Alle inzendingen over verdriet

Koude stralen Doorboren de duisternis Van mijn geest Rennend zoek ik Een plek die kan dienen Als mijn toevluchtsoord Eeuwig bang Voor dat kleine beetje licht Dat mij op de hielen zit Zoveel verloren Doch is het niet voorbij Het wordt alleen maar erger Red mij, bevrijd mij Van dat laatste sprankje hoop Dat mij nog niet wil laten…

Als een heldere ster in de donkere nacht, Kwam jij in mijn leven en gaf je mij kracht Ik stond stevig op beide benen en alles wat ik wilde Was mijn leven met jou leven De verleidingen stonden op de loer Je verloor de macht over het roer Je gaf je over aan wat mij pijn deed Het begon bij alles wat je mij verweet Mijn hart is zo klein maar…

Haar vleugel gescheurd Door etterende wonden Die van binnenuit Hun weg naar haar fysiek toe vonden Oneindige duikeling Van utopie naar een hol leven Ze koos voor haar hart Waardoor ze uit de hemel werd verdreven De moeilijkste weg Naar het grootste geluk De kans veel groter Dat alles mislukt Vertrouwend op het lot En een toekomst…

jouw groene nacht verbrandde gisteren dromen van zand, woestijn onder een witheet licht bommen ontploften, helderder dan sterren over het stille zwijgen van de palmen oorlog verbrandt, en ook het fosfor het bloed, het vlees, het leven vloeibaar kristal van een bedrog waarin als bliksem onverbiddelijk groen zuur van een lichtzinnig vuur kom…

ik ving jouw kushand met mijn ogen en beantwoordde jouw zwaaien met een zonnige lach maar in mijn blik leefde reeds de stilte in de schaduw van de dood toen verlangen stierf in 't weten mijn hand had voor het laatst jouw lieve lach gespiegeld in het kijken van mijn ziel…

in nachtdromen, daar, waar de wind … een grote slok stilte als wraak van affiches in duistere kroegen al herfstregen en jij, jij die gaat met grote hemelschreden achter wereldhorizonten in nachtdromen daar, waar de wind.…

in een rij Voeden zich door jouw verdriet Worden sterker met de pijn Van een lang eentonig stervend lied Je redden kan nu niet meer Ik sluit mijn oren en mijn ogen Druk je weg uit mijn geest En denk nooit terug meer aan weleer…

Tranen van haat en soms van verdriet. Komen vanzelf ook al wil je het niet. Tranen zijn tranen ze blijven bestaan. Ook al wil je ze soms uit de weg gaan. Tranen blijven tranen. je houdt geluk en pijn Ook al weet niet iedereen waar ze voor zijn.…

De weg die je moet gaan is eenzaam, donker en stil. Het enige wat je hoort is jouw innerlijke schreeuw Om begrip, een schouder, een beetje menselijkheid. Het is al zo'n vreselijk oneerlijke strijd. Je bent alleen, tegen een vijand die je niet kent. De vraag is nu of je er sterk genoeg voor bent.…

Er zijn geen woorden voor intens verdriet.…

Nog altijd heb ik verdriet om jou. Ik kan niet meer, wat moet ik nou..? Zonder jou ben ik verloren, Verloren als de sterren. Sterren die voor altijd stralen, Net als mijn gevoelens die dwalen. Ik weet niet wat ik moet doen Ik zie het zwart.. een zwarte wereld, die ik moet delen delen met de mensen waar ik om geef..…

Onbekommerd leek het leven tot die dag Dood je wist niet hoe het voelde Je wist niet wat het met je deed Maar nu, als je hen mist die je zo dierbaar waren Nu weet je wat pijn is Nu weet je pas wat je mist Maar ook wat je gehad hebt en er niet meer is Grijs en grauw vaker dan ooit Stil verdriet, met niemand te delen We zijn met zovelen en…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

Ik til over bergen en breng over wolken naar blauwe hemels waar morgen niet bestaat Ik droog tranen verwerk stil wat mij dierbaar is lach ik toe Maar ook ik huil soms…

Troosteloos zijn is intens verdriet en zo diep reikt een buitenstaander niet.…

je trapt en vernedert je negeert en commandeert je eist en dwingt tot ieder naar jouw tevredenheid zingt hoe heeft het zo ver kunnen komen niets is er over van mijn dromen van het meisje dat ooit groeide in mij een schatje dat ik ter wereld bracht niets is er nog had ik nooit verwacht deze pijn dit verdriet maar het ergste is dat…

Er dreven wolken voor de zon dacht ik of vlogen sneeuwganzen de zomer uit mijn ogen voelde ik blind de regen branden over mijn gezicht ik knielde neer in restanten van jouw naam en vond de nachten stom geslagen elke dag…

Waarom zou ik je nog zien kijk eens naar je trieste leven Narcistisch in hart en ziel niet in staat liefde te geven Waarom zou ik je nog zien geef me maar een reden Je loog de schellen van mijn ogen trapte me hard naar beneden Waarom zou ik je nog zien al je daden waren doordacht Kwetste mij tot diep in mijn ziel Je hebt mijn liefde verkracht…

Ik kan de antwoorden niet vinden Heb gekropen op mijn knieën Zoekend naar alles Om me te helpen niet te verdrinken Beloftes zijn leugens geworden Niet eens eerlijk diep van binnen Ik loop achterstevoren En zie dat mijn leven me vaarwel zwaait Dolend door de straten als een blinde. Kan niemand me helpen weer te zien?…

Ik luister stil met mijn oor in de wind, de geur die me raakt en mij lieflijk bemint. Het zand op mijn huid die me zachtjes beschrijft. Het zoute zeewater tussen mijn tenen, de kou die mij omlijft. Maar de kou die deert mij niet, de golven zullen mijn deken zijn. Een deken waaraan geen einde lijkt te komen, die verhult mijn zielenpijn…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

Mijn tranen stromen gedachten zijn bij jou Heb zo met je te doen omdat ik van je hou Mijn tranen stromen om jouw intense verdriet Je hart wreed gebroken en dat verdien jij niet Mijn tranen stromen in golven bloedrood Jij bent me zo dierbaar hebt emoties ontbloot Mijn tranen stromen voor jou voor je pijn Jij deed er alles aan om…

oog in oog na zo lange tijd je ogen huilden zonder tranen je lippen spraken zonder woorden ik was bang voor de vraag die ik niet stelde maar je blik antwoordde zonder aarzeling ik vond niet wat ik zocht waarom verdween je in die koude januarinacht…

Langs de oneindige regenboog Ben je plotsklaps verdwenen Wankel, amper te zien voor het oog En alles wat er was, nu en verleden Telde niet meer op dit moment Jij kleine, altijd ging je mee naar het voetbal Maar vergeet vooral niet bovenal Wie, hoe jong ook, jij geweest bent Ooit zat je in een kinderwagen Oogjes, klein intens en verbeten…

Hij maakte een hart van goud Uit het zand, anders was er niet Niemand zag zijn stille verdriet Een teken van liefde, die ene, van wie hij houdt Toen de vloed eindelijk opkwam Was hij verslagen en aangedaan Het stilde niet zijn vuur of vlam En hij bleef zwijgend stilstaan Tot het hart zijn vuur bluste En hij huilde, zijn hart sloeg Vlak…

Scherven hard uiteengevallen In uitgespatte flarden Nauwelijks te volharden Ogen als watervallen Doorboren de tijd Als herrezen as Wat eens en ooit was Maar niet de waarheid In stilte teruggetrokken Telde hij zijn brokken Verdrietig was hij niet meer Dat was de vorige keer…

liefde te voelen Ik was het waard om één moment met jou te delen Het was zo mooi Bijna te mooi om waar te zijn Mijn trots Mijn eer Het gevoel Het vertrouwen Het verlangen De liefde Die glimlach Alles is verloren gegaan Door woorden Door omstandigheden Door het moment Omdat ik het waarschijnlijk niet meer waard was Pijn en verdriet…

koele woorden bevielen haar wel aangezien het kwik al aardig was opgelopen de grote leegte waar ze al jaren omheen danste werd pijnlijk zichtbaar toen de brief haar onder ogen kwam haar weggeslikte tranen zo zorgvuldig verborgen welden langzaam op…

Een mooie dag, De lucht is blauw. Het zonnetje lacht, Hij lacht naar jou! Een mooie nacht Met een felle maan. Dan kom jij stilletjes en zacht Achter me staan. Ik voel druppels uit de lucht, Shit, jammer regen. En ook een zucht, Het zit ook altijd tegen. Waarom woon ik nou in dit regenland? Met zo veel kou. Maar dan voel ik alweer…

nacht plaveide het vertrouwde spoor stenen die jouw voetstap absorbeerden niet te betreden zonder licht voor mij ik draalde bij wijd open deuren sneeuwde stil mijn wintertuin…