Broeiend
Het ruist.
Licht..
De dag rust onder een deken van zinderende warmte.
Vaag klinkt het geluid van opgewonden kinderstemmen,
spelend met het leven kent de oorsprong geen gezicht.
Het broeit,
elke keer..
In de dicht getrokken hemel schiet de spanning heen en weer.
Luid klinken alle slagen,
voor de zielen die zich in de lading wagen,
is de rede er geen optie meer.
Het ruist,
broeit..
Door alle eigen waarden,
is er niets meer te verstaan.
Laat het gaan,
vraag niet wat ons bind.
Laat ons terug,
weer even spelen,
even kijken,
met de ogen van dat kind..
Geplaatst in de categorie: filosofie