Alle inzendingen over eenzaamheid

een meisje in de spiegel zegt hallo. hallo zeg ik. wat vreemd. ze vraagt hoe ik heet. ik vertel mijn naam. opeens is het even stil. we keken mekaar aan. opeens ziet iemand mij staan. ik glunderde. zij ook. echte vriendschap. zoiets heb ik nog nooit gehad. ik kon mijn oren niet geloven. rende als een kip zonder kop het hele huis door…

Het spookte botste en duizelde en jij noemde het pret…

zij sloft en sloft schoon haar spoor van bed naar stoel en van stoel naar bed heen en weer de wereld om haar heen is verdwenen en komt verborgen onder stof nimmer meer…

wat ben ik als ik dit laat gebeuren zwart, zonder kleuren ben ik soms is iets genoeg warmte is wat ik vroeg een arm, een warm lichaam zo zeldzaam en daarom nooit genoeg koud en kil wat jij wil soms is iets genoeg…

Heel alleen, sta je daar Ik kan het zien, je hebt het zwaar Niet wetend wat er met je is Voel ik een verbintenis Toch loop ik door, en laat je alleen Totdat de gedachte weer verscheen Ik verstijf, kan niet bewegen Beelden van wanhoop komen tot leven Heel alleen, stond ik daar Wachtend op een klein gebaar Het maakte niet eens uit waar vandaan…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…

Als het gemis te groot wordt schrijf ik je een brief, lang of kort met de bedoeling die eens te sturen te laten merken dat ook aan mij de tijd niet ongemerkt voorbijging maar voor de zekerheid leg ik hem op de stapel van één, twee, zeven Gelukkig bestaan er van ons twee geen foto's, voorzover ik weet wel de beelden in mijn hoofd de koude…

ja hoor, daar begint het gejuich wohoheeeojo de pakjesboot van sinterklaas stoelen en tafel aan de kant daar gaan we met zijn allen en ik alleen voetjes van de vloer gezellig hoor erna naar as the World turns kijken ze doen het met zijn allen om en om maar ik kijk al etend met het bord op schoot en een servet voor de vieze vingers…

Als 'k de slaap niet kan vatten en 't spookt maar in mijn kop wil ik 't liefst me gaan bezatten of sexen zowel bottum als top stoeien, zuipen, ze vermoeien brengen je gedachten tot staan maar de klamheid gaat ook groeien aan dat denken, aan dat gaan het verraadt leegte en angst niet weten hoe, waar en wat 'k word bang, banger, bangst…

Even niet weten wat je nu weet Even de wereld vergeten Weer even onbekommerd spelen Verbaasd zijn over een vliegje Staren naar buitelende vlinder Zomaar lekker buiten geen vader, geen moeder Lekker onbekommerd spelen Rennen, klimmen in een plas water spelen Niet nadenken, gewoon samen met je ikje Heerlijk lijkt me dat Terug naar het onbekommerd…

( voor Marcel Proust ) Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval. Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige. Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde. Hij zag…

Wij kunnen een gedrag van jaren niet met een enkel gebaar een toevallig woord veranderen. Maar ' LIEFDE ' vrijwillig gegeven... zonder bijgedachten zonder zelfs een vraag om dank of ' Dankbaarheid ' zal vroeg of later WEDERLIEFDE vinden.…

en tóch sta ik weer op de brug zie het diepe niet van de rivier noch de vele zilverschubben die zeewaarts zwemmen op haar rug het zwalkend zwerk is koud en vaag rillend doe ik mijn kraag omhoog spreid mijn armen en zie mijzelf wieken gelijk de raaf, oneindig traag…

Sterren sterren nacht, danst hij onder zachte maan vreest de tijd om weg te gaan in ego, de ego van de wind. Was hij nog een kind dan was hij vast nog zonder angst nu duikt hij weg, vol van angst in de koude sterren nacht. Hadden zij gehoord dan hadden zij vast iets gedaan in het licht van de zachte maan waar schaduw lachen neemt, vermoord…

handenvol voeten in de aarde durend het besef, dat wel naast elkaar maar niet samen verduveld eenzaam is…

Dan de nacht onontkoombaar Donker en lang Stil zoals altijd Ogen schitteren zachte schaduw De geest creëert wakkere dromen Spinsels ratelen door het duister Uren vervliegen tussen nu en morgen…

tijdens de estafette van dagen en nachten verdwijnt langzaam je toegekend nummer en dansen vaak anderen in gedachten op het ritme van de eigen drummer * ik slenter verder terwijl ik zwijgend kijk binnen de horizon van draaglijke eenzaamheid…

soms heb je het gevoel dat niemand je begrijpt dat niemand om je geeft en er niemand met je meeleeft soms heb je het idee dat je er alleen voor staat dat je in de steek gelaten bent het is net alsof niemand je meer kent op dat soort momenten wil ik dat jij hier bent me even vasthoud zodat het is als vroeger oud en vertrouwd…

je zwerft al jaren door mijn hoofd maar waar ben je werkelijk zo dicht bij van binnen zo ver weg waar dan ook als ik mijn ogen sluit zie ik de jouwe…

Het is niet zozeer dat mijn hart de vluchtweg is van de bruid, neen de jonker was van huis uit arm *** kromme tekens een stip met een haal met aan het eind dat open maar verwaand steeds maar weer het antwoord weet al zijn de vragen onschuldig doch is het berouw verankerd in het meisjeshart dat niet één maar vele kamers had. en dan…

de drankorgel die is draaiende, hij draagt ( naast de in zijn aangetaste, verouderde brein geleegde flessen) ook nog 's een aantal kilo's in z'n rugzak mee -door de kille binnenstad- en het lijkt hem ook allemaal om het even te zijn (schijn?) hij eet enkel brood en drinkt ongelofelijk veel liters bier.., en binnenkort gaat hij…

Het requiem van scheepsmotoren legt mijn hart diep in ’t gehamer van het geslagen rood en waar de dood van het besef mij leidt door open ruimtes en de geestelijkheid van het acces want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd Het vooronder. waar mijn vluchtgedrag me kielhaalde en me deed verstikken alsof er vele herfsten aan me schraagden…

Ik kan niet zijn wie ik ben, want de wereld vindt me raar, Ik pas niet in het hokje, men schaamt zich voor me, vandaar Ik ben een Wiccan en trots dat ik het zeggen mag, 7 dagen in de week 24 uur per dag. Voor hen die niet begrijpen is er geen uitleg, voor hen die wel begrijpen is uitleg niet nodig. Eenzaam ben ik maar ik ben wel…

Soms vervloek ik God soms de mensen maar het helpt niet zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen liefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet…

uiteindelijk ben je eenzaam ieder mens staat toch alleen er zijn altijd wel vrienden of familie om je heen maar wie je eigenlijk bent en wat je werkelijk voelt en hoe je al die dingen in je leven hebt bedoeld dat weet alleen maar jij soms wil er iemand mee maar het blijft een eenzame reis in een altijd lege coupé…

Er zijn tijden Vraag mij niet wanneer Dan voelt het leven zwaar In die momenten Weet ik het niet meer Ben ik het fijne even kwijt Niet zo snel het antwoord klaar Twijfels in het heden en verleden Anders zo normaal normaal Onzeker over zekerheden Zaken die vanzelfsprekend leken Waar ik nu zomaar om maal Roepen zoveel vragen op Heb ik goed…

niets is volkomen, iets is meer alles kan in winterdromen lente verbeelden eindeloos weer…

Ook hier waren sterren in een koude nacht voorbodes van een Elfstedentocht Snurken en schurken eindelijk voorbij een warme douche wacht, nadat bokalen met vloeibaar goud zijn gevuld Wat de dag verder nog brengt hij kan niet meer stuk Hoe afwezigheid van slaapgeluid een nieuwe morgen vult Ik hoop dat jij nog slaapt het is hier zes uur drie…

heb jij ook soms nachten dat de slaap niet wil komen dat alles, zo onbelangrijk voorbij blijft spoken alles blijft malen in schaduwen op het behang heb jij dat ook Anna en ben je ook bang dat er geen vrede valt te ontdekken in de vlekken op het plafond hoor jij het zuchten treden kraken lieve Anna soms is een ochtend niet eens meer…

Dolfijnenkind Zwemt in de wind Boven de golven Diep in de zee Dolfijnenkind Waar niemand iets vind Nemen de golven Haar met zich mee…