Wakker worden op een herfstochtend
Achter de gordijnen is de wereld.
Buiten is hemelsbreed nog geen twee meter weg.
De schaduw van een gestalte, meneer Esdoorn
zwiept als een dronkeman, onvast ter wortel
lonkt naar de ruiten die mijn ramen zijn.
Opengeschoven stukken doek geven mij
terug wat ik nooit zou kunnen missen.
Esdoorn is nuchter, leunt gelukzalig
Op het leven van een boom in een trottoir.
Een tango of een foxtrot of zo
Met takken die amorfe wolken altijd maar
tot gezichten willen kneden.
Of alles ooit tot stof wordt
of ooit stof ook weer vergaat
Gordijnen, esdoorn, ik.
Of de herinnering vergaat, rafelt,
op een morgen schipbreuk lijdt.
Of uiteindelijk niet de hele zaak ontploft
Een gaswolk verleden achterblijft
Dat zien we dan wel weer.
Geplaatst in de categorie: tijd