Alle inzendingen over psychologie

De reden daargelaten, blijven vragen -als rupsen- knagen aan mijn binnentuin. Wanneer begon het mij verdomd te dagen dat overwoekerd beeld verviel tot puin. Er chaos heerst wanneer de koorts in vlagen mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin. Ik weet niet hoe de angsten te verjagen. Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin. Vergroeide…

Het maakt me niet uit Of ik er alleen voor sta, 'k Laat mijn geweten spreken, Mijn laatste steun en toeverlaat Die bij mij blijft als alles En iedereen mij heeft verlaten - Elk mens, hoe rechtschapen ook, Wordt geregeerd door het vooroordeel Dat onmerkbaar in hem geboren is, Dat zijn denken buigt en stuurt - Ieder mens heeft zijn…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

ik heb betracht ze te vangen , één voor één hoe ik het ook probeerde ze waren te snel glashelder maar oh zo klein, onvoorspelbaar wellicht, zeker niet minder pijnlijk dan de keren voorheen al leek het dit maal zo veelbelovend voor de zoveelste keer…

Zit in een halve kring En weet dat ik weggekeken word, Mijn plaats die volkomen leeg is Al staat mijn stoel er nog wel En mijn stoffelijk omhulsel Dat schijnbaar levenloos achterblijft - Mijn geest, die mij denken Laat en het gevoel geeft Dat ik leef, er nog wel ben, Heeft zich stilaan verwijderd op Verzoek van de vileine blikken…

't Overvleugelt de mens Die tegen zijn leven vecht, Satanische vlerken delen uit, Tegenstand wordt niet geduld - Adem benemend, licht onttrekkend Aan ogen nu die alleen het duister nog Kunnen zien En een mens die zich Geen raad meer weet…

gooi ik mijn hengel uit en roer wat in de zee die vol is van zichzelf glimlachend ontdooien golven, en spreek ik smekende monden toe die maar wat graag willen happen mijn lippen kleuren rood…

Magere gedichten die Als dunne bomen met Kraakheldere takken Het heelal aftasten Op zoek naar de enige Waarheid die hem verder Helpen kan, Deze bomen zijn het Die - vroeg of laat - Hem begeleiden op Zijn zoektocht Op weg naar de kennis Van goed en kwaad…

ze kijkt terug naar haar die ik ben die ik ben, jij die ik ook ben droom de wereld van toen weet minder van wat ik nu ken onze blikken vinden geen zoen gedachten gaan naar verwachten naar de verloren jonge nachten en ontmoeten elkaar niet helemaal in ons doen terwijl wij toch harten delen onze ogen weerkaatsen, is het elkaar voelen…

Een halve middag Had de visser Zonder snoer, maar Met een hele hoop Zorgen in zijn kop Met zijn stok zitten Roeren in het kroos Van dit afgelegen kanaal, Probeerde hij orde Aan te brengen in de chaos Van zijn armzalige leventje - Hier is het fijn, dacht hij, Hier vind ik rust om mezelf Te kunnen zijn - morgen wil Ik hier…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

Mijn gedachten, ze verdwalen kijk, ik loop een eindje met me mee en merk hoe ik dicht op mijn huid steeds verder weg dool mijn gehoor verzwakt waar mijn stem steeds luider en luider wordt ik versta mij niet dus maan ik mij tot stilte maar de stilte is niet niets die geef ik door aan mij ik doe een stapje terug waar ik de nooit…

Die sneeuw op al die kale bomen, het licht vergrijsd en stil, zo heerlijk stil. Het lelijke wordt mooi verborgen onder de witte winterpracht waarop de kinderen sleetje rijden en al die natte sokken moeten drogen, moppert de een, de ander roept alleen : “wat mooi “.…

Een gedicht dat raakt, Een vers dat schuurt, Brengt bij de lezer Die vertroosting zoekt Het gevoel op gang Dat al zo lang volkomen Op slot zat, zijn ik Was immers sinds hij Zich heugen kon gevoelloos, Uitgesleten door de taaie Werkelijkheid van de dag, Van alle dagen die achter Hem lagen - en de tranen Die jaren lang niet…

het zijn de gezichten die je steeds weer ziet, ze kijken min of meer voorbij het jouwe glimlacht voordat je ’t weet met soms een afgemeten groet die roet in ’t eten gooit, je bent er lang niet altijd op bedacht iedere stoel bewaart zijn zitting voor een welkome gast tast toe en bedaar bewaar de restjes voor de armoe van het laatste…

In de kilte van het ogenblik, De stilte van dit moment, Zie ik dat het huis er nog is - Maar de bewoner is er niet meer, Is verhuisd naar de overkant, Het zweet op zijn bovenlip Dat nooit ontbrak als ik hem sprak Verdampt in de eeuwigheid…

Ik rek me uit in zonnestralen trek de donderdag aan en laat me onwaarheden op de mouw spelden daar ik gisteren al op de waarheid geklonken had brokkelt deze af als sneeuw voor de zon die mij tot dan toe nog niet gevonden had…

Met wanen die hem Elk moment van de dag Op nieuwe ideeën brengen Reist hij in zijn hoofd De hele wereld af, en Verder ook nog een Flink stuk van het heelal - Werkelijk geen ster Schijnt hij te missen, Hij komt immers overal, En toch lijkt hij zich In zijn eigen werkelijkheid Deerlijk te vergissen…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

geen vorst vandaag de winterkoning zingt zijn lof op vroege lente, luidkeels stapt de morgen deze wereld in het gras draagt speels wat tere madelieven voorzichtig wit in breekbaar groen er schuiven auto’s langs ze snellen vol bravoure het donker uit geen ruit met ijs slechts ramengrijs met vuile strepen volledig in gewone doen…

Eens, zeg je, Zullen ze allemaal Jan Arends kennen - Met gitzwarte, holle ogen Kijk je me aan vanaf De omslag van het boek Dat later over jouw leven Is geschreven - even later Zie ik je als een bezetene Roeren in de koffie Die jou maar niet met rust Wil laten - ik keer terug Naar het kaft van je biografie En zie je in het…

Regels die als vanzelf Opborrelen uit een onderbewustzijn Dat zich soms zo maar kennen laat, Zich aan de openbaarheid prijs geeft In woorden die zuinig gekozen zijn, Een witregel die soms meer doet Dan duizend woorden kunnen zeggen - De oerkracht van de poëzie Die hersens resetten kan als Was ze pure psychofarmaca - Een punt heeft…

laat me toch niet zo dwalen tussen dag en tussen nacht slinger mezelf van links naar rechts in de hoop gevonden te worden door put ik me uit met boeken tot het duizelt voor mijn ogen maar toch dient dromenland zich niet aan, uren dolend door gedachten ben het verband niet meer gewaar…

Die daalt en stijgt Bij de gratie van Het tij dat goddank Niet door mensenbrein Werd uitgevonden, Maar ons wel de Ultieme vrijheid verleent Om zorgeloos te ademen - Geen plaats op aarde Waar groter vrijheid Ervaren wordt en de Mens zichzelf ten volle Kennen laat - zo veel meer, Zo veel scherper, zo veel Helderder dan het…

In de overtuiging van een verhaal, De zeggingskracht van een gedicht, Is de verbeelding meester Over haar eigen werkelijkheid - De fantasie gaat er met De maker vandoor, gedicht Dat niet door hem, maar Door de poëzie zelf geschreven Wordt, en de schrijver de Hoogste toppen laat bereiken, En daarna laat vallen in bodemloze Diepten…

In een tijd waarin De tijd nog niet bestond En alleen het tij Nog ritme gaf aan Wat er zoal op een dag Gebeurde, zon en maan Dag en nacht markeerden, Kon ik nog ongehinderd Ademhalen, prikkelden wind En lucht mijn geest, Leefde ik mijn leven Zoals het bedoeld was, En viel ik alleen maar stil Als de wind het af liet weten…

het was de nacht dat winterlucht zwaar zou wegen zijn schreeuw naar buiten sloeg, gedwongen om de tijd te verlaten het was de nacht dat zijn bast brak, neergehaald net toen hij dacht dat alles goed was jij hebt mij je hart getoond, zei ik -er hangt nog sneeuw in- het was die nacht dat een vogel zijn nest niet meer vond…

ik vang jouw tranen en hang ze één voor één aan de vers gestreken waslijn vol liefde schenk ik ze aan de wind om ze te abstraheren…

Licht en donker Dag en nacht Liefde en haat Een grauw en een kus - Leven en dood naadloos In elkaar over gaand Zijn niet meer Dan broer en zus…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe wijk verkoopbaar…