Gewoon God.
Speelse zo guitige kattenbeest oh zo ontroerend
Mijn hoofd dwaast dol dik overtoerend.
Beide ouders aanbiddend ook mijn kind en de spike, bol, bal been
Was mijn hart maar van steen.
Tal van dieren ingeleverd gehuld in verdriet immens
Nu dat schatteboutje aan mijn voeten, amper elf maand jong, mens?
Lieve diertjes heb ik nooit verloren, sterren aan de hemel
Diamanten egaliserend prijkend aan heelal universum, grijpt me naar keel.
Meidje zo laf ook zwak, verzuchtend dik ach
Dat ondanks tal van gebreken toch Kracht en Macht vermag.
Dik vet lak aan deserteurs maar wie bén ik
Sullen is het niet gegeven te dubben of te beven dus chique.
Oneindige blijvende reddingsboei tevens steun ook toeverlaat
Ik word constant uitgelachen om Mijn Manitoe die me nimmmer haat.
Vader.... we blijven slechts mensen en de mens maakt fouten.
Kus en dik bedankje van een kind blijvend iemand ongezouten.
... wat zou ik zonder Hem? ...
Schrijver: kristine wauters, 5 november 2017Geplaatst in de categorie: eenzaamheid