gepropt in Spike heels Prada’s. Zijden kousen met glitter omspannen stijve kuiten, levergevlekte handen glijden langs volvette uitgezakte heupen…

kleur spreekt samen in kalk een portret uit duizenden een steunpilaar, zeg maar balk woorden doen deze wereld duizelen selenietsplinter in m`n vinger en de korst sluit lucht af een najaarsblad blijft een beginner maar nooit begonnen. laf raadzaam als schaatsen op een ijsbaan, en maar lachen je kan dit nergens plaatsen ondoordachtbaar…

het septembert, de kroeg in mijn hart sluit de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeelde avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen…

De zee roept! Vrijheid, zout op mijn gezicht... de wind triggert mijn verlangen naar een leven zonder plicht. Weg, ver weg van alle gewone dingen, me niet meer in allerlei bochten moeten wringen, voor alles wat moet. Op tijd! Want anders krijg je op deze wereld spijt... Nog even genieten, de laatste koele zeespat in mijn gezicht, Voordat…

Tijden om terug te kijken. Tijden om vooruit te denken. Hoe verder je naar achteren kunt kijken, hoe verder je naar voren zult zien. Tegenslagen, als een val in het diepe. Uitdagingen, als de hoogste berg beklimmen. Geven alsof je de rijkste op aarde bent. Ontvangen alsof je erop gewacht hebt. Vergeven als God doet. Haten als…

Het is een hand in een hand het is een hoofd in een hoofd het is een gedachte in een diepere gedachte het is het zijn in het zijn het is het worden in de wording het is een mens in een mens het is het gevolg in het vervolg het is het gaan in de voortstuwing der tijden het zijn de tijden in, de tijden door, de tijden van het is het oneindige…

Hoe lang kan een halfuur duren? Het duurt nu al meer dan een jaar. Het zit in het vat dus het zal niet verzuren, Maar ook in dat vat wordt het meer dan halfgaar. Vooruit kruipt de tijd die daarna is vervlogen, Zo traag als een slak maar zo snel als de wind. Alsof de tijd wordt verdraaid en verbogen, Zo ben je de grijsaard die terugdenkt aan…

Dwarrelzacht je vlucht weg uit het schemerparadijs waar de dingen zijn zoals ze zijn de lelie dorstig in de dromerige regen de avond blauw van verte en verdriet en de onbekende die wacht op de klanken van een nieuw jaargetij.…

Geboren en de eerste twee decennia getogen als jonge oosterbuur, gevormd en als jong volwassen wijsneus het pad der liefde volgend alhier beland, verloofd, getrouwd en hier gevestigd; met nieuwe, jonge wortels, na 56 jaar stevig en blijvend goed verankerd. Verbaasd word ik tijdens elk bezoek aan mijn geboorteplek gewaar, dat de door mij…

Alle dagen Sneller en donkerder Alsof de tijd geduwd wordt En stilaan lijkt te vervagen Gedonder Maar niemand die het hoort Stilstaan en rond u kijken Kan veel met je doen Beseffen dat dit alles tijdelijk is Goed doen voor het bezwijken Zoeter dan een miljoen Een plaats in iemands geschiedenis Wat een droom! Een leugentje voor mijn bestwil…

Ouder worden is mensen voorbij zien trekken. Die allemaal eindigen. Daarvan word je je als oudere bewust. Ouder worden Is zien steeds meer zien hoe eindig de dingen zijn. Ouder worden is de bloemen beleven ook in het verwelken, in rouw en vergaan. Ouder worden is je kruis leren liefhebben. Ouder worden is het gevoel voor spel, sluier en…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

bij terugkeer aan het meer graast onrust ben ik wankel onbewoonbaar en verjaag een vlinder wie mij zich herinnert liegt of is gebrandmerkt lacht de wind ik haal mijn schouders op en kerf hun namen in de banken aan het meer eerder je gezicht warm je huid niemand die ons herkent als de stad wakker wordt en licht gelooft wandel ik als…

een gedicht schrijven over het verlopen van de tijd is nog zó eenvoudig niet er ging immers zoveel voorbij dus wanneer ik de tijd en de dingen die mij zijn gepasseerd in het kort zou moeten samenvatten zou ik ze willen vangen in de zin; "er is zoveel aan mij voorbij gegaan dat ik de tel ben kwijtgeraakt"…

Vader Tijd is de weg kwijt, niet zo vreemd als je bedenkt dat de mens het nodig vindt, een Zomer,- en Wintertijd klok in te stellen, en Moeder Aarde is het geheel met hem eens, ze laat dit merken door haar grondvesten te laten schudden, haar water te laten overvloeien en niemand wordt wakker!…

Gauw opschrijven voor ik het vergeet: in de auto met D. en haar vader dwars door Amerika's seizoenen heen de vochtige zon in Santa Barbera de kletsnatte sneeuw in Denver en in alle Best Westerns het knipperlicht van de televisie op haar lieve slapen de gezicht van weer heel jong meisje zijn maar het schrijven van de woorden verandert wat…

Foto's waar je erg oud opstaat moet je goed bewaren. Daarmee kun over 15 jaar bewijzen dat je niks veranderd bent.…