Alle inzendingen over filosofie

ik ben alleen heb de wereld buiten gesloten warm sla ik de stilte om me heen nog jagen vragen op een antwoord maar de puzzel van vandaag wordt traag ik hoor mijn hart voel het bloed in bewegen eindelijk kom ik in ontspannen zijn mezelf weer tegen…

Uit de wimpers van de strijd gevallen woorden duizenden stemmen van een andere oever wachten op hun uitbotten als gespannen veren, kenmerken van roestige schakels van deze tijd, afkomst en toekomst zijn niet voorbereid, verwachtingen glijden onder het boegbeeld door, contouren van een megalomane symboliek, schuurt de kiel van menig scheepje…

ik zag in de spiegel van je ogen het gladde verdwijnen en golfjes verschijnen nog kreeg ik de wind niet pal van voren maar in het wakkerend geweld werd storm geboren wij deden water in de krachtige wijn hebben de golven bezworen geen zee gaat ons te hoog maar ruzie kan ons niet meer bekoren…

het was in een vlinderloze tijd dat een onafzienbare woordenvloed zich vastklonk aan de werkelijkheid en onze wereld vastliep tussen twee traagstromende haperende wateren het was in de tijd dat we te elfder ure de kracht van de zachtheid van de verbeelding vonden het was in deze tijd dat vlinders tussen palmvarens fladderden…

Vandaag was het ' misme' dag een dag die je best missen mag een beetje pessimisme een beetje optimisme vandaag was het misme dag dat het maar snel morgen is zonder mis- me maar niet dag.…

is ook je beperkingen kennen die aanvaarden omdat je niet de oorzaak bent van jezelf lichamelijk en geestelijk ben je afhankelijk van anderen doe wat lichaam en ziel ten goede komt heb beide lief hecht belang aan positieve inspirerende contacten die het beste van jou naar boven brengen…

het springt van de schommel af het kind een fractie van een tel in het luchtledige ze veegt de dagen bij elkaar de vrouw met de bezem over de uitgesleten straat de man schrikt van de donkere schaduw van de glorie zonder los te laten hoe kom je in beweging zonder te weten waarheen je gaat of je aan zult komen?…

Wat helpt is een wonder, een zintuig is ook een gunst wat helpt is een tatoeage: 'liefde is de som van gemis' wat helpt is de zin van een peer die openscheurt in de pluk wat helpt is een dwars kind, het verandert, het begint wat helpt is de gift van een vriend, hij likt zijn schitterende hand wat helpt is een buigende koning,…

Winden in de beken zingen mee het zijn de wateren die wegen het murmelen van rietkragen, het broeit in alle vragen, waarin de bronnen heimelijk zijn verzwegen met luide stem de rust vertragen, in het stroomgebied waarin we dreven, hun oorsprong we niet kennen uit een onbekende bron te drinken, ook bij nacht of ontij, elke minneteug…

De wind speelt een spel een spel van " wie het wint" De wind speelt met gevoel en als je net buiten was: Weet je wat ik bedoel! De wind, waait met pure kracht ik waaide temet om toch is de wind mijn grote vriend want weet je wat ie kon? Mijn muizenissen laten verdwijnen!…

Als in de avond de zonnen ondergaan verbleken schaduwen op de voorbestemde weg in mijn tijd en ervaring zijn ze langer rekken zich uit in het voortbestaan het lichaam verliest aan kracht, de lichten wordt milder, transparant in de rimpeling van water door de warmte van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij…

ik reisde dagen om met jou te praten je wilde niets zeggen je dwaalde met me langs de oever van de meanderende rivier toen het duister daalde hoefde ik niet meer om woorden te vragen…

wie nieuwe dagen wil scheppen zet de zakken met oude ideeën op straat gezichten die je niet kunt zien zijn altijd vol van mogelijkheden wie voortdurend in en uitzoomt zoekt naar het mooiste perspectief harten die in slowmotion kloppen vinden een mooi moment om op te houden…

Geschreven stilte op de huid leidt tot het lot van ongebondenheid zonder dat de ganzenveren breken geslepen in hun vrije vlucht van toegankelijkheid op de grens van de werkelijkheid en het lijdzaam schrijven genas verbonden in gehechte levensplooien sluimerde een onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die…

De zee jacht òp een heir van vlugge kuiven, Waar zilte zoomen van smaragd in schijnen; Zij rimplen, rijzen, wentlen en verdwijnen, In wisslend spel van schittren en verstuiven - En in de branding van dat stage schuiven, Laat golf na golf haar donkre diepte deinen, - Tot indigo en brons in grijs verdwijnen, Om zilvren kuiven weer omhoog…

Ooit begint beweging, ongeduld denkt wanneer verander ik? De stappen die wij zetten, zien we soms niet. totdat we aankomen, waar wij naar zochten. Is het verandering? Is het toekomst? Is het acceptatie? Is het te zijn, durven zijn, ons zelf?…

ik droom je maar je bent zo stil trek aan de draadjes van de werkelijkheid maar die doen niet wat ik graag wil natuurlijk spreken ogen en lacht je mond hoor ik hoe je stem in een warme echo bij mij binnen komt ik reik naar jou maar voel je niet de haartjes op je huid spelen met de wind waar mijn zachte strelen geen enkele reactie…

Hoe makkelijk is het te oordelen over een ander. Hoe makkelijk is het te veroordelen als het gaat om een ander. Hoe veel makkelijker is het de hand te reiken de helpende greep doet meer en meest van al: het minste zeer. We staan met onze vooroordelen klaar als het ons uitkomt maar niemand is perfect dus zijn vooroordelen ONGEGROND.…

Soms denk ik het leven te kunnen doorgronden maar als ik weer in een valkuil trap sta ik met beide benen op de grond voor even en soms langer!…

Het zijn niet onze omstandigheden in verleden of heden verdriet en pijn die ons verloren gevoel bepalen ik denk dat de vervreemding van ons zelf de tol opeist die we zelf steeds betalen daarom moeten we vastbesloten zijn om ons nog meer aan elkaar te binden onophoudelijk blijven zoeken in blijheid wederkerig steeds ontdekken bevestigen…

Nogmaals ik zie wat ik zie. nee dat is niet veel. Elke dag vraag i me af of het wel genoeg is maar ook dat hoort bij het zien vermoed ik. Tastbaarheden als een huis een vuilnisbak schoorstenen boom bakfiets een boot een spinneweb Letters op papier en wat ik zie als ik mijn ogen dichtknijp de vlammen die mij inslaan. Meer dingen tussen…

het waren slechts beelden die met elkaar speelden als in een vluchtige klucht tekens uit oude geschriften met eigen haken en ogen die zich niet wilden schikken mijn orde was chaos toch vormden zich woorden alsof zij elkaar beter hoorden samenwonend in zinnen was het een moeizaam beginnen maar zij voltooiden toch hun verhaal vol transparant…

de ene voet voor de andere het ene pad na het andere éen gedachte, meerdere volgen een mens zet zichzelf in beweging volgt zijn geest? naar daar waar nog ie niet eerder was geweest? af en toe stilstaan kijken naar alles om je heen bewustworden je bent niet…

Ten laatste raakte ik verzeild in afgesloten ruimten en buiten zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot, de geest te nauw, ritmisch in taal en goederen vergrijsd in een roman, de plaats verkrampt in het scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als constante druk van zwaartekracht…

Het wezen van 't heelal is energie Het wezen van de mens is zijn arbeid, Door de arbeid is de mens een deel van die Oneindige natuurkracht: de waarheid. Maar daardoor is 's mensen wezen ook strijd, Want 't voorwerp van zijn arbeid is natuur, En haar vermeestert slechts het sterkste vuur, Dus: strijd van allen zonder onderscheid.…

Wij maken ons zo druk om de reden van het bestaan, om verdieping te vinden alvorens wij vergaan. Misschien is het gewoon toeval dat jij en ik hier zijn, uitgerekend op deze planeet, en voor hetzelfde geld een dolfijn.…

Schraal wentelt de dag zich in het flauwe zonlicht. Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek, bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat. Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven, over hun eigen, platgebaande wegen. Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat. Dof klinkt het geluid. Gedempt…

Nihilisme zal me altijd vreemd zijn want ik zat, zit en zal boordevol gedachten, gedichten, ideeen blijven dat zie je niet direct aan mijn buitenkant wel als ik praat, teveel, te lang, te druk maar niet meer aan mijn interieur daarvoor kies ik nu het primaire met af en toe een secondair boeket met als basis een gelijmde gebroken vaas…

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en gestrand, ontvouwt zich uit en in mij in de angst voor het onbegrensde wat ginds betekent ook voor hier en waar geen maat op staat, beperkt de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, als de gekromde uitspatting…

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…