Netgedichten

netgedicht (nr. 31.624):

leeg

‘leeg’

en nu dan als alles weg is,
je nuchter kijkt in de lege dag.
de huls van het laatst geschoten woord,
die echo
die kale ruimte
de uitzichtloze uren.

kijk ik op van het blad
waar, opgezogen uit het niets,
in zwart het wit zich vult.
woorden gekregen van rondtrekkende geesten,
van dode dichters, dronken schrijvers,
van invallen, impulsen van liefde, van haat,
van wat er staat, een foto,
de krant, zo’n slordige hoop kleren
van gisteren naast het bed,
vingerafdrukken op glazen, het zand van schoenen
die buiten wandelen,
die deuk in de bank,
nog warm.
van alles wat ik weet en ben,
herinnert aan jou, aan iedereen.

om straks niet eenzaam te zijn,

als alles weg is.