Alle inzendingen over eenzaamheid

iedereen verzamelt vrienden om zich heen gaat relaties aan zoekt anderen waarop men kan steunen of gewoon om zo af en toe tegenaan te leunen zoals zo velen zoeken we iemand om iets mee te delen iemand die iets meer wordt dan slechts een klankbord zo iemand behoort tot de wensen van vele mensen zo iemand die naast je staat en je niet…

Sorry moeder, het was uit reflex Het is zonnig buiten, Kijk eens hoe licht het is Nee, ik vind het niet donker, Het was uit reflex zeg ik toch. Nee, ik weet dat een lamp niets helpt Dat het licht is Maar ik vond het gewoon donker Ik legde mijn hand op de schakelaar Is dat nou zo erg. Je komt net binnen en het eerste wat je Doet is op…

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

Onder de pompelmoezen maan Op de oude schommel Als op een droom van vroeger Scharnieren knarsen Krekels zwijgen Onkruid Schiet uit het droge zand omhoog Zaden zijn verdord van de hitte Lelies bloeien niet verder Algen vertroebelen de vijver Je bent er niet Er is brood en wijn Je bent er niet Pompelmoezen maan Fruit en wijn Dompelpomp…

Een grijze middag in 't begin van mei, een klein café 'Au Voyageur' geheten, in wolken rook rijdt soms een trein voorbij… Wat doe ik hier? De hemel mag het weten. Van de oude dromen, die ik dacht vergeten, voel ik de vleugelslag opeens nabij; reeds deze morgen wist ik mij bezeten, is het lente, of ligt de schuld bij mij? Sedert de tijd…

Eenzaam samen met jezelf geïsoleerd Vragend …waarom ik alleen …wat doe ik verkeerd? Ook al ben je in gezelschap.. de connectie lijkt te ontbreken Fysiek present maar mentaal geen teken van leven De realiteit lijkt te bestaan, maar ik blijf te vaak even staan weer die oude smart die me weerhoudt om verder te gaan niemand weet omdat niemand vraagt…

Zoals een zuil van rook haar klim in 't steile Zo groots waant, wijl de lucht haar roerloos draagt, En van benee haar hitte en arbeid schraagt, Tot zij het wanklend hoofd verbergt in 't ijle, - Zo steeg ik statig uit de nauwe laagt' En stuwde een stoet van donkre drome' uit veile En zieke ziel, - toen boog 'k het hoofd een wijle, Waar…

Zo zwart is geen huis Dat ik er niet in kan wonen Mijn handen niet langs de muren kan strekken Zo wit is geen morgen Dat ik er niet in ontwaak Als in een bed Zo waak en woon ik in dit huis Dat tussen nacht en morgen staat En wandel op zenuwvelden En tast met mijn 10 vingernagels In elk gelaten lijf dat nadert Terwijl ik kuise woorden…

De blauwe vlinder vliegt hier al lang niet meer zoals weleer in zonnige tijden ‘k had het nog graag eens gewild De engel biedt me helaas ook geen soelaas meer alhoewel zij mij wel voor altijd zal kunnen zien ik haar enkel met m’n ogen dicht Andere tijden zijn het en inmiddels al aangebroken heel andere ogen bezien mij en overzien velen…

als je even niemand meer wil zien stapel dan muren van losse stenen om je heen en als de tijd daar is breek dan het bouwsel weer langzaam af steen voor steen maar geen dak zal er ooit op komen want de blik op vogels die langs de hemel scheren en een stukje ongebonden vrijheid suggereren die wil niemand zich ontberen zij vervullen immers…

Hij had geen idee -in de verste verten niet- hoe nabij teder was op de huid gezeten door zijn verleden.…

Het huis is gepoetst gisteren nog De boekenruggen staan in ‘t gelid alfabetisch Stapeltjes kleding keurig gevouwen, op kleur gerangschikt gestreken waar nodig vullen de planken van de kledingkast De auto staat te blinken op de aangeveegde oprit ’t is af ’t is klaar ’t is wachten nu tot er iets gebeurt.…

Ja, één keer nog je leven overdoen, En dan op 't toekomst-richtend oogenblik Nalaten dat gebaar, dat woord, die blik, Die reis, die brief, die daad, die vraag, die zoen, Zóó, dat een niet begrepen vizioen Je zou weerhouden door plots'linge schrik, Doordat in 't Nu van 't eigenmachtig Ik Waarschuwend school 't praeëxistente Toen: Dan…

Wie zal de nacht in strikken binden? Je naam heb ik nog niet vergeten, maar op het zachte weefgetouw geweven, zoals een roos bloeit in de wind. Ik heb je naam goed opgeschreven en aan een wit papier gehangen waar kinderen mee spelen kunnen, zodat je naam in hun verlangen bewaard zal blijven voor de wind. De slanke dansen van verdriet heb ik…

Ik ging uit dolen dacht ik En ja, dat ging ik ook Diep in mijn jas gestoken Als mist- of ochtendspook De stad was nog verlaten De straat een leeg decor Niemand om mee te praten Dus doolde ik maar door Bij bomen zag ik toen een strijd Van merel fel en eekhoorn rood De pluimstaart schoot de kronen door Met in zijn oog de dood…

mijn lege handen wil ik vullen met uren die van mij zijn alleen van mij de uren vliegen voorbij ze laten me eenzaam achter wacht, wacht toch, wacht op mij verloren uren vandaag, gisteren alle dagen van mijn leven verdriet opgesloten in verdwenen uren ik wacht, wacht, wacht al zo lang en omarm troostend het kwetsbare…

een oneindige leegte genoeg kans om hem op te vullen maar toch wil ik dat niet kunnen de leegte steekt maar geeft een gevoel van veiligheid en rust niemand die iets weet over al mijn leed ooit ga ik zeggen dat het me speet hoe ik al mijn problemen verkleed dagelijkse twijfel moet ik mij openstellen? alles maar gewoon aan iemand vertellen…

Ik ga straks naar de dijk en het zal er waaien Er staat een ruisend takkenwoud van half verrotte zomer Dat de vaart uit de vlagende winden haalt Ik ga erheen omdat ik mijn dorp mis En ik de zeilen niet heb Om naar dat ooit terug te varen Wat rust achter mijn ogen Deze stad houdt me vast in zijn steenharde schaduw Ik zal een rijnaak zien…

Anderen blijven Een gesloten boek Voor je Zolang je nog wegloopt Voor: Wat er zich In jou Afspeelt…

Waterval van klatergoud surrealistische dromen steeds dezelfde muziek en de eindeloze stad Mijl na mijl aan grimmig asfalt rolt langs mijn oude wielen ik en mijn Cadillac wij zweven rustig verder Een hand op het stuur de zon raakt de einder werpt zijn gouden licht dit is de wijd open wereld Mijn reis gaat verder geen eind is in zicht…

Wanneer nachten mij vereenzamen waarin een hemel een kleurloze textuur onder het maanlicht borduurt waar fracties onzeker beginnen te bloeien en voortleven als een waas in dichtheid en uitgestrektheid die nog even blijft hangen boven het hoofd. Niettegenstaande helderheid wordt gebaand schaduwen regeren in mijn breekbare-en-kwetsbare die eveneens…

Mijn hart wou nergens tieren En nergens vond het vree Dan tussen uw rivieren Nabij uw grote zee, Mijns harten eigen groene land Dat voor mij dood en leven bant. De wind zong door de bomen Tot in mijn stille huis De stemmen uwer stromen, Uw volle zeegeruis: Daar brak mijn hart in zangen uit, Daar werd de stem van 't bloed geluid…

Zullen we nou nog gaan vissen of niet. Kijk de hengels, allemaal gisteren voor je gekocht alle twintig, je kwam niet en ik kon je nergens vinden. Dus dit is het aas het zoetste zingen en fluiten en daar staat de picknickmand vol met zelfrijzend verschiet en hier heb je eersteklas stof waarmee ik je aankleed, wil je het. Of toch liever niet…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

eenzaam ben je nooit alleen laat dat een troost zijn…

nooit gedacht dat ruisen aldoor het uitzicht verblindt en zo ver en diep verscholen aan het oppervlak kan huizen en doorheen het lijf warm bloed en koude verbindt het is aldoor nog dolen in een gesloten verblijf ik zie het gras zeker wel opkomen waar kleuren mijn ogen zoeken doch niet alle tinten beleven mijn blik zij lijken bedekt met…

toen de liefde van korte duur was en hij de wind hoorde suizen ving hij de laatste stofjes van de zon toen aan de overzijde niet meer lag wat en wie hij zocht liep hij vast in het laatste woord toen het zingen van de krekels niet langer hoorbaar was sloot de nacht zich dicht hield de stilte haar adem in…

Eenzaam en alleen gevangen in een cirkel van het eigen ik…

Dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren ’t was wachten op ’n woordje van de buren haar leeftijdsgenoten waren al heengegaan God koos voor haar een lange levensbaan al moest zij die kille eenzaamheid verduren dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren zij had…

Ik voel me als niemand Ik voel me niets Uiteengereten Zoals een hopeloze schaduw Vol pijn Zoals een hulpeloze schim Zo leeg…